عصرایران؛ احسان محمدی- کارلو آنجلوتی سرمربی کهنه‌کار فوتبال در کتابی به نام «رهبری خاموش» نکات جالبی در مورد تجربه‌های مربیگری‌اش در پارما، یوونتوس، میلان، رئال مادرید، پاریسن‌ژرمن و ... می‌نویسد. از آن جمله اینکه تیم‌های بزرگ به واسطه تاریخی که از سر گذرانده‌اند بعد از یک شکست ناامید نمی‌شوند، چون می‌دانند همیشه نمی‌شود همه چیز را به دست آورد و بار اولی وجود دارد. مثل شکست خوردن مقابل حریفی که هرگز مقابل آن نمی‌باختند.
شب گذشته در خلال لیگ اروپا سرخیو راموس مدافعی که مثل مهاجمان گل می‌زند و به یک نام ابدی در تاریخ تیم ملی اسپانیا و باشگاه رئال مادرید تبدیل شده است مقابل سوئیس دو پنالتی پی در پی را هدر داد. او که پیش از این دیدار 25 پنالتی را به گل تبدیل کرده بود به شکل عجیبی مغلوب شد اما هم او و هم لوئیز انریکه می‌دانند که «همیشه بار اولی وجود دارد» برای همین سرمربی تیم ملی اسپانیا بعد از این دیدار گفت اگر پنالتی سومی هم می‌گرفتیم باز راموس پشت ضربه می‌ایستاد.
هدر دادن دو پنالتی در یک بازی اتفاق معمولی نیست اما پیش از راموس، بازیکنانی مثل اسکار در لیگ چین و سرجیو آگوئرو هم دو پنالتی را هدر داده بودند یا آبل هرناندز در دیدار فولام- هال‌سیتی در دو دقیقه، دو پنالتی هدر داد.
در فوتبال خودمان هم سال 1387 علیرضا نیکبخت‌واحدی که شماره 10 پرسپولیس را به تن می‌کرد در دیدار مقابل پیکان دو پنالتی را هدر داد و هنگام تعویض شدن روی نیمکت ذخیره‌ها نشست و اشک ریخت. اما مارتین پالرمو همچنان یک رکورد شگفت‌انگیز دارد. او سال 1999در مسابقات کوپاآمریکا وقتی لباس تیم‌ملی آرژانتین را می‌پوشید مقابل تیم‌ملی کلمبیا در یک بازی سه پنالتی را هدر داد تا نامش به کتاب رکوردهای گینس برود.
در میان پنالتی‌های ماندگار تاریخ، یکی هم ضربه روبرتو باجو در فینال جام جهانی 1994 است، جایی که ستاره بی‌بدیل ایتالیا توپ را به سمت آسمان شلیک کرد تا کلودیو تافارل دروازه‌بان برزیل شادمان‌ترین مرد دنیا شود. در آن دیدار البته کاپیتان فرانکو باره‌سی و دانیله ماسارو هم پنالتی هدر دادند اما قاب ماندگار آن دیدار، اندوه روبرتو باجو است. از او نقل شد که بعدها گفته اگر قادر بود فقط یک قانون در فوتبال را عوض کند حتماً ضربه پنالتی بود!
کسی شک ندارد که زدن ضربه پنالتی علاوه بر مهارت تکنیکی به آمادگی روانی بالا نیاز دارد، در این میان دو عنصر شانس و البته هنر دروازه‌بان هم کاملاً موثر است. سرخیو راموس به تمام عناوینی که یک بازیکن فوتبال ممکن است با تیم ملی و باشگاهی به آن فکر کند، دست یافته است، از جام‌جهانی تا جام ملت‌ها و لیگ قهرمانان و لیگ باشگاه‌های جهانی و لالیگا و کوپا دل‌ری و ... وقتی مقابل یان زومر دروازه‌بان سوئیس قرار گرفت، مقایسه دو بازیکن عملاً شوخی بود. راموس 120 بار بیشتر از رقیب بازی رسمی برای تیم ملی کشورش انجام داده بود، او با پشت سر گذاشتن جی‌جی بوفون، رکورد بیشترین بازی ملی برای کشورهای اروپایی را از آن خود کرد. 177 بازی ملی! یک رکورد خیره‌کننده در عصری برای ماندن در سطح اول فوتبال باید بی‌نهایت آماده بود، اما نتیجه؟ زومر دو پنالتی پی در پی راموس را گرفت تا هر دو نفر یادشان بماند «همیشه بار اولی وجود دارد»!