اولین لازمه چنان سیستمی این است که بتواند از توان خورشیدی استفاده کند، بتواند به گردآوری نمونه‌ها بپردازد، به دقت غلظت گاز را در این نمونه‌ها اندازه‌گیری کند، 70 درصد از اکسیژن را از نمونه‌ها استخراج کند، و همه این کارها را در طی یک روز ماه (که حدود 10 روز زمین می‌شود) پیش از غروب آفتاب و از دست رفتن منبع توانش انجام دهد.
انسان از دیرباز رویای زندگی در ماه را در سر داشته است، اما یکی از بزرگترین مسائلی که با هرگونه اسکان بر روی این کره با آن مواجه بوده اکسیژن بوده است. به ویژه یک منبع تامین پایدار و قابل اتکای هوا برای زندگی که بر ماموریت‌های تحویل راکتی پیچیده (و بسیار پرهزینه) متکی نباشد. با این حال هنوز امیدهایی به تحقق این هدف وجود دارد.
آژانس فضایی اروپا (ESA) قبلاً مسابقه‌ای را برگزار کرده بود که در آن شرکت‌کنندگان باید دستگاهی را طراحی می‌کردند که بتواند اکسیژن را از سنگ پوشه یا رِگولیت ماه (که عمدتا از «گرد و غبار ماه» تشکیل یافته است) آنالیز و استخراج کنند. اکنون تیم برنده، که شامل افرادی از موسسات Thales Alenia Space، AVS، Metalysis، The Open University و Redwire Space Europe است، باید طراحی خود را به واقعیت بدل کند.
نکته ویژه آن این است که این طرح باید بتواند در از یک سفر جاذبه‌گریز به خارج از اتمسفر زمین جان سالم به در ببرد، و فرایندهای متعدد و فوق‌العاده دقیقی را در یک بازه زمانی محدود به اجرا در آورد.
بنا بر اعلام اسا، دستگاه‌های اولیه استخراج اکسیژن بیشتر در حد اثبات مفهومی خواهند بود، ولی اگر فرایند آن مناسب تشخیص داده شود امکان بسط قابل توجه حوزه عمل آن وجود خواهد داشت. اولین لازمه چنان سیستمی این است که بتواند از توان خورشیدی استفاده کند، بتواند به گردآوری نمونه‌ها بپردازد، به دقت غلظت گاز را در این نمونه‌ها اندازه‌گیری کند، 70 درصد از اکسیژن را از نمونه‌ها استخراج کند، و همه این کارها را در طی یک روز ماه (که حدود 10 روز زمین می‌شود) پیش از غروب آفتاب و از دست رفتن منبع توانش انجام دهد.
همچنین باید بسیار از نظر انرژی کم‌مصرف، فشرده، و قادر به جای گرفتن در هرگونه وسیله قابل فرود بر روی ماه باشد تا بتواند در مکان‌های مورد نیاز انداخته شود.
منبع: اسلش‌گیر