ابوالفضل مجیدی نویسنده و حقوقدان؛ در حالی که بسیاری از اندیشمندان علوم سیاسی در سالیان اخیر بر دهکده جهانی
بودن "جهان" بلکه بر جعبه جهانی بودن آن اذعان داشته اند و تحقق
ویروس کرونا نیز نشان دهنده بیش از پیش وجود منافع بسیار نزدیک و مشترک کشورهای مختلف جهان است و به اثبات این مهم انجامید، مسئولیت‌ها و حقوق و تکالیف دولت‌های مختلف نسبت به یکدیگر و ملت‌های مختلف گسترده‌تر شد.
تحقق کرونا این مهم را یادآوری نمود که منشور ملل متحد، اعلامیه جهانی حقوق بشر، اساسنامه سازمان بهداشت جهانی و دیگر اسناد مهم بین المللی صرفا مصوبه و مکتوبات نیستند، بلکه نقشه راه عملی و سندی راهبردی و صحیح برای پیشبرد اهداف و برنامه‌های بشریت هستند. مهم‌ترین حق و تکلیفی که دولتها نسبت به مردم خود و دیگر ملتها داشته و دارند، رعایت امنیت، بهداشت، آزادی و در یک جمله رعایت و تامین حقوق اساسی بشریت است.
آنچه از بند ۳ ماده یک منشور ملل متحد مشخص است؛ «حصول همکاری بین‌المللی در حل مسائل بین‌المللی که دارای جنبه‌های اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی یا بشردوستی است و در پیشبرد و تشویق احترام به حقوق بشر و آزادی‌های اساسی برای همگان بدون تمایز از حیث نژاد، جنس، زبان یا مذهب» از تعهدات و تکالیف کشورهای عضو سازمان ملل متحد است. از سویی دیگر براساس مقدمه مفاد اساسنامه سازمان بهداشت جهانی؛ اساس سعادت ملل و سازگاری روابط و تأمین‌امنیت آنهاست. سلامتی مبنی است بر رفاه کامل جسم و روح جامعه و صرفاً عبارت از ناخوش نبودن یا ناتندرستی نیست.
یکی از حقوق اساسی هر انسانی این است که به بهترین حالت رفاه و سلامتی دسترسی یابد و اختلاف نژاد و مذهب و عقاید سیاسی و وضع‌اقتصادی و اجتماعی نباید مانع از رسیدن به این هدف باشد. سلامتی کلیه ملل شرط اساسی صلح و امنیت جهانی است و رسیدن به این شرط بدون همکاری‌جدی اشخاص و دولت امکان‌پذیر نیست. نتایج حاصله از این همکاری به منظور بهبود و صیانت از سلامتی برای هر کس مفید است.
مساوی نبودن کشورهای مختلف در بهبود سلامتی و مبارزه علیه بیماری به ویژه بیماری واگیردار، خطری است که عامه را تهدید می‌کند.
پرورش افراد سالم بسیار بااهمیت است و ایجاد قوه‌ای که فرصت بدهد انسان با محیطی که دائماً در تغییر و تبدیل است زندگی کند، شرط اساسی‌پرورش است. استفاده تمامی مردم از معلومات و تجارب علمی و پزشکی نیز شرط اصلی رسیدن به عالی‌ترین مدارج سلامتی است. تنویر افکار عامه و همکاری علمی بین عموم مردم اهمیتی اصلی در بهبود حال مردم و سلامتی ملل دارد. "
همچنین در مقدمه اعلامیه جهانی حقوق بشر تاکید شده است؛ «از آنجا که بایسته‌است تا روابط دوستانه بین ملتها گسترش یابد، از آنجا که مردمان «ملل متحد» در «منشور»، ایمان خود به اساسی‌ترین حقوق انسان‌ها، در حرمت و ارزش نهادن به شخص انسان را نشان داده و در حقوق برابر زن و مرد هم پیمان شده‌اند و مصمم به ارتقای توسعه اجتماعی و بهبود وضعیت زندگی در فضای آزاد ترند، از آنجا که «ممالک عضو»، در همیاری با «ملل متحد»، خود را متعهد به دستیابی به سطح بالاتری از حرمت جهانی برای حقوق بشر و آزادی‌های زیربنایی و دیده‌بانی آن کرده‌اند» و طبق بند یک ماده 25 اعلامیه جهانی حقوق بشر؛ « هر انسانی سزاوار یک زندگی با استانداردهای قابل قبول برای تأمین سلامتی و رفاه خود و خانواده اش، از جمله تأمین خوراک، پوشاک، مسکن، مراقبت‌های پزشکی و خدمات اجتماعی ضروری است و همچنین حق دارد که در زمان‌های بیکاری، بیماری، نقص عضو، بیوگی، سالمندی و فقدان منابع تأمین معاش، تحت هر شرایطی که از حدود اختیار وی خارج است، از تأمین اجتماعی بهره‌مند گردد»
لذا با توجه به توضیحات حقوقی بالا، همه کشورها مکلف و متعهد اند در جهت تامین و حفظ حقوق بشر مردم خود و همه ملت ها کوشا باشند.
آنچه طی ایام گذشته از انجام
واکسیناسیون رایگان توسط کشور
ارمنستان برای اتباع خارجی اعم از مقیم یا غیر مقیم بدون محدودیت صورت پذیرفته است، نمونه بارز رعایت مفاد اسناد حقوق بین الملل و رفتاری بشر دوستانه و در راستای اهداف منشور ملل متحد است و اقدام ارمنستان الگویی برای دیگر کشورهای جهان است.
ارمنستان در حالی که مردم خود را در برابر بیماری کرونا ایمن کرده است، دیگر ملتها را بدون دریافت هزینه و در راستای اهداف بشر دوستانه و بهداشتی از طریق واکسن های مورد تایید مراجع بین المللی بهداشتی واکسینه نموده تا این ویروس نامتعارف ریشه کن شود.
مطلوب است سازمان بهداشت جهانی و دیگر سازمانهای بین المللی از این اقدام دولت ارمنستان تقدیر نموده و به عنوان الگویی به دیگر کشورهای جهان معرفی نماید.
رفتار ارمنستان که همواره کشوری صلح دوست بوده است نشان داد که انجام اقدامات بشر دوستانه، رعایت حقوق بشر و رعایت منشور ملل متحد با اراده دولتها که قطعا با تایید ملتهایشان همراه است محقق شدنی ست و سازمان های بین المللی باید به فرهنگ سازی بین کشورها و تقویت بیش از پیش ساختارهای بین المللی برای تحقق اسناد مهم حقوق بشری اقدامات موثر تری انجام دهند.