عصر ایران - جمشید شارمهد سرکرده گروه سلطنت طلب تندر در دادگاه محاکمه خود گفته است: مختصات ۱۵ آشیانه موشکی سپاه به دست مان رسیده بود؛ شخصی به نام حسین احدی که اطلاعات دیگری نیز داشت می خواست به ما بفروشد و من این اطلاعات را برای FBI و CIA که نام افسران آن را به یاد نمی آورم بردم، اما آن ها رغبتی نشان ندادند؛ من هم برای این که این اطلاعات را چک کنم دو تا از این مختصات را در تلویزیون پخش کردم و این اطلاعات درست بود چون کسی اعتراض نکرد اما با این حال کسی حاضر نشد این اطلاعات را از ما بخرد. (اینجا)
این یکی از کثیف ترین اعترافاتی است که یک ایرانی می تواند داشته باشد: تلاش برای تضعیف توان دفاعی وطن!
اپوزیسیون هر حکومتی؛
- اگر به اندازه سر سوزنی خردمند باشد
- اگر در صدد تغییر رژیم باشد
- و اگر برای خود شانسی جهت جانشینی قائل باشد
می فهمد که نباید توان دفاعی کشورش را تضعیف کند.
گیریم که به فرض، همین جمشید شارمهد توانست جمهوری اسلامی را سرنگون کند و خودش یا هر کس دیگری را به عنوان پادشاه اعلام کند. اگر فردای آن روز، کشوری به ایران حمله کند و شهرهای پادشاهی ایشان را موشک باران کند، با چه چیزی می خواهد از کیان سلطنت موهوم خود دفاع کند؟ با موشک هایی که قبلاً مختصات شان را به دشمن داده و باعث نابودی شان شده است؟! و شاید هم با منجنیق!
اگر شارمهد می گفت که مختصات انبار باتوم های نیروی انتظامی را به دشمنان فروخته است، باز می شد توجیه کرد که مثلاً نخواسته است پلیسی بر شهروندی باتوم بزند ولی وقتی اطلاعات موشکی کشور را به دشمن عرضه می کند، معنایش این است که هیچ تعلق خاطری به ملک و مردم ایران ندارد و حتی از این که این مردم را در برابر جنگ های احتمالی آینده بی دفاع کند، ابایی ندارد.
همه می دانیم که موشک های هیچ حکومتی به اهدافی در داخل کشور شلیک نخواهد شد و موشک ها، همواره به اهداف دشمنان بالفعل و بالقوه در خارج از کشور هدف گیری می شوند. بنابراین کسی که کمر همت به انهدام توان موشکی کشوری بسته است، در خدمت همان دشمنان بالفعل یا بالقوه است و نه در مسیر مردمی که نقاب دوستی شان را به چهره زده است.
روزها و شب های وحشتناک موشک باران شهرهای ایران توسط رژیم صدام را هنوز فراموش نکرده ایم و به یاد داریم که موشکی برای مقابله به مثل نداشتیم تا آن که چند موشک اندک شمار از قذافی گرفتیم و در برابر هر 10 موشک عراقی ها، یکی دو موشک زدیم و این تجربه ای شد که بعد از جنگ، به هزار خون دل و هزینه مادی و معنوی، به قدرت موشکی تبدیل شویم.
توان موشکی و دفاعی ایران، نه متعلق به این دولت و آن دولت و نه حتی این حکومت و آن حکومت است، بلکه از آن ملت ایران است کما این که تسلیحات و تجهیزات نظامی به جای مانده از حکومت پهلوی نیز متعلق به ملت ایران بود و در دفاع مقدس به کار دفاع از کشور آمد.
کشوری که در خاورمیانۀ همیشه بحرانی است، چاره ای جز توانمندسازی دفاعی ندارد و این، یک خط قرمز ملی و استراتژیک است.
کسانی که به هر نحوی، برای تقلیل توان موشکی ایران تلاش می کنند، کارشان نامی جز خلع سلاح ملی ندارد و مرتکبان، عنوانی جز خائن و نصیبی غیر از شرمساری در برابر تاریخ نخواهند داشت حتی اگر اطلاعات مملکت خود را به FBI و CIA عرضه کنند و آنها حتی برایش تره هم خرد نکنند: "خسر الدنیا و الآخرة".