مخاطبان عصر ایران؛ مجید چراغعلی
یکی از رفتارهای استعمارگران با ملت های توسعه نیافته انتقال محصولات و تکنولوژی های تاریخ گذشته و یا حتی مضر، به سرزمین آنهاست. این محصولات و تکنولوژی ها در کنار تولید سرمایه و پیشرفت اندک، بخش بسیار بزرگی از منابع حیاتی کشورهای در حال توسعه را نابود می کنند.
مثال بارز این تکنولوژی ها توسعه صنعت فولاد در کشورهای با منابع آبی بسیار کم (مانند ایران) است. در مدت کوتاهی این محصولات و تکنولوژی ها مانند ماشین های فرسوده ای خواهند شد که اگرچه شما می دانید هزینه نگهداری آنها بسیار بیشتر از عوض کردن آنهاست ولی عملا نمی توانید آنها را رها کنید. چون شهامت چنین تصمیم گیری را نخواهید داشت.
از حدود نیم قرن گذشته وقتی چمن وارد کشور ما شد و چمن کاری به نشان و الگوی پیشرفت تبدیل شد. هیچگاه از خودمان نپرسیدیم که این گیاه بی خاصیت که نه گل می دهد و نه زیبائی خاصی دارد و تنها هنرش آن است که باید هر روز آبیاری شود چرا باید شاخص فضای سبز کشور خشک و بی آبی مثل ایران شود و مسئولین شهری در راس گزارشات عملکرد فضای سبز خود، متراژ چمن زار های شهری را ذکر کنند.
ما در ایران بوته ها و گل های بسیار زیبا و سازگار با محیط خشک کشورمان را داریم که با آبیاری بسیار کمتری می توانند زینت بخش پارک ها و فضاهای سبز شهر هایمان باشند چرا باید بگذاریم این گیاه وارداتی آخرین قطرات آب های این کشور را بمکد.
هر روز صبح در سطح خیابان های شهر شاهد تانکرهای آبی هستید که باید برای آبیاری این چمن زارهای خودساخته صرف شوند و اگر یک روز نیایند فردا همه آنها زرد و زار خواهند شد.
امیدوارم یک مدیر با شهامت پیدا شود و قبل از آنکه در این ایام و روزهای خشکسالی چمن زارها، ما را بخشکانند شهامت آن را داشته باشد که این گیاه ناسازگار را با بوته های سازگار با اقلیم شهر و دیار ما عوض کند و اجازه دهد کمی از آب های ته چاه ها و سفره های زیر زمینی برای نسل آینده مان بماند.
نسل های آینده ما را با میزان منابعی که برایشان به یادگار می گذاریم ارزیابی خواهند کرد و نه وسعت چمن زار هایمان.