عصر ایران؛ مصطفی داننده- 24 سال بعد از دیدار تاریخی ایران و آمریکا در جام جهانی فرانسه سال 98 میلادی ( 77 خورشیدی)، این دو تیم این بار در خاورمیانه به مصاف یکدیگر رفتند که نتیجه متفاوت از آن دیدار رقم خورد.
نکته جالب در مورد این دیدار این است که در سال 77، یک سال از روی کارآمدن سیدمحمد خاتمی می‌گذشت. خاتمی در انتخاباتی پیروز شده بود که حدود 80 درصد واجدین شرایط در آن شرکت کرده بودند.
مردم با امید به آینده ایران نگاه می‌کردند و آرزوهای خود را دم دست تر از همیشه می‌دیدند. فعالیت‌های سیاسی، فرهنگی و اجتماعی به اوج خود رسیده بود و به معنای واقعی کلمه نشاط در جامعه جریان داشت.
دانشگاه تبدیل به محل تضارب آرا شده بود و تقریبا همه جناح‌های سیاسی توانایی بیان نظرات خود را داشتند و مردم هم از طریق رسانه‌ها با اندیشه‌های مختلف آشنا می‌شدند و هر قشری سعی می‌کرد مرجع فکری خود را انتخاب کند.
اقتصاد مردم هم وضع چشمگیری نداشت اما تا حدودی به ثبات رسیده بود و دلار زیر هزار تومان قیمت داشت.
جامعه‌ای که خاتمی را انتخاب کرده بود، هر روز منتظر تغییرات بزرگ و بزرگ‌تر بود. جامعه آن روز سعی می‌کرد نقطه نظرات خود را از تغییر صندوق رای به گوش حاکمیت برساند.
همین که بعد از هاشمی رفسنجانی، به جای ناطق نوری به خاتمی رای دادند و بعد از مجلس پنجم، اصلاح‌طلبان را راهی مجلس ششم کردند، نشان از هدف آنها بود. تغییر در سبک سیاست‌ورزی در ایران.
حالا در قرن جدید خورشیدی و در سال 2022 میلادی، یک سال بعد از یک انتخابات حداقلی با مشارکتی زیر 50 درصد، با مردی ناامید از فردا، ایران و آمریکا یک بار دیگر باهم به رقابت پرداختند.
جامعه ایران نسبت به 24 سال پیش خود دچار تحول‌های اساسی شده است. یکی از مهم‌ترین آنها این است که دیگر نظرات خود را در صندوق رای جست‌وجو نمی‌کند و بر این باور است که این دولت با آن دولت یا مجلس اصول‌گرا با مجلس اصلاح طلب، فرقی نمی‌کند.
اقتصاد کشور به زمین سفت خورده است و مردم هر روز از زیر خط فقر عبور می‌کنند و هر ماه از آن فاصله می‌گیرند و به زیر، زیر خط فقر می‌رسند. در همین 24 سال دلار از نزدیکی‌های 800 تومان به حوالی 36 هزار تومان رسیده است. 36 هزار تومانی که در سال 77، پول قابل توجهی بود.
بسیاری از جریان‌های تاثیرگذار از صحنه سیاسی و اجتماعی کشور کنار گذاشته شده‌اند و یک دستی سپهر سیاست ایران را فراگرفته است.
این 24 سال و تفاوت این دوبازی نشان می‌دهد که ما یک پسرفت بزرگ داشته‌ایم. از یک جامعه نزدیک به مطلوب و پویا به جامعه خمیده و خموده و خسته رسیده‌ایم. چه جوان‌هایی که در آن سال‌ها از مهاجرت کردن صرف نظر کردند و با خود گفتند کجا بروم بهتر از اینجا و امروز چه جوان‌هایی که ترک وطن می‌کنند و می‌گویند هرکجا بروم بهتر از اینجاست.
باید ببینم چه اتفاقاتی در این 24 سال افتاده است که الان روی این پله ایستاده‌ایم و در حال تماشای دره‌های بین نسلی و بین طبقاتی هستیم.
آنقدر در این 24 سال کشور دچار تحولات عجیب و غریب شده است که اگر فردی فردای بازی ایران و آمریکا در جام جهانی 98 به خواب می‌رفت و امروز که فردای بازی ایران و آمریکا در جام جهانی 2022 است، بیدار می‌شد، طعنه به اصحاب کهف می‌زد و از این همه تغییر انگشت به دهان می‌ماند. البته که سکه‌های اصحاب کهف، قیمتی شدند اما پول‌های این فرد...
با مقایسه این دو جامعه، می‌توانیم بفهمیم درد کشور کجاست، اما مسئله این است که بخواهیم درد را دوا کنیم.