عصر ایران؛ مهرداد خدیر- همه روزه هزاران تصویر در خبرگزاری‌ها و رسانه‌های جهان و از جمله ایران خودمان منتشر می‌شود و خود ما هم هر روز در بخش «دیدنی‌های امروز» جذاب‌ترین تصاویر در 24 ساعت را در معرض دید مخاطبان قرار می‌دهیم منتها در توضیح آنها به جمله‌ای بسنده می‌شود چرا که خود عکس گویاست و سخن می‌گوید. عکس هایی از هنر عکاسان و خبرنگار/ عکاسان و دریغا که در ایران چندان که سزاوارند قدر نمی‌بینند.
در بخش « عکس با مکث» اما به بهانۀ آن تصویر نکاتی گفته می‌شود که چه بسا فراتر از آن عکس باشد و از این رو بعید نیست یکی از همان تصاویربخش دیدنی های امروز هم انتخاب شود.
تصویر زیر شاید زیباترین عکس جام جهانی 2022 قطر باشد چون نمایان‌‌گر رقص مادر «سوفیان بوفال» ستارۀ تیم ملی فوتبال مراکش با اوست که 82 دقیقه در زمین بود برای تیمی که با شکست دادن پرتغال برای اولین بار به جمع چهار تیم نهایی راه یافته و حال تنها یک بازی با فینال فاصله دارد و حتی اگر در بازی بعد حذف شود -که محتمل است- در این فقره می‌توان جملۀ کلیشه شده گزارش‌گران را تکرار کرد که "از ارزش‌های آن کم نمی‌شود" و از این رو شادی مادر به غم بدل نخواهد شد چون تا همین جا هم کاری کرده‌اند کارستان هر چند تارنمای خود فیفا، جام جهانی را با کلاه مراکشی تصویر کرده است. آری، سخن بر سر این عکس است:
به بهانۀ این عکس می توان و سِزَد که از تیم مراکش گفته شود که در قطر دل‌ها را برده و حاشیه‌های آن هم توجه‌ها را جلب کرده است. ( نام درست کشور البته "مغرب" است و فرنگی‌ها به آن "موراکو" می‌گویند. "مراکش" در واقع اسم یک منطقه یا استان است و نه تمام آن سرزمین اما چون در فارسی واژۀ "مغرب" معنی دیگری را در ابتدا به ذهن می‌آورد به جای مغرب یا موراکو، همان مراکش گفته می‌شود. از ویژگی‌های ما ایرانیان نامیدن برخی کشورها و شهرها به اسمی است که چه بسا خودشان به کار نبرند ولی ما به کار می بریم! چون ما ملتی قدیم هستیم. مثل نامیدن کشورهایی چون لهستان و هلند یا شهرهایی ماند لاهه و پکن حال آن که خود چنین نمی‌خوانند. "مراکش" خواندن "مغرب" هم از این جنس است!)
از سجدۀ بی تصنعِ پس از پیروزی‌ها تا شادی و عکس یادگاری با پرچم فلسطین و یادآوری رنج آنان بی شعار "مرگ بر این" و "مرگ بر آن" و این بار هم تصویر مادر مسلمانی که به زمین آمد تا با فرزند خود برقصد. بله، برقصد و در ایران هم رسانه‌ها نوشتند رقص و نه حرکت موزون و با حجاب مادر در تعارض ندیدند چون هم آن حجاب و هم این شادی از یک فرهنگ می‌آید و تلاقی جغرافیای آفریقا با فرهنگ اسلامی است و اگر همین را برخی در ایران درمی‌یافتند این همه اسباب زحمت نمی‌شدند که امر فرهنگی، فرهنگی است و مؤلفه های خود را دارد (و یک جوان سی چهل ساله با عنوان دبیر فلان ستاد نمی‌تواند برای نحوۀ پوشش یک ملت چند هزار ساله تعیین تکلیف کند و فرهنگ عادات و آداب خاص خود را دارد).
از سجدۀ شکر و پرچم فلسطین و حجاب هواداران و رقص گفته شد اما اصل داستان، مادر است. واژه‌ای که جواد خیابانی را به گریه در برابر دوربین تلویزیون انداخت و هیچ‌کس این یکی را سرزنش نکرد چون مادر، عزیزترین سرمایه برای هر انسان در هر سن و هر موقعیت است.
خوشا به حال مادری که در برابر دیدگان جهانیان شادی خود را با رقص با فرزند نشان داد وگرنه مادران دیگر نیز از خوش‌حالی فرزندان شادمان می‌شوند ولو در برابر نگاه آنان نرقصند و از رنج و غم و از همه تکان‌دهنده‌تر از دست دادن‌شان اندوه گین‌اند ولو دیگران نبینند.
سروش صحت سینماگر ایرانی که چندی است به جرم کرنش نکردن از صدا و سیما حذف شده فیلمی دارد به نام «جهان! با من برقص». جدای داستان و از حیث قرینه سازی با عنوان در این عکس انگار مادر بوفال در جام جهانی دارد می‌گوید: جهان! با من برقص. جهانِ او فرزند افتخارآفرین اوست و جهانِ بازیکن، مادر... چون دو واژۀ "جهان" و "مادر" در این متن کنار هم نشستند ناخواسته شعر علیرضا آذر هم طنین می‌اندازد: "مگر در جهان، از دلِ مادر آیینه‌تر هست؟"
کاری که تیم ملی مراکش (نه دولت مراکش!) بعد از هر بازی انجام می دهد و پرچم فلسطین را به نمایش در میاره ارزشمندتره یا روش ما؟
اگر تیتر شما این بود
بیننده و خواننده بسیار بیشتری جمع می کردید .!
این رقص اون رقصی که تو ذهن شما هست نبود
من تماشا گر میخوام از تماشای بازی فوتبال و تلف کردن دو ساعت وقتم لذت ببرم.