کاوه معین‌فر ؛ عصر ایران - در این روزها که بخشی از زندگی همه ما اخبار و اتفاقات نگران کننده چون کرونا، گرانی، دلار، سکه، دماوند و ... است تنها کاری که از دست ما برمی‌آئید این است که جنبه‌های مثبت و یا اتفاقات شیرین هر اندازه کوچک را هم رصد کرده و سعی کنیم فکر و ذهن‌ با این مسائل هم دمخور شود.

خودم می‌دانم تا چه اندازه این گفته کلیشه‌ای و شاید بدرد نخور باشد ولی یکی از راه‌های مبارزه است. مبارزه با اعصاب‌خوردی و ناتوانی از پدیده‌هایی که چون سلول‌های سرطانی در حال رشد و تکثیرند.

دقیقا 2 سال قبل (11 تیر 97) هم که با یک وضعیتی شبیه به الان درگیر بودیم (البته بدون کرونا) یادداشتی نوشتم با عنوان: دعوت به یک چالش جدید: برای فرزندانمان "گوئیدو" باشیم  که مطالعه آن همچنان مفید است و حتی برای امروز کاربرد بیشتری هم دارد (متن آن یادداشت اشاره به فیلم "زندگی زیباست"(Life is Beautiful) روبرتو بنینی دارد).

محقان روانشناسی بر این اعتقاد هستند که در یک شبانه روز حدود 7 الی 8 هزار پالس فکری از مغز انسان عبور می‌کند، از این تعداد هر چه بتوان درصد افکار منفی را کاهش داد و بر افکار مثبت افزود فقط به بهبود حال روحی و روانی خود کمک کرده‌ایم ولاغیر. ولی این بازیابی روحیه ضروری است.

حال تصمیم دارم آخر هر هفته اتفاقات مثبتی که جان و دلم را تا اندازه‌ای یاحتی برای لحظه‌ای هم شده از استرس‌ها و نگرانی‌ها دور کرده است را یادداشت کنم و سعی کنم به جای فکر کردن، حرص خوردن و غر زدن که شغل تمام وقت این روزهای من است (حتی در خواب)، اندکی از تألمات روحی و روانی خودم بکاهم.

در این هفته 3 اتفاق واقعا برای لحظاتی حالم را دگرگون کرد و می‌توانم بگوییم داروی ضدکرونا و ضدتورم دل من شد. (با الهام از اسامی فیلم‌های زیبای تاریخ سینمای ایران و جهان) : 

آرامش در حضور دیگران
اولین ویدیویی بود از یک مردی در روستای وله‌ژیر شهرستان مریوان که لک‌لکی برروی پشت او نشسته است، هم مرد و هم لک‌لک آرامشی غیر قابل وصف دارند. در 3کیلومتری شهرستان مریوان دریاچه آب شیرین زریبار قرار دارد و به همین دلیل زیستگاه انواع و اقسام پرندگان مهاجر است. مردم روستاهای اطراف دریاچه زریبار سال‌هاست که لک‌لک‌ها را در کنار خودشان دارند و حتی برای آنها میله‌ها و تیرهایی بلندی تعبیه کرده‌اند که این پرندگان بر روی آنها لانه‌سازی کنند. این همزیستی مردم و پرندگان بارها در رسانه‌ها بازتاب داشته است اما این تصویر چند ثانیه‌ای نهایت هر آنچه بود که باید گفته می‌شد و می‌دیدیم.

پرنده‌باز آلکاتراز
اتفاق دوم هم دوتارنوازی پُراحساس حاجی رحمت خدام احمدی مدرس و سازنده دوتار است. استادی اهل تربت‌جام که ۵۰سال است دوتار می‌سازد و دوتار می‌نوازد و شاگردان زیادی هم دارد. در ویدیویی او از پرنده ای که روی دسته دوتارش نشسته می‌پرسد: چی بزنم؟ و شروع به نواختن می‌کند. پرنده با رقص ساز بالا و پایین می رود و به نوای تار گوش جان می‌دهد. شاید مخاطب فکر کند که پای پرنده به ساز یا سیم ساز گیر کرده و یا بسته شده است اما آخر ویدیو پرنده پر می‌زند و می‌رود.

گام معلق لک‌لک
ویدیو سوم هم دوباره به یک روستای دیگر در اطراف دریاچه زریبار مریوان مربوط است، گویا لک‌لکی جوان یک از پاهایش شکسته است، توسط جوانان روستای ینگیجه مریوان پای مصنوعی برایش ساخته می‌شود و این لک‌لک دوباره به زندگی باز گشته است.

امروزه که بحث تولید داروی کرونا و واکسن آن عالمگیر شده است، داروی نه تنها ضد کرونا بلکه ضداسترس، ضد تورم و ...سپردن روح و جان خود به انسانیت، عشق، هنر و زیبایی است. می‌دانم خیلی تکراری و بی‌مزه است ولی فعلا این تنها داروی در دسترسی است که می‌توان از آن بهره برد.

لطفا ماسک بزنید.

پی نوشت: تیتری که برای این مطلب در نظر داشتم از اول «می شه غصه ما رو يه لحظه تنها بذاره!» بود یعنی حالت معکوس شعر حسین منزوی، ولی به دلیل استفاده همان شکل اصلی شعر در یادداشت امروز آقای ربیعی (سخنگو دولت) برای درگذشت محمد نوری، یعنی «نمی‌شه غصه ما رو يه لحظه تنها بذاره؟» منصرف شدم. ولی احتمالا در هفته های بعد با این تیتر ادامه خواهیم داد:  «می شه غصه ما رو يه لحظه تنها بذاره!» 

بیشتر بخوانید: 

دعوت به یک چالش جدید: برای فرزندانمان "گوئیدو" باشیم

چالش لبخند و شادی؛ برقص، برقص، زنده باد زندگی!

چرا اینستاگرام پر از عکس سیاه و سفید زنان است؟/ منتقدان: ژست تو خالی است