عصرایران؛ رضا غبیشاوی - پیشنهاد می شود ایران برای کسب نامزدی میزبانی جام جهانی فوتبال 20 سال دیگر کاندیدا شود. یعنی سال 2042. شاید می فرمایید ای بابا، ما کجا و میزبانی از جام جهانی کجا. ما که در بدیهیات این فوتبال، لنگ می زنیم و هنوز در الفبای نشست و برخاست ها مشکل داریم؛ ما که هنوز حتی در اولیه هایی چون ورود زنان به استادیوم و حق پخش مسابقات، قفل کرده ایم؛ چگونه از میزبانی چنین رویداد بزرگ جهانی سخن بگوییم. عرض می کنم.
صرف برنامه ریزی و اعلام تلاش برای کسب نامزدی چنین میزبانی به سود ایران است و در صورت واقعیت، همین روند و مسیر می تواند بخشی از مشکلات و مسائل ایران و ایرانی را حل کند. به دلایل زیر:
1- یکی از بزرگترین مشکلات ایران این است که معلوم نیست قرار است به کجا برود. هدف کجاست. چه می کنیم و به کجا می رویم. ایران نه برنامه کوتاه مدت دارد و نه میان مدت و نه بلندمدت. آنچه به نام برنامه وجود دارد صرفا کاغذبازی اداری و سرگرمی مسوولان محترمی است که در سخنرانی ها و رفت وآمدها، دستاویزی داشته باشند و لاغیر.
شاید هم وجود دارد اما ذهنی است و مسوولان رویشان نمی شود یا جرات نمی کنند آن را اعلام کنند. اما آنچه که از وضعیت فعلی بر می آید ایران سرگردان و بی برنامه است و چشم اندازی برای حال و آینده خود ندارد و در تعلیق و برزخی خودساخته به سر می برد. همین تعلیق و برزخ هم موجی از ناامیدی را در کشور ایجاد کرده است. برنامه ای که در 25 یا 20 سال قبل هم تهیه شد (چشم انداز 1400 یا 1404) غیر واقع بینانه بود تا برنامه واقعی چون نه از آمار و ارقام ملموس خبری بود و نه از جدول زمانی تحقق اهداف.
با آغاز تلاش برای کسب نامزدی میزبانی جام جهانی 20 سال دیگر، حداقل برای 20 سال آینده برنامه و هدف داریم. یک برنامه قابل فهم و ملموس برای مسوولان و همه مردم ایران.
ایران در دهه 90 شمسی، رشد اقتصادی حدود صفر درصد داشته است. دلایل مختلفی عامل این وضعیت است. از ناتوانی در درک و فهم بدیهات عادی زندگی و کشورداری تا ناتوانی مدیریتی که همه این عوامل باعث جلب تحریم هایی شد که علاوه بر هزینه سنگین مالی و ... ، رشد اقتصادی صفر را نیز تقدیم ایران کرد. این هزینه ها به چه دلیل پرداخت شدند؟ نبود برنامه و هدف گذاری ملموس و چشم انداز واقعی یکی از عوامل ناتوانی در تشخیص هزینه فایده و پذیرش چنین هزینه ای بود.
با وجود اقدام برای کسب نامزدی میزبانی جام جهانی فوتبال، ایران دارای برنامه بلند مدت و هدف گذاری برای دو دهه آینده می شود. همه تصمیم ها، رفتارها و اقدامات باید با موضوع کسب نامزدی میزبانی جام جهانی، سنجیده شود. آنچه علیه کسب نامزدی میزبانی جام جهانی است فعلا متوقف و به آینده واگذار می شود و آنچه به کسب این میزبانی کمک می کند؛ اجرا و تقویت شود.
2 - از نظر مردم و مسوولان، تلاش برای کسب نامزدی میزبانی جام جهانی فوتبال، اتفاق خوبی است و به همین دلیل توافق نظر میان همه درباره هدف گذاری و تعیین چشم انداز وجود دارد. این هدف گذاری آنچنان شیرین و دوست داشتنی است که همه توان و انرژی و مشارکت ایرانی ها را به خود جلب می کند.
3- کسب نامزدی میزبانی جام جهانی فوتبال، یک هدف گذاری ملموس و واقعی است که باید و نبایدهای قابل دفاع و شفافی دارد. آنقدر شفاف که هم برای مسوولان و هم برای مردم قابل بیان و درک است.
4- برخی کشورهای جهان، به هنگام قرارگیری در مسیر کسب میزبانی از یک رویداد جهانی و منطقه ای یا عضویت در یک سازمان بین المللی، مجبور شدند تغییراتی در روند فعالیت ها، برنامه ها، تصمیم گیری ها و قوانین خود داشته باشند. همین روند باعث بهبودی و ارتقای وضعیت آنها شد حتی قبل از کسب میزبانی یا عضویت.
مثال ملموس اینکه اگر هدف گذاری بازی های آسیایی تهران (المپیک آسیایی) در سال 1353 خورشیدی / 1974 میلادی نبود هرگز ورزشگاه آزادی ساخته نمی شد.
حرکت در مسیر کسب نامزدی میزبانی جام جهانی فوتبال، بیش ازآنکه نیازمند بهبودی در وضعیت فوتبالی و ورزشی باشد نیازمند بهبودی در شرایط غیرورزشی از جمله اقتصادی و سیاسی و اجتماعی و ... است.
5- ایران دچار مسائل و مشکلات بدیهی شده است. مسائل و مشکلاتی که در جهان امروزی، حتی قابل بیان نیستند چه برسد به دفاع از آنها. همان مسائل و مشکلاتی که می توان آنها را "مسخره" توصیف کرد اما همین مشکلات و مسائل در داخل کشور وجود دارد و حامیان هم با قدرت تمام از آنها دفاع می کنند. چیزی از جنس تصمیم طالبان برای منع دختران و زنان از ادامه تحصیل و کار در افغانستان. برای حل مسائل بدیهی و عبور از آنها، نیازمند انگیزه و انرژی مضاعفی هستیم. ایده مطرح شده چنین انگیزه و انرژی را در اختیار ما قرار می دهد.
6- تمام تصمیمات و فعالیت هایی که برای کسب نامزدی جام جهانی انجام شده اند را می توان موقتی دانست و به مسوولان وعده داد بعد از 20 سال شما هر شکل که خواستید دوباره کشور را اداره کنید و به وضعیت سابق یعنی بی برنامه گی و جلب هزینه ها و تحریم ها و مشکلات ریز و درشت سابق بازگردید.
7- کسب نامزدی میزبانی جام جهانی، نیازمند کشوری عادی در همه سطوح از جمله اقتصادی سیاسی است. با اقتصادی برآشفته و تحریمی، نمی توان به نامزدی میزبانی جام جهانی فکر کرد.
8- میزبانی جام جهانی، نیازمند درآمد و پول هنگفت است. برای کسب این پول لاجرم باید تغییراتی ریز و درشتی اعمال کرد.
9- کشور منزوی و منقطع از جهان، توانانی کسب نامزدی میزبانی جام جهانی را ندارد. لاجرم باید تغییرات ریز و درشتی اعمال کرد تا ارتباط ایران و جهان دوباره برقرار شود. دوباره بتوان به سراسر جهان پول فرستاد و پول دریافت کرد. دوباره ایرانیان به راحتی به سراسر جهان سفر کنند. دوباره پروازها از تهران به شهرهای مهم برقرار شود. دوباره ...
10- جام جهانی فوتبال، در ظاهر رویداد ورزشی است اما در واقعیت یک ابررویداد اقتصادی - فرهنگی - سیاسی - اجتماعی و ... . البته فوتبالی است.
مشکل نداشتن هدف نیست. مشکل تعارض منافع اصولگرایان با رشد و پیشرفت کشور هست.
چون بدلیل سنت گرا بودن، به سرعت بقیه نمیتونند پیش برند