عصرایران؛ مصطفی داننده- خدا را شکر، من فکر می‌کردم به این زودی‌ها مشکلات کشور با توجه به تحریم و سیستم غلط اقتصادی کشور حل نخواهد شد. اما گویا با این نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری، یک هفته بعد از مراسم تنفیذ و تحلیف ریاست جمهوری، تمام مشکلات حل و ما ژاپن خاورمیانه خواهیم بود.
اجازه می‌دهید، سرم را محکم به روی میز بکوبم؟ این همه شعارهای عجیب و غریب را از کجا می‌آورید؟ مادرها در ایام عید از اول اسفند خانه را به هم می‌زنند و یک ماه طول می‌کشد تا خانه تکانی تمام شود و بعد برخی وعده می‌دهند که در عرض سه روز مشکل بورس را حل خواهیم کرد!
هرکسی از نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری که بتواند به عنوان رییس جمهور، باری از دوش مردم بردارد، من یکی تا کمر در برابرش خم می‌شود و او را بالای سر می‌گذارم و حلوا، حلوا می‌کنم اما وعده‌های عجیب و غریب نشان می‌دهد که طبل توخالی است.
من اگر لنگه کفشی به سرم می‌خورد و نامزد انتخابات ریاست جمهوری می‌شدم و البته احراز صلاحیت، سیاهه‌ای آماده می‌کردم و از کارهایی را که نمی‌توانم انجام بدهم رونمایی می‌کردم.
به صورت شفاف به مردم می‌گفتم من به عنوان رییس جمهور توانایی انجام این 10 کار مشخص را ندارم. پس در موردشان شعار نمی‌دهم.
بعد به مردم می‌گفتم در مورد این 20 مسئله هم تمام تلاشم را می‌کنم اما قول نمی‌دهم. شاید بشود و شاید هم نتوانم کاری انجام بدهم. بالاخره همه اختیارات کشور در دست رییس جمهور نیست.
خیلی صریح از کارهایی هم که در توانم هست و می‌توانم در عرض 4 سال انجام دهم، حرف می‌زدم و در مورد آنها به مردم وعده می‌دادم.
در انتخابات ایران، فقط مانده که نامزدی بگوید انشالله بعد از پیروزی، اتوبوس‌های تجریش، مریخ را راه‌اندازی می‌کند تا مردم ایران از زندگی مریخی لذت ببرند.
انتخابات کمی شبیه حراجی‌ها شده است. به نظر می‌رسد هرکسی قیمت بالاتری بدهد، شانس پیروزی دارد. آنها می‌دانند که شرایط اقتصادی مردم خوب نیست. آنها می‌دانند مردم به دنبال یک کورسوی امیدی هستند که وضع زندگی‌شان را بهتر کنند و به خاطر همین با دادن وعده‌های عجیب و غریب سعی می‌کنند برای خود در بین مردم رای جمع کنند که شاید نام آنها به عنوان رئیس دولت سیزدهم از صندوق را خارج شد.
وعده‌ها اما نشان می‌دهد که آنها مثل پدرانی هستند که با 3 میلیون تومان حقوق در ماه به فرزندان‌شان وعده خرید ماشین شاسی بلند در صورت قبولی در کنکور را می‌دهند. در عمل اما پدر محترم توانایی خرید یک پیکان مدل 56 تصادفی را هم ندارد چه برسد به یک شاسی بلند!