محققان با تجزیه و تحلیل پوشش گیاهی جمع شده در جزیره خالی از سکنه سن‌متیو در طول پنج هزار سال گذشته، تفاوت لایه‌های ذغال سنگ نارس را از اتم های اکسیژن به نام ایزوتوپ های ۱۶ و ۱۸ بررسی کردند که نسبت آنها به مرور زمان به تغییرات جوی و اقیانوس‌ها و میزان بارندگی آنها مربوط است.
به گزارش خبرگزاری فرانسه، میریام جونز محققی که این تحقیق را در دانشگاه آلاسکا و سپس در مرکز زمین‌شناسی آمریکا انجام داد، گفت: این یک جزیره کوچک در وسط دریای برینگ است و اساساً آنچه در اقیانوس و جو اطراف اتفاق می‌افتد، ثبت می‌کند. دانشمندان یک هسته ذغال سنگ نارس به طول ۱.۴۵ متر را که از سنت متیو در سال ۲۰۱۲ گرفته شده‌است مورد مطالعه قرار دادند که بیانگر ۵۵۰۰ سال تراکم است.
متیو والر مدیر تأسیسات ایزوتوپ پایدار آلاسکا که در این تجزیه و تحلیل نقش داشت نوشت: آنچه اخیراً دیده‌ایم در طول ۵۵۰۰ سال گذشته بی‌سابقه بوده است. یخ‌های قطب شمال و دریای برینگ در تابستان ذوب می‌شود و در زمستان دوباره یخ می‌زند اما مشاهدات ماهواره‌ای تنها به سال ۱۹۷۹ برمی‌گردد.
برای قطب شمال کاهش سطح یخ زمستان در دهه‌های اخیر، به موازات گرم شدن کره زمین و افزایش غلظت دی اکسید کربن در جو مشهود و سریع است. اما نویسندگان این مطالعه می‌گویند که در دهه های اخیر دریای برینگ پایدار به نظر می‌رسید - به استثنای سال های ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ که کاهش چشمگیری مشاهده شد.