عصرایران؛ مصطفی داننده- زنگ انتخابات ریاست جمهوری ایران به صدا درآمده است. سال پایانی هر دولتی در ایران، مساوی است با آغاز فعالیت‌های همه آنهایی که دوست دارند رییس جمهور شوند.
نامزدهای احتمالی برای خود تیم تشکیل میدهند، رایزنی می‌کنند، در شبکه‌های اجتماعی فعال‌تر میشوند و حتی استفعا میدهند تا به رویای خود که همان ریاست قوه مجریه است نزدیک شوند.
خیلی از نامزدها زودتر از موعد مقرر ثبت نام انتخابات ریاست جمهوری، اعلام نامزدی می‌کنند و به مردم می‌گویند که آماده حضور در صحنه هستند.
در همین روزهای پایانی سال 99 خورشیدی هم بسیاری از چهره‌های سیاسی و البته نظامی، آمادگی خود را برای حضور در عرصه رقابت اعلام کردند.
انتخابات ریاست جمهوری ایران اما نشان داده است که آنهایی که زودتر از فصل انتخابات وارد صحنه میشوند بیشتر برای نیامدن می‌آیند.
آنها می‌آیند، فضای انتخابات را می‌شکنند، حواس‌ها را به خود جلب می‌کنند تا نامزدهای اصلی یک جریان زیر سایه این حضور به فعالیت خود ادامه دهند.
هیچ جریان سیاسی حاضر نیست، نامزد اصلی خود را قبل از ثبت نام وارد عرصه کند چون می‌داند حضور زودهنگام یعنی بررسی و نقد بیشتر کاندیدای مورد نظرشان. ممکن است در این مدت، مسائلی مطرح شود که در روزهای انتخابات کاملا به ضرر فرد مورد نظر تمام شود. به خاطر همین منتظر می‌مانند تا روز ثبت نام فرا برسد و بعد از گزینه مورد نظر خود رونمایی می‌کنند.
پس نامزدهایی که قبل از آغاز سال، اعلام نامزدی می‌کنند یا خط شکن هستند یا آنقدر جدی نیستند و خودشان هم می‌دانند در صورت تایید و حضور در انتخابات کمتر از یک میلیون رای را به خود اختصاص میدهند.
البته در این میان هستند کسانی که نام‌شان از ذهن‌ها پاک شده و حتی خبرنگارها که کارشان همین است هم فراموش می‌کردند، سیاستمداری با این مشخصات وجود دارد، از انتخابات ریاست جمهوری برای زنده کردن نام و برند خود استفاده می‌کنند.
در انتخابات ریاست جمهوری دوره‌های قبل به وضوح شاهد این نوع حضور بوده‌ایم. سیاستمداران به تاریخی پیوسته‌ای که با نامزدی در انتخابات ریاست جمهوری، نام‌شان دوباره بر سر زبان‌ها افتاد و تبدیل به منبع خبرنگارها شدند.
برای پیدا کردن نامزدهای اصلی انتخابات ریاست جمهوری باید کمی صبر کرد تا روزهای پایانی ثبت نام انتخابات ریاست جمهوری. هیچکدام از کسانی که این روزها وارد صحنه شده‌اند، جدی نیستند و نمی‌شود آنها را رییس جمهور آینده ایران دانست.
دنیای سیاست، دنیای صبر است. پس باید صبر کنیم تا زمان ثبت نام و اعلام رسمی نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری. سیب سیاست هزار چرخ می‌خورد و ممکن است تمام پیش بینی‌ها به راحتی بر آب شوند.
این حرف درست است؛ ولی به نظرم فقط در ایران.
در کشورهایی که تحزب در آنها به نسبت کمال یافته، نامزد اصلی را زودتر انتخاب می کنند تا بتوانند تبلیغات را شروع کنند.