در اثر بی‌توجهی مسئولان و برخی مردم به هشدارهای باستان‌شناسان درخصوص مرمت و استحکام‌بخشی پل آبرسان اهِل لامرد با دارا بودن قدمتی بیش از هزار سال نیز طی چندین نوبت بارندگی سال‌های اخیر و تندبادهای موسمی تیرماه امسال؛ این پل فرو ریخت و امکان مرمت ندارد.
به گزارش خبرنگار ایلنا از لامرد استان فارس، اثر تاریخی «پل آبرسان اهل» واقع در شمال شهر اهِل از توابع بخش اشکنان شهرستان لامرد که در تاریخ ۸۸/۹/۱ به شماره ثبت ۲۷۵۳۶ در فهرست آثار ملی کشور قرار گرفت و قدمت آن مربوط به قرون اولیه اسلامی است.
این سازه آبی از مصالح سنگ و ساروج و به طول تقریبی ۱۱۰ متر بر بستر رودخانه مهران در وسط دشت قرار گرفته بود که به منظور انتقال آب از حاشیه جنوبی دشت (تنگ اهلیون) به شمال دشت بر بستر رودخانه مهران ساخته شده و آب توسط جوی به عرض ۵۰ سانتی‌متر که بر سطح این پل ایجاد شده به اراضی شمالی دشت منتقل می‌شده است.
ترزبان باستان شناس، فعال حوزه میراث فرهنگی که پیش از این در گفت و گو با ایلنا از ضرورت مرمت این پل گفته بود، با اعلام خبر فرو ریختن این اثر تاریخی می‌گوید: با گذشت زمان و سست شدن بدنه پل و ضعیف شدن طاق‌ها و پایه‌هایی که در بستر خاک ایجاد شده بود و بر اثر فرسایش توسط سیلاب و طغیان رودخانه و مرمت نشدن این سازه با توجه به سیلاب‌های شدید چند سال اخیر بخش زیادی از این اثر تاریخی فرو ریخت و متأسفانه در تیرماه جاری و با وجود تند بادهای موسمی آنچه از این بنا مانده بود فرو ریخت و امکان مرمت ندارد.
به گفته وی، این سازه آبی از جمله آثار ملموس و از بناهای شاخص به لحاظ ساختار معماری در شهرستان لامرد می‌بود که با اندک بودجه‌ای می‌شد از خطر نابودی آن جلوگیری کرد، ولی با بی‌توجهی مردم و مسئولان از بین رفت.
ترزبان در جریان بازدید و بررسی این اثر تاریخی گفت: سیل سال ۹۸ بخشی از پل که بر بستر رودخانه بود با خود برد و بخش عظیمی از این پل که در کرانه جنوبی رودخانه قرار داشت در اثر طغیان رودخانه و سیلاب‌های ناشی از بارندگی سال ۱۴۰۰ از بین رفت و بخش دیگری نیز در تیرماه جاری بر اثر تندبادهای موسمی فرو ریخت.
وی در پاسخ به اینکه آیا مرمت برای جلوگیری از فرو ریختن این اثر کافی بود، گفت: درخصوص پل آبرسان، علاوه بر تقویت پایه‌های پل و مرمت آن، کنترل سیلاب‌ها و ایجاد بندهای خاکی در جهت رفع طغیان رودخانه برای زنده نگه داشتن این اثر تاریخی موثر و ضرورت داشت.
ترزبان در پاسخ به اینکه آیا اکنون با از بین رفتن این اثر، امکان بازسازی نمادین آن وجود دارد یا خیر، اظهار کرد: وقتی یک اثر به طور کامل از بین می رود، مرمت و احیای آن امکان‌پذیر نیست و با هیچ‌گونه مصالحی حتی مصالح خود آن بنا قابل برگشت نیست و بازسازی و شبیه‌سازی آن اثر، فاقد هویت و اصالت است.