نشریه آمریکایی"فوربس" در آستانه 7 ماهه شدن جنگ اوکراین، این جنگ را با جنگ فرسایشی 8 ساله عراق و ایران مقایسه کرده و ته کشیدن انبار مهمات روسیه و سختی روسیه برای تامین مهمات جنگی با توجه به تحریم های غربی را با شرایط سخت ایران در جنگ 8 ساله با عراق مقایسه کرده است.
به گزارش عصرایران، این نشریه در گزارشی نوشته:
اندکی پس از اینکه روسیه اولین دسته از "صدها" پهپاد مسلح خود را از ایران دریافت کرد، اطلاعات طبقه‌بندی‌شده آمریکا فاش کرد که مسکو همچنین به دنبال "میلیون‌ها" گلوله توپخانه و موشک‌های کوتاه‌برد از کره شمالی است.
به گزارش نیویورک تایمز، این "نشانه‌ای است که تحریم‌های جهانی زنجیره‌های تامین سلاح روسیه را به شدت محدود کرده و مسکو را مجبور کرده است تا برای تدارکات نظامی به اندک کشورهای منزوی همپیمانش روی بیاورد."
وضعیت کنونی مسکو تا حدودی شبیه به وضعیت ایران در دهه 1980 است، زمانی که این کشور نیز تحریم شده بود و همزمان درگیر یک جنگ فرسایشی پرهزینه علیه همسایه خود شده بود.
منابع اوکراینی تخمین می زنند که دشمن روسی شان کمتر از 20 درصد از انبار موشک های بالستیک کوتاه برد اسکندر 9K720 را در زرادخانه خود دارد. در 9 سپتامبر، یک نماینده وزارت دفاع اوکراین تخمین زد که روسیه کمتر از 200 موشک اسکندر SRBM در اختیار دارد، و به خاطر همین کمبود،این کشور از تعداد فزاینده موشک های دفاع هوایی اس-300 علیه اهداف زمینی استفاده می کند.
در حال حاضر، گزارش شده است که مسکو به دنبال مقادیر زیادی گلوله های توپخانه از پیونگ یانگ است. بر اساس برآوردها، روسیه در حال حاضر روزانه 67 هزار گلوله توپ در زمین جنگ اوکراین خرج می کند.
کره شمالی حدود 6 هزار سامانه توپخانه ای را به سمت شهرهای کره جنوبی نشانه رفته است که در صورت شلیک می تواند هزاران نفر از مردم کره جنوبی را در عرض یک ساعت بکشد. روسیه نیز ممکن است قصد داشته باشد از مقادیر زیادی توپخانه و راکت های کوتاه برد کره شمالی برای ادامه بمباران مراکز شهری اوکراین استفاده کند.
یک مقام آمریکایی به نیویورک تایمز گفته که واشنگتن انتظار دارد، مسکو تجهیزات نظامی دیگری را از پیونگ یانگ مطالبه کند. این مقام در مورد نوع تجهیزات توضیح بیشتری نداد. با این حال، مسکو شاید حتی به دنبال تامین موشک‌های بالستیک یا کروز از کره شمالی یا ایران باشد تا ذخایر رو به کاهش خود را دوباره پر کند.
این خریدهای به ظاهر ناامیدانه در میان یک جنگ فرسایشی پرهزینه، وضعیت ایران را در دهه 1980 به یاد می آورد، زمانی که این کشور درگیر یک جنگ پایان ناپذیر و پرهزینه علیه عراق بود، که در آن دوئل های توپخانه ای عظیمی داشت و متحمل تلفات هنگفت نیرو شد.
پس از انقلاب 1979 ایران و متعاقبا تسخیر سفارت ایالات متحده در تهران در اواخر همان سال، ایالات متحده تحریم تسلیحاتی را علیه ایران اعمال کرد، در حالی که زرادخانه نظامی ایران مملو از جنگ افزارهای عمدتا آمریکایی و انگلیسی بود. سال بعد عراق به ایران حمله کرد.
اتحاد جماهیر شوروی در اوایل جنگ پیشنهاد فروش تسلیحات به ایران را داد اما با آن مخالفت شد. در نتیجه، مسکو بقیه دهه 1980 را صرف تسلیح بغداد رقیب تهران کرد.
علیرغم تحریم، ایران بسیاری از تسلیحات منشا غربی خود را عملیاتی نگه داشت، از جمله ناوگان جنگنده های بسیار پیشرفته F-14A تامکت، که نیاز به تعمیر و نگهداری زیادی داشت.
ایران موفق شد تا اواسط سال 1982 نیروهای عراقی را از خاک خود بیرون کند و وارد یک ضد حمله شود. این جنگ به طور فزاینده ای تبدیل به یک جنگ فرسایشی تلخ شد که شش سال دیگر به طول انجامید و منجر به هیچ دستاورد سرزمینی پایدار برای هیچ یک از طرفین نشد. در تمام این مدت، بغداد از مزیت واردات مقادیر زیادی تسلیحات شوروی و فرانسه برخوردار بود.
اما در نقطه مقابل، گزینه های تهران بسیار محدودتر بود.
در سال 1984، تیمی از ایرانیان به رهبری (شهید)"حسن تهرانی مقدم" ملقب به "پدر موشکی ایران"، برای آموزش نحوه نگهداری و استفاده از موشک‌های اسکاد شوروی، به سوریه اعزام شدند. اما از آنجایی که اتحاد جماهیر شوروی زرادخانه نظامی سوریه را کنترل می کرد، دولت دمشق هیچ یک از موشک ها را در اختیار ایرانی ها قرار نداد.
به همین ترتیب، زمانی که ایران تعدادی موشک اسکاد را از لیبی دریافت کرد، پرسنل نظامی لیبی که به این منظور به ایران سفر کرده بودند، فقط اجازه پرتاب آنها را داشتند، حتی اگر آن موشک ها ظاهرا متعلق به ایران بود.
در نهایت، تهرانی مقدم به عنوان بخشی از قراردادی که شامل ساخت کارخانه ای در ایران برای مونتاژ محلی بود، نسخه هایی از موشک های اسکاد و هواسونگ-5، را از کره شمالی به دست آورد.
ایران همچنین در طول جنگ، جت‌های جنگنده چنگهو اف-7 را که نسخه‌ای از میگ-21 فیتر شوروی بود، از چین خریداری کرد اما هرگز از آنها در جنگ استفاده نکرد، چون عملکرد این جت ها بسیار پایین تر و کمتر از جنگنده های پیشرفته آمریکایی مانند F-14 ایران بودند که قبل از انقلاب خریداری کرده بود.
علیرغم تلاش‌های قابل توجهی که این کشور تحریم‌شده برای به دست آوردن تسلیحات انجام داد، برای پیروزی ایران در جنگ با عراق تقریبا کافی نبود. در سال 1988، رهبری نظامی ایران فهرستی از تجهیزاتی را تهیه کرد که برآورد می‌کرد برای پیروزی در جنگ به آن نیاز دارد، لیستی که شامل تعداد زیادی هواپیما، تانک و موشک بود.
اکبر هاشمی رفسنجانی، رییس وقت مجلس و بعدها رییس جمهوری ایران، در این باره گفته: "هیچ کس به ما اسلحه نمی فروخت. در هر صورت ما پول نداشتیم."
در نتیجه، تصمیم مصلحت‌آمیز برای پذیرش آتش‌بسی که آیت‌الله روح‌الله خمینی، رهبر ایران آن را معادل "نوشیدن جام زهر" دانسته، با عراق گرفته شد. جنگ در اوت 1988 پس از کشته شدن حداقل یک میلیون نفر به پایان رسید.
تمایزات زیادی بین این دو جنگ و دو دوره وجود دارد، مثلا اوکراین، آغازگر جنگ کنونی و یا شبیه عراق صدام حسین نیست،با این حال بسیاری از عوامل دیگر در واقع قابل مقایسه هستند.
یکی از این موارد، از دست دادن ده ها هزار نیروی نظامی روسیه و تخلیه مقادیر زیادی مهمات چه استراتژیک و چه تاکتیکی است. همچنین کشورهای معدود همسایه ای که مسکو می تواند در حال حاضر برای کمک به آنها متوسل شود، قابل مقایسه هستند، زیرا روسیه هم با تحریم های گسترده ای مواجه شده است.
از آنجایی که جنگ روسیه و اوکراین ممکن است در ماه‌ها یا سال‌های آینده ادامه یابد، احتمالا در این زمینه هم مشابهت های بیشتری با جنگ 8 ساله عراق و ایران خواهد داشت.