عصر ایران ؛ نهال موسوی - فیلم سینمایی «بی‌همه‌چیز» به تازگی اکران شده است اما یک نکته جالب توجه درخواست حوزه هنری برای نمایش آن در سینماهای زیرمجموعه خودش است.
در چند روز گذشته جواد نوروزبیگی تهیه کننده فیلم «بی‌همه‌چیز» به ممیزی‌های سلیقه‌ای حوزه هنری و اعمال نوعی تحریم برای اکران این فیلم در سینماهای زیرمجموعه حوزه هنری اعتراض کرد.
نوروزبیگی گفت: «اکران «بی‌همه چیز» از ۲۴ آذرماه آغاز شده، اما بسیاری از سینماها در سراسر کشور در اختیار حوزه هنری است و آنها نه تنها سینماهای کمی را دراختیار این فیلم گذاشته‌اند بلکه در همان سینماهایی که اختصاص داده‌اند، بیشتر سالن‌ها کوچک و سانسهای اول صبح و آخر شب را در نظر گرفته اند. درواقع حوزه هنری فقط ۳۰ -۴۰ درصد از ظرفیت سینماهای خود را برای نمایش «بی‌همه‌چیز» در اختیار گذاشته؛ اگر اسم این کار تحریم نیست، پس چیست؟
به نظر می‌رسد دلیل اصلی این تصمیم‌گیری به درخواستی باشد که از سوی بنده با پاسخ منفی مواجه شده؛ آن درخواست هم این است که حوزه هنری می‌خواهد ممیزی‌های خود را بر فیلم اعمال کند ولی من به عنوان تهیه‌کننده موظف به اجرای قانون بر مبنای پروانه نمایشی هستم که از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دریافت کرده‌ام. البته فیلم «بی‌همه‌چیز» یک بار در دولت دوازدهم پروانه نمایش گرفته بود، اما در دولت جدید دوباره فیلم بررسی شد و سه روز مانده به اکران اعضای شورای پروانه نمایش جدید که در میان آنها رییس سازمان تبلیغات اسلامی هم حضور دارد سه مورد ممیزی دیگر بر فیلم وارد کردند که من همه آنها را اصلاح کردم. یکی از این موارد، مدنظر حوزه هنری هم بود اما آنها (حوزه هنری) خواستار اصلاح یک مورد دیگر هم هستند که من تحت هیچ شرایطی زیر بار آن نخواهم رفت چراکه اگر مشکلی وجود داشت وزارت ارشاد ایراد می گرفت.»
پرویز پرستویی (بازیگر فیلم) هم به این برخورد حوزه هنری واکنش نشان داد و در صفحه اینستاگرامش نوشت:
«حوزه ی ارشاد و هنر: فیلم بی همه چیز پروانه ساخت و پروانه نمایش گرفته و مردم اون رو در جشنواره دیدند.چرا در اکران باید برای پخش در سالنهای زیادی که متعلق به شماست سانسور بشه؟
مگه مردمی که در جشنواره فیلمو دیدن با این مردم فرق دارن؟ وقتی سانسور نمی کنیم فیلم رو، سانسهای بد به فیلم ما میدید!!!
بین حوزه و هنر، یه کلمه ی ارشاد چرا اضافه نمیکنید؟ که بتونید کار اصلیتون رو انجام بدید. چون کلمه ی هنر که برای شما فرمالیته ست. همکارای قبلیتون با همه ی نابلدی شون اقلا جرأت داشتن که بگن فیلمایی که باهاشون مشکل داریم رو تحریم می کنیم، شما همونم ندارید. چهارتا سانس میدید که تحریم رو گردن نگیرید.
سینما در این دو سال دیگه جونی براش نمونده، ممنون که یه لگد هم شما بهش می زنی. به همه ی خصوصیات بدتون ترسو بودن رو هم اضافه می کنم. گُنده گویانِ عرصه ی فرهنگ.
پدر کُشتی و تخم کین کاشتی
پدر کُشته را کی بوَد آشتی»
واقعیت این است اگرچه مسئولیت تولیدات فرهنگی و هنری بر عهده وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است اما در واقع وزارت ارشاد هیچ قدرت عملی ندارد و نهاد مرجعی برای حل و فصل مشکلات یا تصمیم گیرنده نهایی نیست.
در زمینه سینما حوزه هنری هر وقت دلش بخواهد به هر شکلی که صلاح بداند عمل می‌کند و وزارت ارشاد هم کاری از دستش برنمی‌آید. از طرف دیگر در زمینه پلتفرم‌ها و نمایش خانگی هم مرجع تصمیم گیرنده اصلی ساترای صداوسیماست که تصمیم می‌گیرد چه فیلم یا سریالی پخش شود و یا نشود و یا چه بخشی از فیلم یا سریالی سانسور شود یا نشود!
حال وزارت ارشاد و سازمان سینمایی در این میان به چه مشغول هستند؟ اگر فیلمی را که وزارت ارشاد به آن پروانه ساخت و نمایش داده را نتواند حمایت کند پس وجود این پروانه‌ها از اساس برای چیست؟
چند روز قبل (19 آذر) حبیب ایل بیگی (معاون نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی) اعلام کرد نمایش فیلم‌ها در جشنواره ها و محافل فرهنگی هم نیاز به پروانه نمایش دارد و واژه انجام تکالیف برای فیلمسازان به کار برد:
«طبیعی است سینماگران دارای حقوقی هستند و در کنار این حقوق، تکالیفی نیز برعهده آنها است که باید رعایت شود و یکی از این تکالیف اخذ پروانه ساخت و پروانه نمایش برای هر اثر تصویری است. همچنین جلوگیری از نمایش فیلم‌های بدون مجوز در محافل و جشنواره‌ها یکی دیگر از این تکالیف است.»
آیا معاون نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی جز تکالیفشان نیست که از فیلم های سینمایی در برابر تصمیمات نهادهای دیگر دفاع و حمایت کنند؟
در این میان وزارت ارشاد کجای کار است؟ فقط یک مرکزی شده است که فیلمسازان از آن مجوزی بگیرند که این مجوز هیچ ضمانتی برای فیلم یا سریال ساخته شده هم ندارد؟!
آیا فیلم‌ها باید علاوه بر وزارت ارشاد از حوزه هم پروانه نمایش بگیرند؟ سریال‌ها که باید این کار را بکنند و از ساترا پروانه نمایش بگیرند.
پیش‌تر با دیدن چنین اتفاقاتی تعجب می کردیم و می نوشتیم: «روزگار غریبی است، نازنین» ولی حالا فقط یک لبخندی می زنیم و فکر می کنیم «همینه که هست» متاسفانه ! همراه با چند ایموجی ناراحتی و غم.
هفت کچلان
یعنی همه سلبریتی ها بی حیا و بی شرفند ؟