عصر ایران؛ مهرنوش خالقی ــ از چند سال پیش تا به حال دیگر نذری دادن، محدود به پخت غذا نمی‌شود. حالا صحبت از یک نذر متفاوت است. نذری مثل برآورده کردن آرزوی یک نفر. بخصوص اگر او خیلی خاص و متفاوت باشد. آرزوی یک کودک یا نوجوان با نیازهای ویژه. ایده‌ی چنین نذری تبدیل به یک مستند تلویزیونی با عنوان پویش نذر آروزها شد که در هر قسمت آن تلاش می‌شود آرزوی این بچه‌ها برآورده شود.
در جامعه ما نسبت به حقوق افراد با نیازهای ویژه کم‌لطفی‌های بسیاری دیده می‌شود که گاهی موجب خانه‌نشینی آنها می‌شود. از نقص‌های خدمات شهری گرفته تا برخوردهای غلط برخی شهروندان. به همین دلیل شاید برآورده کردن یک آرزو برای کودکی با نیازهای ویژه نمایشی به نظر برسد. پس لازم است اگر آرزویی از این کودکان برآورده می‌شود، بعدا فراموش و رها نشوند. شاید لذت برآورده کردن یک آرزو یا نیاز یک کودک با نیازهای ویژه صدها برابر نذری‌های خوراکی باشد. لذتی به شیرینی آرزوهای جمعی، شادی‌های گروهی. نذری که هم نذری دهنده را شاد می‌کند و هم نذری گیرنده را.