عصر ایران؛ جواد یوسف زاده - هدف ابتدائی از تشکیل حکومت در هر جامعه ای این است که امنیت همه جانبه برای کار و فعالیت اقتصادی مردم فراهم شود، معیشت و رفاه مردم تامین گردد و فقر و بی خانمانی و بیماری و بیکاری از بین برود.
اگر این هدف اولیه تغییر کند و به جای آن، گسترش عقیده و شیوه زندگی خاص هدف اولیه حکومت قرار گیرد و اجازه حضور و فعالیت به همه، فارغ از دیدگاه هایشان داده نشود، نتیجه آن تبعیض، رانت خواری، هدر دادن منابع، افزایش فقر، رشد نا فرمانی، جرم و جنایت و نا امنی است.
این اصل از بدیهیات است و تجربه های تاریخی ما و ملت های دیگر آن را به خوبی نشان داده است.
حاکمان اگر علاوه بر حسن نیت، واقعا قصد خدمت داشته باشند، کافی است اندکی در این باره بیندیشند و کشور را از لبه پرتگاه بحران های روز گار نجات دهند و بدانند ملتی که همواره نگران معیشت و زندگی فرزندان خود باشند از اخلاق، فضیلت و قانون فاصله خواهند گرفت.
در باره شکل گیری نحوه رفتار در جامعه، مثالی می زنم:
فرض کنیم گروهی از افراد با شیوه ها و عقاید و افکار متفاوت در بیابان یا وسط دریا در کشتی، راه گم کرده اند و به دنبال رسیدن به مقصد امن خود هستند.
در این شرائط تنها دغدغه آنان، جز این نیست که راه نجاتی بجویند و بنابراین از هر کس که آنها را به هدف شان نزدیک کند، فارغ از عقایدش، استقبال خواهند کرد.همه آن گروه نیز با هم همدلی خواهند داشت و خود را در تلاش رهایی سهیم خواهند دانست.
مسوولان کشور هم باید با این الگو عمل کند تا از توان همه برای نجات و توسعه کشور استفاده شود. اگر این دیدگاه حاکم شود، مدارا با مردم و استقبال از دیدگاه های آنان و تعصب نداشتن روی افکار و رفتار های خاص مد نظر خواهد بود.
کشور به همه مردم تعلق دارد و هر کس که بتواند آن را پیش ببرد، فارغ از عقاید شخصی، باید امکان حضور و عمل برایش فراهم شود.
مثالی که آوردم، بن مایه اش از سخن امام علی علیه السلام است که در نهج البلاغه آورده و چه زیبا آن را شرح داده اند.