عصر ایران- هر چند انتخاب عنوان « در باغ ادبیات ایران» برای معرفی نمونه‌های درخشانی از نثر وشعر پارسی، مجازی است و مراد این نبوده که واقعا باغی به عنوان ادبیات ایران وجود دارد اما به تازگی با خبری شاید بتوان ادعا کرد که شکل واقعی هم به خود گرفته است!
خبر این بود که بر اساس ایدۀ یکی از مشتاقان فرهنگ و ادبیات ایران (آقای سعید انصاریان) و با همکاری بنیادی بومی در منطقۀ زاگرس به نام اَلگِن ، نهال بلوطی به نام دکتر محمد رضا شفیعی کدکنی در زاگرس کاشته شده است و استاد در این باره شعری سروده که با عنوان این سلسله مقالات، مناسبت واقعی هم دارد جدای تمثیل و استعاره.
( طی 20 سال در این منطقه تا کنون دو میلیون بلوط در ارتفاعات زاگرس کاشته شده است).
عنوان شعر دکتر شفیعی کدکنی به بهانۀ درختی که با عنوان ایشان کاشته شده «درخت» است و جا دارد در کتاب درسی هم قرار گیرد چون هم مضامین نیکی در آن جلوه گر است و هم یاد استاد است و هم رواج یک سنت خوب و هم مناسبتی دارد با 15 خرداد که به عنوان روز جهانی محیط زیست شناخته می‌شود.
درختی که با نامِ من کاشتید
سر، از فخر، بر عرشم افراشتید
ز پندارِ نیکِ شما بود، آنک
سزاوار نیکیم پنداشتید
یکی شعرِ سبزی که تا جاودان
بماناد، زان خامه بنگاشتید
درخت است آرایشِ شعرِ من
به خویشم دگرباره برگاشتید
منم عاشقِ باغ و جوبار و گل
دُرُستم بدین خوی انگاشتید
ازین شیوه برداشت کردم که عمر
چو مردِ خِرَدپیشه بگذاشتید
وطن را زِ کردارِ نیک شما
سزد فخر کاین مردمی داشتید
بماناد و در سایه‌اش عاشقان
که خاکش هم از مهر انباشتید
زِ گفتار و کردار و پندار نیک
درفشی، دِرَفشان، برافراشتید
دربارۀ دو واژۀ «برگاشتن» و «دِرَفشان» هم خود چنین توضیح داده‌اند:
برگاشتن صورت متعدی برگشتن است و همان برگرداندن. در شاهنامۀ فردوسی هم آمده است:
عنان را بپیچید و برگاشت روی
برآمد ز لشکر یکی های و هوی
دِرفشان از مصدر درفشیدن نیز به معنی درخشیدن است و درفشان همان درخشان...