عصرایران؛ مصطفی داننده- چند صباحی است که مدیریت جیب سرپرست خانواده در ایران از سختی کار در معدن هم پیشی گرفت و در رتبه سخت‌ترین کارها ایستاد.
مدیریتی که لحظه به لحظه انجام می‌شود؛ درست مثل میدان جنگ که فرمانده باید در لحظه تصمیم بگیرد که از چه استراتژی برای نبرد آتشین استفاده کند.
در مرحله‌ای هستیم که پدیده‌ای به نام پس انداز از ادبیات خانواده‌های ایرانی خارج شده و درآمد به دست آمده، فقط هزینه می‌شود. با توجه به خط فقر که تا نزدیکی‌های قله دماوند رفته است، این هزینه هم فقط برای نیازهای اساسی یک زندگی می‌شود. خیلی از خانواده‌ها دور تفریح کردن، لباس خریدن، وسایل خانه را عوض کردن و .. خط کشیده‌اند و فقط زندگی می‌کنند تا زنده باشند!
بعد از سال‌ها دوباره به عصر «چینی بند زنی» رسیدیم و به سمت تعمیر می‌رویم تا تعویض.
در این میان برخی از آدم معروف‌های این جامعه به جای ایستادن کنارمان، روی چارپایه می‌ایستند و از آن بالا به روی زخم‌های به جا مانده از تورم و گرانی روی تن‌مان، نمک می‌پاشند.
آن خانم که فکر می‌کند آسمان شکافته شده و فقط او روی زمین افتاده می‌گوید:« «کسی که بعد از ۳۰ سال نتواند زندگی خوبی داشته باشد بی دست و پا است.» البته از ایشان انتظاری هم نیست اما نمی‌دانم چرا رامبد جوان که سال‌هاست به واسطه خندوانهاش مردم را خندانده است، نمکدان به دست گرفته است؟
این مجری وبازیگر تلویزیون در ویدویی تبلیغاتی به گرانی‌ها اشاره می‌کند و از مردم می‌خواهد به خورد و خوراک خود توجه کنند و با توجه به افزایش هزینه‌ها، رژیم سالم غذایی بگیرند!
فاصله این افراد با جامعه را می‌بینید؟ آنها آنقدر در دنیای خود غرق هستند که اصلا درک درستی از گرانی و درد مردم ندارند. اصلا تعریف گرانی رامبد جوان، بهاره رهنما و امثال این افراد با ما مردم عادی از زمین تا آسمان فرق می‌کند.
اگر معنای واقعی درد را می‌دانستند که به کسانی که دغدغه‌شان نان شب خانواده است، توصیه نمی‌کردند حالا که گرانی است، رژیم بگیر.
آقای جوان! برخی از مردم سال‌هاست که رژیم گرفته‌اند و گوشت و مرغ از از سبد زندگی خود حذف کرده‌اند. آقای مجری؛ بخشی از آدم‌های این جامعه ماهی یک بار برنج می‌خورند. به قو ل سعدی :« ما کجاییم در این بحر تفکر تو کجایی»
از آدم مشهورهای مملکت درخواست می‌کنم وقتی بلد نیستند کنار مردم بایستند، لطفا حرف نزدن را یاد بگیرند! و حرف نزنند. به ما بی دست و پاهای، محتاح رژیم اجازه بدهید با دردهای خودمان زندگی کنیم.