جمعی از کولبران استانهای غربی در تماس با ایلنا، از بیکاری و بی‌پولی خود خبر دادند و گفتند: با بسته شدن مرزها به دلیل کرونا، دچار بحران معیشتی شده‌ایم.
این کولبران می‌گویند: تا پیش از آمدن کرونا لااقل می‌توانستیم با کولبری خرج خانواده‌های خود را دربیاوریم؛ اما اکنون که مرزها بسته است، هیچ راهی برای امرار معاش نداریم.
این کارگران کم‌درآمد و بی‌بضاعت از مسئولان درخواست دارند فکری به حال اشتغال آنها کنند. آنها با بیان اینکه کولبری شغل نیست بلکه قمار هر روزه بر سر جان است؛ از مسئولان می‌خواهند با ایجاد مشاغل شایسته و پایدار در استانهای مرزی، چند هزار خانواده کولبر را از بلاتکلیفی و بیکاری نجات دهند.
همه آنها متفق‌القول هستند که اگر شغل مناسبی وجود داشته باشد، دیگر هرگز به سراغ کولبری نخواهند رفت.
کولبری به هیچ وجه شغل نیست اما سالهاست که محل امرار معاش خانواده‌های بسیاری در استانهای غربی است؛ برای این خانواده‌ها، «کرونا» تبدیل به رنج مضاعف شده است؛ از یکسو ترس از بیماری و مرگ و از سوی دیگر، بیکاری و خالی ماندن سفره‌ها.
میکائیل صدیقی (رئیس انجمن صنفی کارگران ساختمانی کردستان) در این رابطه می‌گوید: با آمدن کرونا، مرزهای کولبری کاملاً بسته شده است و کولبری کاملاً تعطیل است؛ فقط در منطقه اورامانات، ۴ تا ۵ هزار خانوار هستند که از طریق کولبری روزگار می‌گذرانند که اکنون با بسته شدن مرزها، این خانواده‌ها هیچ منبع درآمدی ندارند. بسیاری از این کولبران، زمانی کارگران متخصص یا ساختمانی بوده‌اند که به دلیل بیکاری یا تعطیلی واحدهای تولیدی به کولبری پناه آورده‌اند.