عصرایران؛ احسان محمدی- ضرب‌المثل عربی هست که می‌گوید «برای هر اسبی لغزشی وجود دارد». پرسپولیس که سالهاست مثل اسب سیاه سرکشی در فوتبال داخلی می‌تازد، لغزید. بد هم لغزید و از صعود به جمع چهارتیم برتر آسیا باز ماند و رویای قهرمانی در لیگ قهرمانان آسیا دست‌کم تا یکسال دیگر بایگانی شد. آن‌ها از بس کم شکست می‌خورند که همین اندک شکست‌ها هم برای رقیبانی که کُری می‌خوانند یک دستاورد به شمار می‌آید.
هر تیم بزرگی ممکن است شکست بخورد اما بین باختن و بد بازی کردن و باختن تفاوت زیادی هست. این را هواداران پرسپولیس هم متوجه شدند. حتی یحیی گل‌محمدی بعد از سوت پایان بازی با الهلال که با نتیجه 3-0 تمام شد گفت مسئولیت را برعهده می‌گیرد. او هم به خوبی می‌داند که این یکی از بدترین بازی‌های ممکن پرسپولیس بود. مسابقه‌ای که اگر ادامه داشت احتمالاً قرمزها گل‌های بیشتری هم دریافت می‌کردند.
مسابقه در عربستان برگزار می‌شد. مدتهاست بعد از آن حمله به سفارت، تیم‌های عربستانی به ایران نمی‌آیند. می‌گویند ایران ناامن است. تاوان آن از دیوار سفارت بالا رفتن خسارت‌بار عده‌ای خودسر؟! را فوتبالیست‌ها می‌دهند. الهلال میزبان بود و ورزشگاه لبریز از تماشاگر. زن و مرد کنار هم در روزگاری که هنوز کسانی در ایران واکسن زدن را بی‌هوده می‌دانند تیم‌شان را تشویق کردند و مزد این حمایت را گرفتند.
پرسپولیس دیر رفت و پرواز تاخیر داشت، مدافع ارزشمندی مثل محمدحسین کنعانی‌زادگان و مهاجم موثری مثل شهریار مغانلو را پای این دیدار مهم از دست داد، رضا اسدی ناامیدکننده ظاهر شد، تیم انگار فاقد هافبک طراح بود، عیسی آل‌کثیر قدر تک موقعیت به دست آمده را ندانست، مدیرعامل باشگاه با تغییر دولت رفت، سیامک نعمتی خسته و کند بود، مهدی شیری به عنوان ستاره نجات دهنده به زمین آمد!، الهلال ستارگان گرانقیمتی در اختیار داشت و در کوران مسابقات داخلی بود اما پرسپولیس مدتهاست از شرایط مسابقه دور است و ... هر کدام از اینها را می‌شود دلایل شکست نامید. از آن حرف‌های بعد از شکست که نه امتیاز می‌شود، نه جام و نه حتی مرهم.
الهلال مسلط بازی کرد. پرقدرت از همان دقیقه اول فشار آورد. از چپ و راست. از زمین و هوا. تقریباً در تمام زوایای زمین بازیکنان این تیم برتر، منظم‌تر و برای پیروزی حریص‌تر بودند. حتی وقتی 3-0 جلو بودند حملات آن‌ها بوی گل می‌داد اما پرسپولیسی‌ها مثل سربازانی بودند که نقشه حمله‌شان لو رفته بود، از هر گردنه و مسیری که می‌رفتند به در بسته می‌خوردند و بعد ضدحمله بود و دویدن به سمت دروازه خودی! در کنار موسی مارگا، گومیس، پریرا و جان هیون سو باید از نمایش سالم الدوساری گفت و نوشت. واقعاً بازیکنی تا این اندازه موثر در فوتبال‌مان داریم؟ سلمان فرج، محمد کانو و علی هادی عملاً استاندارد بسیاری بالایی از خود نشان دادند.
در مورد اینکه الهلال بسیار با کیفیت بود یا پرسپولیس بد بازی کرد می‌شود ساعت‌ها بحث کرد اما ماجراجویی آسیایی قرمزها در این فصل به پایان رسید.
آن‌ها به ایران برمی‌گردند تا کماکان در لیگی که تماشاگر ندارد بازی کنند، با مشکلات مالی بجنگند، به بدهی کالدرون فکر کنند، از حق پخش تلویزیونی سهمی نبرند و به سمت ششمین قهرمانی پی‌درپی در لیگ برتر خیز بردارند، جایی که رقیبان به نظر امسال بسیار آماده‌تر هستند و اگر بازیکنان پرسپولیس با همین کیفیتی که مقابل الهلال به نمایش گذاشتند بازی کنند، احتمالاً یحیی گل‌محمدی باز ناگزیر به عذرخواهی خواهد شد.