مقاله‌ای که به تازگی در مجله‌ی Frontiers in Physiology منتشر شده نشان می‌دهد که زندگی در شرایط بی‌وزنی شبیه‌سازی شده برای مدت نزدیک به دو ماه تاثیری منفی کم اما شایع بر عملکرد شناختی دارد که ممکن است با ایجاد دوره‌های کوتاهی از جاذبه‌ی مصنوعی برطرف نشود.
به گزارش ایسنا و به نقل از فیز، اختلال در سرعت شناخت در آزمایش‌ها در ابتدا کاهش یافته و سپس در طول زمان ثابت شد اما تشخیص احساسات به طور مداوم بدتر می‌شد. در این تحقیقات شرکت‌کنندگان بیشتر قادر به تشخیص حالت‌هایی از صورت مثل عصبانیت بودند و کمتر توانستند شادی یا بی‌حسی را درک کنند.
ماتیاس باسنر(Mathias Basner)، استاد دپارتمان روانپزشکی دانشگاه پنسیلوانیا می‌گوید: فضانوردانی که به سفرهای فضایی طولانی مدت می‌روند بسیار شبیه به شرکت‌کنندگان آزمایش ما هستند. آن‌ها مدتی طولانی را در نبود جاذبه می‌گذرانند در حالی که در فضایی کوچک با چندفضانورد دیگر حضور دارند. اینکه فضانوردان بتوانند حالات صورت دیگران را به درستی متوجه شوند برای یک کارگروهی موثر و انجام ماموریت‌های موفقیت آمیز بسیار مهم است. یافته‌های ما نشان می‌دهد که این توانایی در طول زمان صدمه می‌بیند.
گذراندن ۲ ماه در تخت‌خواب
مطالعات پیشین تاثیر بی‌وزنی بر روی ساختارهای مغز را نشان داده است اما به طور کامل مشخص نیست چگونه این تغییرات باعث تغییرات رفتاری می‌شوند. خوابیدن بر روی تخت به طور عمودی با زاویه‌ی شش درجه راهی برای شبیه‌سازی بی‌وزنی در روی زمین است. شرکت‌کنندگان در این آزمایش برای تقریبا نزدیک به دو ماه در این حالت نگه داشته شدند و این اولین مطالعه‌ای بود که شدیدا به نحوه‌ی قرارگیری سر توجه داشت.
باسنر توضیح‌می‌دهد: شرکت‌کنندگان ۱۰ تست شناختی مربوط به پروازهای فضایی که به طور خاص برای فضانوردان طراحی شده بود انجام دادند که شامل جهت‌یابی فضایی، حافظه، خطرپذیری و تشخیص احساسات بود.
هدف اصلی درک این موضوع بود که آیا ایجاد جاذبه‌ی مصنوعی به مدت ۳۰ دقیقه در روز به طور مداوم یا در بازه‌های پنج دقیقه‌ای می‌تواند از نتایج منفی کاهش تحرک و حرکت مایعات بدن به سمت سر که به علت بی‌وزنی ایجاد می‌شود جلوگیری کند یا خیر.
اقداماتی که برای ایجاد جاذبه‌ی مصنوعی ایجاد می‌شد شامل چرخاندن شرکت‌کنندگان در یک سانتریفیوژ بود.
الکساندر استان(Alexander Stahn) از نویسندگان مقاله و محقق دانشکده پزشکی دانشگاه پنسیلوانیا می‌گوید: دو راه برای ایجاد جاذبه در سفرهای فضایی وجود دارد: چرخاندن کل فضاپیما، که کاری گران است و یا چرخاندن خود فضانورد. متاسفانه ما دریافتیم که جاذبه‌ی مصنوعی فایده‌ی مطلوب و مورد نظرمان را ندارد. در حال حاضر ما در حال انجام تجزیه و تحلیل‌های بیشتر با استفاده از تصویربرداری از مغز هستیم تا علت این تاثیرات که در مطالعه‌ی اخیر مشاهده کردیم را بیابیم.
سانتریفیوژ برای ایجاد جاذبه‌ی مصنوعی
این گروه قصد دارند تا در آینده دوره‌های طولانی‌تر جاذبه‌ی مصنوعی را امتحان کنند و میزان انزوای اجتماعی افراد را تغییر دهند.
نمی‌توان گفت که تاثیری که در تشخیص احساسات مشاهده کردیم در نتیجه‌ی بی‌وزنی بوده است یا انزوای فرد درطول آزمایش، در مطالعات آینده این مولفه‌ها باید از یکدیگر جدا شود.
هدف تحقیقات کنونی و آینده کاهش تاثیرات ناشی از کم‌شدن ارتباطات اجتماعی است و از جمله کارهایی که برای این موضوع انجام می‌شود می‌توان به انجام فعالیت‌های حل مسئله و فراهم آوردن حمایت روان‌شناختی برای خدمه اشاره کرد.