به گزارش ایسنا، سید محسن حبیبی که به عنوان پدر شهرسازی ایران نیز از وی یاد می شود، در حالی که پیش از این از بیماری قلبی رنج می‌برد، یکشنبه، ششم مهر درگذشت، اما هنوز علت دقیق فوت وی مشخص نیست.
حبیبی در سال ۱۳۲۶ در کرمانشاه متولد شد و پس از گرفتن دیپلم متوسطه در سال ۱۳۴۴ در این شهر، وارد دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد و در دو رشته معماری و شهرسازی درجه کارشناسی ارشد خود را گرفت.
او در سال ۱۳۶۰ از رساله دکتری خود با عنوان «ترکیب شهری از شهر سنتی به شهر نوین» در دانشگاه پاریس دفاع کرد. او سال‌ها استاد شهرسازی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران بود و در سال ۱۳۸۱ از وی به عنوان استاد نمونه دانشگاه تهران تجلیل شد.
سید محسن حبیبی علاوه بر تدریس در دانشگاه و مدیریت گروه و ریاست دانشکده و پردیس هنرهای زیبا، در سمت‌های اجرایی و مشورتی متعدد خدمت کرد.
از او به جز شاگردان فراوان، آثار مکتوب ارزشمندی مانند: «مسکن حداقل» (۱۳۶۷)؛ «الگوی ساخت مسکن در شهرهای خوزستان» (۱۳۷۱)؛ «مسکن و معلولین» (۱۳۷۱)؛ «اصول و ضوابط طراحی منطقه» (۱۳۷۲)؛ «استخوان‌بندی شهر تهران» (۱۳۷۶)؛ «سرانه کاربری‌های شهری» (۱۳۷۸)؛ «مرمت شهری» (۱۳۸۱)؛ «اطلس کلانشهر تهران» (۱۳۸۴)؛ «قصه شهر، تهران، نماد شهر نوپرداز ایرانی ۱۲۹۹–۱۳۳۲» (۱۳۸۹)؛ «شرح جریان‌های فکری معماری و شهرسازی در ایران معاصر» (۱۳۸۹)؛ «از شار تا شهر (تحلیلی تاریخی از مفهوم شهر و سیمای کالبدی آن، تفکر و تأثر)» (۱۳۹۰)؛ «مکتب اصفهان، زبان طراحی شهری در شهرهای کهن» (۱۳۹۱)؛ «قصه شهر» (۱۳۹۲)؛ «خاطره شهر» (۱۳۹۴)؛ «میدان بهارستان، تجربه نووارگی در فضای شهری ایرانی» (۱۳۹۴)؛ «منطقه چیست؟» (ترجمه ۱۳۶۵)؛ «معماری بازسازی در فرانسه» (ترجمه ۱۳۶۶)؛ «فضای شهری و معلولین» (ترجمه ۱۳۶۷)؛ «شهرسازی:واقعیات و تخیلات» (ترجمه ۱۳۷۵) و «فناوری گنبد میراث فرهنگی» (ترجمه ۱۳۸۰) به جای مانده است.
بعد از اعلام علت درگذشت سید محسن حبیبی، زمان تشییع این معمار نیز اعلام می شود.