عصرایران؛ احسان محمدی- «گاهی که خسته و گرسنه از فوتبال بازی کردن به خانه می‌آمدم و می‌رفتم سر وقت یخچال، جز یک بطری آب، هیچ چیزی تویش نبود. هیچ!» این آغاز داستان زندگی پسری به اسم زلاتان ابراهیمویچ است، فرزند یک خانواده مهاجر که در حومه شهر مالمو بزرگ شد. شهری که آمار جرم و جنایت در آن نسبت به باقی شهرهای کشور آرام سوئد بیشتر است.
خودش در کتاب «من زلاتان هستم» می‌نویسد:«من در مالمو یک فلسفه داشتم که همیشه می‌گفتم:" من کارها رو به روش خودم انجام میدم." برای حرف مردم، پشیزی ارزش قائل نیستم و خوشمم نمیاد که کنار افراد مفید باشم. من از اون آدمایی خوشم میاد که از چراغ قرمز ها رد می شن، اگر منظورم رو متوجه شده باشید!»
در عصر مسی- رونالدو، شاید بشود اسم «زلاتان» را بی‌نظیرترین بازیکن دنیا گذاشت. بحث بر سر آمار و افتخارات نیست، او اگر در زمان دیگری به جز عصر این دو فوق ستاره به دنیا می‌آمد احتمالاً بارها بهترین بازیکن جهان معرفی می‌شد. بازیکنی که در مالمو، آژاکس، یوونتوس، اینترمیلان، آث میلان، پاری‌سن‌ژرمن، منچستر یونایتد، ال‌ای گلکسی و تیم ملی سوئد گل‌هایی به ثمر رساند که سبک فوتبال او را در دنیا متمایز کرد. ترکیب فوتبال و ورزش‌های رزمی، افتخار و البته جنجال و حاشیه.
شب گذشته او در شهرآورد میلان در 39 سالگی یک گل ماهرانه زد. بارها می‌شود به مهار توپ، تغییر زاویه بدن، درک درست از چارچوب و ضربه زمینی و کُشنده او نگاه کرد. گلی که میلان را مقابل اینتر جلو انداخت. تیمی که با بازگشت زلاتان بعد از سالها دارد دوباره به اصل خودش برمی‌گردد. آن‌ها این فصل آن تیم معمولی و کسالت‌بر گذشته نیستند. اما فقط گل‌ها و مهارت فنی او را زلاتان نکرده است. حاشیه‌ها، جنجال و غروری که در هیچ چارچوبی نمی‌گنجد از او بازیکنی ساخته «حرف هیچ‌کس برایش مهم نیست» و با یک جنجال بیهوده با روملو لوکاکو مهاجم اینترمیلان که در منچستریونایتد همبازی بودند، زمینه اخراج خودش را فراهم آورد. داور روی کارت دوم سختگیری کرد ولی با خروج زلاتان، این اینترمیلان بود که بازی را در نهایت 2-1 بُرد.
استفانو پیولی سرمربی میلان گفت اگر زلاتان در زمین حضور داشت تیمش شکست نمی‌خورد. او این جسارت را دارد تا چشم در چشم ایبرا همین حرف را با گله و شکایت بزند؟ بازیکنی که وقتی در بارسلونا بود، درست در روزهایی که پپ گواردیولا مثل یه قدیس پرستیده می‌شد نه فقط با او درگیر شد بلکه در رختکن کمد لباس‌ها را شوت کرد و بعد در کتاب خاطراتش بارها با نیش و کنایه دست به تحقیر پپ زد و حتی بازیکنان بارسلونا را یک مشت بچه مدرسه‌ای مطیع لقب داد.
او در کتابش می‌نویسد:«این، خیلی عجیب بود. مسی، ژاوی و اینیستا و تمام گروه، بیشتر شبیه بچه مدرسه ای ها بودن. بهترین فوتبالیست های جهان اونجا بودند در حالی که سرشون همیشه خم بود! من هیچی از این موضوع درک نمی کردم. مسخره بود. اگر تو ایتالیا، تمرین دهنده ها به ستاره ها بگن بپرید، اونا برمیگردن میگن اینا واسه چیه؟ برای چی باید بپریم؟ اما اینجا، همه اون کاری رو انجام می دادن که بهشون می گفتن انجام بدید.»
زلاتان با همین نوع نگاه شب گذشته باعث شکست تیم میلان و حذف آن‌ها از کوپا ایتالیا شد. یک جام به خاطر یک رفتار غلط از دست آن‌ها لیز خورد و به زمین افتاد.
حتی با این شکست باز میلان در لیگ سری آ با دو امتیاز بالاتر از اینتر ایستاده است و هیچ بعید نیست زلاتان در ادامه فصل باز چنان بدرخشد که همه این خطا یادشان برود اما همین اتفاق نشان داد حتی اگر 39 سال داشته باشید و در بالاترین سطح فوتبال دنیا برای بهترین‌های جهان بازی کنید، باتجربه قلمداد شوید باز هم در فوتبال ممکن است غرور کار دست‌تان بدهد و یک اشتباه مرگبار داشته باشید. چیزی که البته زلاتان آن را نمی‌پذیرد!