سیف اله حسنی‌پور . روزنامه نگار
دیگر وقت نوشتن از اینکه منطقه «دارالمیزان» از توابع شهرستان «مهر» استان «فارس»، با جمعیتی بالغ بر ۳۰۰۰ نفر و متشکل از ۱۳ روستاست گذشته است.
حالا دیگر همه می‌دانند که این منطقه در فاصله ۱۰۰ کیلومتری «عسلویه»، 60 کیلومتری پالایشگاه گاز «پارسیان» و دیوار به دیوار منطقه عملیاتی «نار» به عنوان یکی از مخازن تامین کننده گاز پالایشگاه بزرگ «فجر جم» و زیر سایه کوه «پازنان» واقع شده است که چندین منبع انرژی در این کوه کشف شده است.
لابد همگان به یقین رسیده‌اند که با گذشت قریب نیم قرن از بهار انقلاب اسلامی، هنوز در هر محفلی از دارالمیزان به عنوان منطقه محروم یاد می شود؛ منطقه‌ای که 3 شهید تقدیم انقلاب کرده و دارای چندین رزمنده و ایثارگر است. منطقه ای که سالیانه بالغ بر 3000 تن محصول استراتژیک کشور یعنی «گندم» را تامین می‌کند و دیگر محصولات کشاورزی و دامی این منطقه زبانزد خاص و عام است و بگذریم از توصیف ظرفیت نیروی انسانی آن که خود مجالی بیشتر می‌طلبد.
حمزه محمدی فرماندار شهرستان نیز بر عدیده مشکلات این منطقه از جمله بی آبی، نداشتن زیرساخت‌های ارتباطی با دوام، نداشتن شبکه برق رسانی مطمئن و نداشتن راه دسترسی ایمن، نداشتن اماکن فرهنگی و ورزشی در خور شان مردم منطقه و دهها مشکل ریز و درشت دیگر اهالی این منطقه خبر دارد؛ چرا که در مراسم معارفه‌اش گفته بود: «بر تمامی مشکلات و معضلات شهرستان واقف هستم و امیدوارم که بتوانم تمامی این مشکلات و معضلات را مرتفع سازم و این شهرستان در همه ایام در مسیر پیشرفت بوده است و می‌طلبد که ما نیز در این مسیر پیشرفت اقدام کنیم.»
منطقه‌ای که حالا دیگر لقب بن بست بودن ندارد و همجوار 2 کریدور ارتباطی پرگذر جنوب کشور (راه فیروزآباد به عسلویه و لامرد به فراشبند) واقع شده است، منطقه ای که به نظر خشک نیست و سال‌هاست که بخشی ازکمبود آب شهرستان جم را تامین می کند!! و هکتارها زمین مزروعی با محصولات آب‌بر دارد و برای برق رسانی یکی از خطوط انتقال نفت کشور، بزرگترین شرکت‌های برق رسانی در منطقه مشغول به کارند و فاصله روستاهای دارالمیزان تا یکی از پایدارترین خطوط برق کشور حدود 20 کیلومتر است و شرکت زیرساخت به جهت جلوگیری از قطع ارتباط مخابراتی شهرستان های همجوار، فیبر نوری را از بیخ گوش همین منطقه گذرانده است.
به اعتقاد نگارنده برخی از مصائب، به نمایندگان مردم در پارلمان محلی برمی‌گشت که این مهم با شکل‌گیری ائتلاف مابین شوراهای اسلامی، دهیاران و مسئولین فنی و مالی دهیاری ها در حال برطرف شدن است و با برگزاری چندین نشست همفکری، عزم خود را جزم کرده اند که دیگر تعارفات مرسوم کنار بگذارند و روحیه مطالبه گری صحیح در پیش گیرند تا بهانه ای به دست مسئولان از حیث درخواست های ناهمگن منطقه ای نیفتد.
حلقه وصل این ائتلاف تا فرمانداری نیز بخشدار است که در حد بضاعت خود پا در رکاب حل مشکلات گذاشته و آنچه در توان دارد به میان آورده و به نظر بیش از وظایف خود عمل می کند.
تا بوده و نبوده، توقع مردم از نماینده مجلس است تا گوشه چشمی بر حل مشکلات آنها داشته باشد که نگارنده به صراحت تمام اعلام می‌دارد، گردی از این مجلس نشینان بر نمی‌خیزد جز اینکه دامنه اختلاف در منطقه را بیافزایند!؛ لذا موکداً تقاضا دارم بگذارید اگر می‌توانند در مجلس بنشینند و قانونی وضع کنند که اگر روستایی در شاهراه کریدوری ارتباطی این چنین پر حجم قرار گرفت و آب منطقه اش برای آبادانی دیگری هزینه کردند، خاکش را به مفت فروختند و هوا و محیط زیستش را به نابودی کشاندند، حداقل مسئولیت اجتماعی در قبال این همه خسارت بپذیرند و گوشه چشمی هم به آنجا کنند تا اینکه این بلاها دامن‌اش نگیرد والسلام.