گفته می‌شود که یک عکس گاه می‌تواند ارزشی برابر با هزاران کلمه داشته باشد. هدف عکاسان باید تولید تصاویر مستقیم، صادقانه و جسورانه باشد که بتوانند داستان‌های افرادی که قدرتی ندارند را روایت کنند.
سال ۱۹۹۴؛ سالی که یادآور یک نسل کشی است. این فاجعه به دنبال سقوط هواپیمای حامل «جووینال هابیاریمانا» ـ رئیس‌جمهور وقت رواندا ـ در نزدیکی کیگالی پایتخت این کشور به وقوع پیوست. «قوم هوتو» این عمل را به «قوم توتسی» نسبت داد. همین امر در جامعه‌ای که حاکمی نداشت، باعث آغاز درگیری‌های شدید میان این دو قوم شد.
به گزارش ایسنا، در جریان نسل‌کشی سال ۱۹۹۴ روآندا که از آن تحت عنوان تاریک‌ترین فاجعه انسانی نیم سده گذشته یاد می‌شود، علاوه بر کشته شدن ۸۰۰ هزار مرد، زن و کودک، به ۲۰۰ تا ۵۰۰ هزار زن تجاوز شد.
در تصویر این خبر یکی از مردان قوم «هوتو» نشان داده می شود که شبه نظامیان «اینتر هاموی» (ارتش آزادی بخش رواندا) او را مثله کردند. او به جانبداری از شورشیان توتسی متهم شده بود.
جیمز نچوی ـ عکاس خبری و جنگ ـ ثبت کننده این تصویر است. تخصص او پرداختن به واقعیت‌های شرایط موجود با ابعاد انسانی است.
نچوی احساس می‌کند که مردم به عکاسی نیاز دارند تا به آنها کمک کند متوجه شوند در دنیا چه می‌گذرد. او باور دارد که عکس‌ها می‌توانند تاثیر به سزایی در شکل گیری افکار عمومی و ایجاد اعتراض داشته باشند.
سازمان ملل در ابتدا از پذیرش این رویداد به عنوان نسل‌کشی خودداری کرد و در نتیجه به شدت مورد انتقاد رسانه‌های جمعی قرار گرفت. این واقعه منجر به بحث‌هایی برای تغییر در ساختار سازمان ملل به منظور برخورد سریع و قاطع جامعه بین‌الملل با نسل‌کشی شد.