عصر ایران ؛ سمیه بنی هاشمی - اولین غذایی که شخصیت اصلی فیلم« توسکانا »پس از ورود به ایتالیا آن را می چشد ،نان تُست مزه دار شده با روغن زیتون است که با پنیر موتزارلای ورقه شده و گوجه فرنگی سرو می شود و به لحاظ مواد و ترکیب به کار گرفته شده ،غذایی روستایی است.
موادی که بدون هیچ معیار و اندازه ی مشخص و به شکل فله ای در غذا ریخته می شوند ،به همان اندازه ی میز چوبی که غذاها با عجله روی آن سرو می شوند، برای «تئو»، شخصیت اصلی داستان (با بازی آندرس ماتسن)آزار دهنده است؛اما اولین لقمه، کافی است تا او را وادار به تغییر عقیده کند.
او عاشق غذای ناشناخته ای می شود که با ستاره های میشلن و مواد منحصر به فرد،برای رسیدن به طعمی دل پذیر آراسته نشده است.این در حالی است که ابتدای فیلم،او را می بینیم که در آشپزی های دقیق و حرفه ای خود در رستوران دانمارکی اش ،این مواد را با هم ترکیب می کند.با این حال آن لقمه برای ما تماشاگران کافی است تا از یک فیلم ساده و تا حدی قابل پیش بینی، لذت ببریم.
فیلمی که بر اساس ایده ای نه چندان مبتکرانه از سفری در عمق زیبایی های چکمه ی اروپا ،به منظور آشتی با پدری که در گذشته است ،بازیابی اصالت مزه های مدیترانه ای و پرداختن به مهمان نوازی، یکی از صفت های بارز ایتالیایی ها بازنویسی شده است.فیلمی که می تواند ما را به آرامی در درامی احساسی همراهی کند .جایی که غذا به عنوان موضوعی اصلی مد نظر قرار می گیرد.
«توسکانا»به کارگردانی مهدی آواز محصول سال ۲۰۲۲ کشور دانمارک است؛ اما تمام صحنه های آن در «پلاگو» (Pelago)و در استان توسکانا (Toscana) (در همان منطقه ای که نظاره گر فیلم «زیر آفتاب توسکانا» بودیم)فیلمبرداری شده است.
این فیلم داستان سرآشپزی دانمارکی«تئو» را روایت می‌کند که وارث املاک پدری خود در منطقه ی توسکانا می شود و برای فروش آنها به ایتالیا می رود؛ اما با زنی آشنا می شود که او را وادار به تجدید نظر در مورد زندگی و عشق می کند.
قلعه ی ریستونکی (Il Castello di Ristonchi) که یک اقامتگاه واقعی هزار ساله و همچنان محل برگزاری مراسم و جشن های گوناگون است ،در این فیلم به یک هتل و ملکی کشاورزی تبدیل می شود و نقش آن،یادآوری خاطرات دوران کودکی «تئو» و نشان دادن پتاسیل های مختلف این منطقه ی چشم نواز است.
این هتل با مدیریت زنی به نام سوفیا (با بازی کریستیانا دل آنا )اداره می شود ،زنی که نقش موثری در ایجاد طراوت و شور زندگی و تغییر نگاه در «تئو» دارد.
این فیلم چنین قابلیتی را دارد که ما را عاشق غذاهای خوش طعم کند .منظره های زیبا ،غروب ها،گشت و گذار با وسپا در میان تاکستان ها و تپه های چشم نواز، به لطف نگاه کنترل شده ی کارگردان ،پس زمینه ی فیلمی به شمار می روند که حواس را آرام می کند و یک ساعت و نیم دل مخاطب را آب می اندازد.
«توسکانا»،بیش از این که فیلمی در مورد احساس گناه باشد (اشاره به ارتباط تئو که با پدرش در تضاد شخصیتی بوده است)، فیلمی درباره ی غذا است .در طول فیلم شاهد ظرف های آراسته به غذاهای جذاب و چشیدنی هستیم که ما را ترغیب به آشپزی می کند و اگر هم خوش شانس تر باشیم ما را به بستن چمدان و رفتن به این منطقه ی چشم نواز و چشیدن خوراک های خوشمزه هدایت می کند.
ترجمه از سایت : cinematographe.it