عصر ایران؛ مصطفی داننده- تبر به دست گرفت، از درخت بلوط تنها مانده میان صحرا بالا رفت و شروع کرد تک تک شاخه‌ها را چیدن. پایین درخت گله بز و گوسفندش منتظر غذایی بودند که چوپان از تن بلوط می‌برید و برای‌شان می‌اندخت.
در چشم برهم زدنی، بلوط پرابهت، در دل تابستان به درختی می‌ماند که پاییز به او زده است.
دل‌مان برای بلوط زیبا سوخت. از بی‌رحمی چوپان گله کردیم و با خود گفتیم «ای بی‌انصافِ ناجوانمرد». اما وقتی درتنهایی کلاه‌مان را قاضی کنیم، پی خواهیم برد که بسیاری از دست کمی از این چوپان نداریم چه بسا برخی‌مان بدتر از او هستیم.
کمبودها را به یاد بیاورید؛ دوان دوان به سمت خرید اجناس می‌رفتیم. پوشک کم بود و بسیاری از خانواده‌ها در به در یک پوشک از این داروخانه به آن داروخانه می‌رفتند تا فرزند دلبندشان سختی نکشد. همان زمان برخی در پستو خانه‌شان به اندازه چند داروخانه پوشک داشتند.
خودمانیم، ما هم در زندگی‌مان بلوط‌های زیادی را لخت کرده‌ایم با این تفاوت که کسی نبوده از ما فیلم بگیرد. ما هم مثل چوپان بی‌رحم بودیم اما رسوا نشدیم.
خدایی ناکرده فکر نکنید که این نوشتار در دفاع از چوپان است و نویسنده می‌خواهد بگوید او این کار را کرد چون دیگران هم می‌کنند! نه، می‌خواهم وقتی او را محکوم و در فضای مجازی یا جمع خانواده، شروع به نصیحت کردن می‌کنیم، بدانیم که ما هم در زندگی‌مان پیش آمده که دست به چنین کارهایی بزنیم. جوالدوز را ابتدا به خودمان بزنیم و بعد به تن چوپان این قصه کنیم.
مسئولانی که روی صندلی‌های گرم و نرم خود در مجلس نشسته و شعار می‌دهند و می‌گویند بدون برجام یا بدون رابطه با جهان می‌توانیم روزگار سپری کنیم، فیلم درخت بلوط و چوپان را ببیند.
شرایط بد اقتصادی و کوچک شدن سفره مردم، باعث می‌شود تا رحم و وجدان در کشور دچار مرگ تدریجی شود. از خود بپرسید که چرا در این مدت یعنی بعد از خروج آمریکا از برجام و وخیم شدن حال اقتصاد کشور، میزان دزدی به ویژه زوگیری افزایش پیدا کرده است؟ چرا سرقت اولی‌ها رشد پیدا کرده‌اند؟
چرا مردم برای جبران نداری خود، دست درجیب مردم می‌کنند؟
شعار دادن آسان‌ترین کار دنیاست اما بهتر است در کنار این شعار دادن، هزینه آن را هم ببیند. فکر نکنید تورم و گرانی فقط روی سفره مردم اثر می‌گذارد، خیر. بعد از کوچک شدن سفره قطعا سبک زندگی و فرهنگ جامعه دچار تغییر می‌شود و شاهد بروز ضدهنجارهایی هستیم که کم کم تبدیل به هنجار می‌شود.
وقتی اعضای یک خانواده متفق القول می‌گویند احتیاجی نیست به همسایه ندارمان کمک کنیم و«چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است» می‌شود ورد زبان‌شان، باید احساس خطر کرد.
آن زمان است که می‌شود گفت همه ما دچار سندرم چوپان بلوط کش شده‌ایم!