دوربین‌های مخفی با شمایل مختلف مانند حسگر دود، ساعت، هاب استیکر و حتا شارژر بی‌سیم به فروش می‌رسند و در مواردی در اتاق هتل‌ها و خانه‌ها کار گذاشته می‌شوند. حال اپلیکیشنی برای شناسایی این ابزار جاسوسی طراحی شده است.
دویچه وله نوشت: دوربین‌های جاسوسی را به ندرت می‌توان با قدرت بینایی چشم شناسایی کرد. این دوربین‌های ریز که می‌توانند قطری چند میلیمتری داشته باشند را می‌توان در آباژور اتاق، پریز برق، سطل آشغال، ساعت، بطری آب و یا درب کاسه توالت جاسازی کرد.
تنها هاینتس کریستیان اشتراخ، رهبر حزب راست‌گرای اتریشی نبود که زدوبندهایش با کمک چنین دستگاههای مراقبتی ارزان‌قیمتی رسوا شد. بلکه گردشگران بارها گزارش داده و شکایت کرده‌اند از این‌که در اتاق هتل و یا در خانه‌های اجاره شده تفریحی آن‌ها به طور اتفاقی به دوربین‌هایی برخورده‌اند که مثلا در قفسه‌ها و یا حساسگر دود کار گذاشته شده بودند.
به ویژه کره جنوبی با این مسئله دست به گریبان است. دو سال پیش پلیس این کشور دو مرد را دستگیر کرد که ماه‌های متمادی از ۱۶۰۰ میهمان هتل فیلمبرداری کرده و صحنه‌هایی از روابط جنسی‌شان را در اینترنت منتشر کرده بودند.
حال پژوهشگرانی از کره جنوبی-جایی که این عمل جنایی را "مولکا" می‌نامند- و سنگاپور نمونه اولیه اپلیکشنی را طراحی کرده‌اند که کاربران گوشی‌های هوشمند (اسمارت فون‌ها) می‌توانند به کمک آن از خود در برابر حملات جاسوسی محافظت کنند.
کارشناسان فن‌آوری اطلاعات دیجیتال این نرم‌افزار را "لپد" (LAPD) نام گذارده‌اند که بازی با لغت است، زیرا اداره پلیس لس‌آنجلس آمریکا نیز همین اختصار را دارد. اما این اپلیکیشن که بر روی گوشی‌های هوشمند معمولی اندروید کار می‌کند اختصاری است برای Laser Assisted Photography Detection.
این پژوهشگران علم فن‌آوری اطلاعات، گوشی‌های هوشمند دارای این اپلیکیشن را به دست ۳۷۹ فرد تحت آزمایش دادند و از آن‌ها خواستند دوربین‌هایی را شناسایی کنند که قبلا به طور مخفی کار گذاشته شده بودند. در حالی که شرکت‌کنندگان در این آزمایش توانستند تنها با چشم خود ۴۶درصد دوربین‌های مخفی را شناسایی کنند، این اپلیکیشن موفق به شناسایی ۸۸،۹ درصد دوربین‌های مخفی شد.
اسریرام سامی، یکی از این پژوهشگران حوزه امنیت دیجیتال به هفته‌نامه اشپیگل می‌گوید، انگار موج گزارش افرادی که می‌گویند با این دوربین‌های مخفی فیلمبرداری شده‌اند، پایان ندارد. همین مسئله باعث شد که او به فکر طراحی یک نرم‌‌افراز شناسایی دوربین‌ها بیفتد. تاکنون امکان ساده‌ای برای حفاظت از خود در برابر مراقبت‌های مخفی ویدئویی وجود نداشته است. او می‌گوید: «البته دستگاههای یابنده دوربین وجود دارند که می‌توان خرید، اما آن‌ها نمی‌توانند به حل مسئله کمک کنند.»
این نوع دستگاههای یابنده دوربین تلاش می‌کنند سیگنال‌های رادیویی یا میدان‌های مغناطیسی را شناسایی کنند که دوربین‌های جاسوسی از آن‌ها استفاده می‌کنند. این پژوهشگران می‌گویند، البته می‌توان با این دستگاه وجود یک دوربین مخفی را تشخیص داد اما مکان دقیق آن همچنان پنهان می‌ماند. حتا حسگرهای امواج مادون قرمز که لنزهای مخفی را مجبور به بازتاب نور می‌سازند، به قدر اپلیکیشن LAPD مؤثر نیستند.
برای این پژوهشگران مهم بود که نرم‌افزار آن‌ها بتواند بر روی گوشی‌های هوشمند رایج به خوبی کار کند. تنها پیش‌شرط این است که دستگاه گوشی باید مجهز به حسگر ToF (Time-of-Flight-Sensor) باشد. این چیپ ToF را می‌توان برای مثال در گوشی‌های LG V60، هواوی P30 و نیز در گوشی سامسونگ گالاکسی S20+ یافت. اگرچه مدل‌های آیفون پرو اپل مانند آیفون۱۲ و ۱۳ مجهز به اسکنر لیندار این تکنولوژی را دارند، اما از نظر این محققان، دستگاههای اندروید با اطمینان بیشتر داده‌ها را منتقل می‌کنند تا گوشی‌های هوشمند اپل.
حسگرهای ToF گوشی‌های هوشمند در وهله نخست برای کمک به دوربین این گوشی‌ها به کار گرفته می‌شوند. با کمک نور ماورای قرمز می‌توان فاصله با افراد، مبلمان و دیوار را اندازه‌گیری کرد. هر مدت زمانی که نور نیاز داشته پس از برخورد با سطح مورد نظر به حسگر بازگردد، به همان اندازه محل آن شیئ دورتر است. برای مثال یک اپلیکیشن تنظیم مجازی مبلمان خانه می‌تواند صندلی مجازی را سریع‌تر در محل مورد نظر قرار دهد، زیرا گوشی هوشمند می‌داند فاصله تا کف زمین چه اندازه است.
اما اپلیکیشن ضددوربین جاسوسی یک معضلی دارد که مربوط به دوربین‌های مخفی می‌شود که به طور غیرعادی بزرگ‌اند. زیرا این نرم‌افزار از یک عملکرد فیلتر برخوردار است که اشیای گرد بیش از قطر دو میلیمتری را از رده خارج می‌کند. به گفته سامی، کارشناس فن‌آوری اطلاعات، "اگر یک فرد مهاجم موفق به مخفی کردن یک دوربین نسبتا بزرگ شود، احتمالا از سوی سیستم ما نادیده گرفته می‌شود".
این پژوهشگران در حال مشاوره در این زمینه هستند که شاید بتوانند کد منبع اپلیکیشن خود را به عنوان "اوپن سورس" در اختیار همگان قرار دهند. این بدان معنا خواهد بود که طراحان بعدی می‌توانند نرم‌افزارهای خود را با استفاده از دانش این پژوهشگران طراحی و تولید کنند. در این صورت راه برای قرار دادن اپلیکیشن LAPD در پلی‌استور گوگل هموار خواهد شد.