محمدرضا عارف ،عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام بر ضرورت آسیب شناسی 4 دهه گذشته انقلاب اسلامی ایران تاکید کرد و با بیان اینکه مسئولان نظام به واسطه برخی نارسایی‌ها و کم کاری‌ها از مردم نجیب ایران متواضعانه عذرخواهی کنند، هشدار داد که گام نهادن در بیراهه اختلاف، اصرار بر خطاهای گذشته و نشنیدن صدای مصلحان، راه خسران ملک و ملت، انقلاب و نظام جمهوری اسلامی و فرصت دادن به دشمنان و بدخواهان است.
به گزارش امیدنامه، متن یادداشت اینستاگرامی رئیس بنیاد امید یرانیان به مناسبت سلگرد پیروزی انقلاب اسلامی به شرح زیر است:
در آستانه چهل و سومین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی، یاد و خاطره رهبر فقید انقلاب و شهدای انقلاب را گرامی می دارم. انقلاب ۵۷، زمانی به وقوع پیوست که رژیم اقتدارگرای پهلوی، با پای نهادن بر اصول قانون اساسی مشروطه، همه راه ها را به روی اصلاح تدریجی بسته، مصلحان و آزادی خواهان روانه زندان، سانسور شدید را بر مطبوعات تحمیل، صدای مخالفان و منتقدان حکومت را مغرورانه به هیچ انگاشته و با به کارگیری ماشین تبلیغاتی پر سر و صدا می کوشید صدای اقشار گوناگون ملت را نشنود و ضعف های حکومت را مخفی نگه دارد.
راهبرد مستبدانه پهلویسم و بستن راهِ اصلاحات تدریجی، دیری نپائید که اقشار گوناگون ملت، نخبگان، نواندیشان، عدالت طلبان و... با محوریت رهبر فقید انقلاب اسلامی حول شعارهایی اصیل و بر آمده از روح تاریخ ایران اسلامی، تحت عنوان استقلال، آزادی و جمهوری اسلامی، بساط کهنه ی استبداد پهلوی و توسعه ی نامتوازن پهلویسم را برچیدند.
هر کدام از این شعارها، پاسخ به یک فقدان بزرگ در گفتمان حاکم بر رژیم پهلوی بود؛ استقلال واکنش به وابستگی شدید به بیگانگان، آزادی واکنش به انسداد سیاسی حاکم بر کشور و جمهوری اسلامی، نظام مطلوب انقلابیون بود که رهبر عظیم الشان انقلاب آن را جمهوریتی بسان سایر جمهوری ها و مزین و متصف به صفت اسلامی برای غلبه برضعف سایر جمهوری ها، یعنی تهی بودن از معنویت و دیانت، تئوریز کردند.
جمهوری اسلامی ایران، بعنوان پارادایم بر آمده از انقلاب ۵۷، در هر لحظه و زمان و برای موفقیت در برابر موانع، راهی غیر از بازگشتی روزآمد به اصول برسازنده گفتمان انقلاب ندارد. بدیهی است که گفتمان انقلاب، بواسطه استقلال طلبی، از بدو شکل گیری و استقرار، مورد هجمه بیگانگان مداخله گر بوده است. راه مقابله موثر بر توطئه‌های بیگانگان همچنان از مسیر اتحاد حاکمیت و ملت می گذرد. اگر علت محدثه انقلاب، وحدت کلمه بود، علت مبقیه انقلاب نیز همچنان وحدت کلمه است؛ وحدتی با مسما که در آن حاکمیت خود را نماینده مطالبات تاریخی ملت و مبتنی بر اصول، ارزش ها و مبانی انقلاب بداند.
از طرفی امروز دستاوردهای انقلاب در سطوح مختلف برای اقشار گوناگون و فراتر از آن برای کشورهای دوست و دشمن، غیر قابل کتمان است. همچنان که برخی انحرافات از این اصول، که از بدو شکل گیری بر نظام تحمیل شدند، در ایجاد برخی ناکامی ها، کاستی ها، عقب ماندگی ها و توسعه نیافتگی ها نقش آفرینی کرده اند. برای گذار به وضعیت مطلوب و غلبه بر این مخاطرات، آسیب شناسی همه جانبه ای با محوریت منافع و مصالح ملی و با ترازوی اصول انقلاب، بیش از هر زمانی لازم است.
در وهله نخست، پیشنهاد می کنم مسئولان نظام به واسطه برخی نارسایی ها و کم کاری ها از مردم نجیب ایران متواضعانه عذرخواهی کنند.
اینجانب به سهم خود بخاطر برخی قصورهای احتمالی در زمان تصدی مسئولیت هایی که در ادوار مختلف داشته ام از ملت بزرگوار ایران پوزش می خواهم. معتقدم یکی از چالش هایی که حاکمیت با آن روبرو است، عدم صداقت و شفافیت با مردم است.
در طول ۴ دهه گذشته، عدم صداقت با ملت ایران در مقاطعی آسیب های جدی به روند توسعه و پیشرفت ایران وارد کرده و باعث ایجاد هزینه هایی برای کشور و ملت شده است. در دهه پنجم انقلاب شکوهمند اسلامی ایران، ترمیم شکاف بین حاکمیت و ملت بویژه ارتقا اعتماد بین مردم و مسئولان که در چند دهه گذشته آسیب جدی دیده است بیش از هر زمان دیگر فوریت دارد.
عبور از منطق اندک سالاری به روش و رویکرد مردمسالاریِ مدِ نظرِ رهبرِ فقید انقلاب اسلامی، گذر از روایت های ناسازگار با حقوق شهروندی، روزآمد سازی گفتمان انقلاب، انطباق دادن مصالح و منافع نظام با منافع و مصالح کشور و ملت، بازگشت به محکمات اندیشه ی رهبر فقید انقلاب مبنی بر موسس بودن رای ملت و نیز نقد خطاهای ۴ دهه گذشته راهبرد صواب و متضمن امنیت، توسعه و پیشرفت و تقویت جمهوری اسلامی ایران است.
می طلبد که با رویکردِ منطقی گفت وگوی ملی، همه ی دلسوزان انقلاب گرد هم آمده، با وحدت و همدلی، راه را بر کسانی که خواب های شومی برای تجزیه و فروپاشی ایران اسلامی دیده اند، ببندد. متأسفم که بگویم، گام نهادن در بیراهه اختلاف، اصرار بر خطاهای گذشته و نشنیدن صدای مصلحان راه خسران ملک و ملت، انقلاب و نظام جمهوری اسلامی و فرصت دادن به دشمنان و بدخواهان است.
بر همگان، بالاخص نهادهای مختلف حاکمیت، فرض است که ظرفیت های متکثر ایرانی، اسلامی در زمینه های، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی، را برای تقویت وحدت ملی و غلبه بر مخاطرات احتمالی، بیش از پیش تجمیع کنیم. امروز غنی سازی وحدت ملی، مبتنی بر دستاوردها و دانش نخبگان عرصه های مختلف، تجارب گذشته و بازخوانی روزآمدی از اصول برسازنده ی انقلاب ۵۷ و اصلاح رویکرد ها، تنها راه حل مسائل ملت و کشور است.