عصرایران؛ مصطفی داننده- در این سال‌ها مشکلات از هر شکلی که فکرش را می‌کنید، جلوی‌مان رژه رفته است. تقریباً هیچ زمینه‌ای نیست که ما در آن مشکل نداشته باشیم. به قول حضرت حافظ «از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود»
در هیچ زمانی شاهد این همه فاصله در بین مردم نبودیم. گاهی این فاصله‌ها تبدیل به دره‌ای شده‌اند که حتی با کوه‌های بلند هم نمی‌شود آنها را پر کرد.
در چنین جامعه‌ای با مشکلات چگونه باید برخورد کرد؟ قاعدتا باید آستین بالا زد به میان فاصله‌ای ایجاد شده رفت، به یکی از دیوارها تکیه داد و طنابی که به دیوار دیگر بسته شده است را کشید تا این فاصله جبران شود. یعنی فقط باید کار کرد. به قول رضا عطاران در فیلم بی‌خود بی‌جهت:« شلواره رو عوض کنیم و سیگاره رو بزنیم و ... دیگه چی آقا محسن؟ کار کار کار!»
اما مسئولان کشور با علم به این مشکلات تازه وارد مرحله شعار شده‌اند. هرکجا را در دولت و مجلس می‌بینی، نماینده‌ای و وزیری در حال دادن شعار است!
به جرأت می‌توان گفت شعارهایی که این اواخر داده شده است از شعارهایی که در اول انقلاب داده شده بیشتر است. رفتار وزرای بهداشت در دو دولت روحانی و رئیسی را ببیند؛ آنها واقعا وزیر شعار بوده و هستند!
ماجرای طرح صیانت را ببیند؛ پژمان‌فر که نماینده مجلس است می‌گوید:« با اجرای طرح صیانت، ۱۰ میلیون اشتغال امن و پایدار ایجاد خواهد شد.» او که نمی‌گوید چگونه محدودیت اینترنت می‌تواند به 10 میلیون شغل ختم شود، فقط جمله‌ای را بیان می‌کند که به واسطه آن هدفی که دارد را اجرا کند.
دیر یا زود این مجلس، طرح صیانت را تصویب خواهد کرد و امیدوارم که پاسخگوی 10 میلیون شغل امن و پایدار باشند.
وزیر بهداشت می‌گوید:« مشکلی که امروزه با آن مواجه هستیم فرار مغزهاست؛ کشورهایی که قدرت ندارند، نابغه‌های کشورهای در حال توسعه را به کشور خود می برند تا برای خود قدرت ایجاد کنند» بهتر نیست از خودتان بپرسید که چرا نخبگان ترک وطن می‌کنند؟
الا وضعیت زندگی پرستارها در کشور چگونه است؟ در شرایط کرونایی چقدر توانسته‌ایم زندگی آنها را تامین کنیم؟ من نمی‌گویم، یوسف رحیمی عضو شورای عالی سازمان نظام پرستاری می‌گوید که:« وقتی یک پرستار را پس از ۵ سال گذراندن طرح به عنوان نیروی ۸۹ روزه استخدام می‌کنیم و ساعتی ۱۵ هزار تومان به او می‌دهیم و آنقدر به صورت موقت نگهش می‌داریم که از سن استخدامش می‌گذرد، اگر پیشنهاد بهتری از یک کشور دیگر دریافت کند که تمام امکانات را در اختیار او قرار بدهند، حتما می‌پذیرد و می‌رود.»
از قدیم گفته‌اند که با «حلوا، حلوا، کردن دهن شیرین نمی‌شود.» با شعار دادن هم هیچ مشکلی از کشور حل نخواهد شد؛ این خط و این نشان.