تصمیماتِ «یک نفره» اش، جانِ تمام افراد خانواده را به خطر انداخته است. اما از آنجا که در خارج از ایران، غالبا «حرف مرد یکی نیست» و در طول تاریخ هم هیچ مردی به علتِ اعتراف به خطایش، نمرده است! «باب» با شجاعت، و شاید از روی استیصال، «عذرخواهی» می‌کند و فقط با کمی خردمندی، «مسئولیت» اشتباهش را می‌پذیرد.
آیا یک پدرِ مسئولیت‌پذیرِ عذرخواه، دوست‌داشتنی‌تر و اثرگذارتر از یک پدر «خودکامه‌ی لجوج» نیست؟ آیا «فرهنگ عذرخواهی» به فرزندان ما ارث خواهد رسید؟!