عصر ایران ؛ نهال موسوی - خبر این است: «صدیقه کیانفر درگذشت» شاید اگر فقط این خبر را بشنوید همان لحظه متوجه نشوید که چه کسی درگذشته است و بپرسید کی بود؟ اما اگر یک عکس از او را ببینیم سریع یادمان می‌آید و در خاطرات تصویری ذهن‌مان برای خود جایگاهی داردچون او را در بسیاری از فیلم و سریال‌ها در نقش "مادر" یا "مادربزرگ" دیده‌ایم.
صدیقه کیانفر بیش از 60 سال در زمینه‌های مختلف هنرهای نمایشی فعالیت داشت، از رادیو شروع کرد اما به رادیو محدود نماند و از او در تئاتر، تلویزیون، سینما، دوبله و ... آثار زیادی برجامانده است که در آنها نقش آفرینی کرده است.
از آن دست بازیگران بود که شاید هیچ‌گاه نقش اصلی نداشت و همواره در نقش‌های فرعی ظاهر شداما با بسیاری از کارگردانان مطرح و حرفه‌ای سینمای ایران در قالب فیلم یا سریال همکاری داشت. فیلم‌سازانی چون: داریوش مهرجویی، مرضیه برومند، اصغر فرهادی، شاپور قریب، مسعود جعفری جوزانی، مهدی صباغ زاده، یدالله صمدی، حسن فتحی، ابوالحسن داوودی و ...
بازیگرانی چون صدیقه کیانفر در سینما و تلویزیون یک نعمت‌اند علی الخصوص برای فیلم‌سازان، چون یک نقش کوتاه یا فرعی اما مهم دارند که باید به خوبی و درستی اجرا شود ولی معمولا کارگردان‌ها از آن بخش خیال‌شان آسوده است و وقت و انرژی را در بخش‌های دیگر به کار می‌گیرد، چون کسی که آن نقش را ایفا می‌کند چنان حرفه‌ای و توانمند کار خود را انجام می دهد که جای هیچ نگرانی باقی نمی‌ماند.
خانم کیانفر را در بسیاری از فیلم و سریال‌ها در نقش مادر یا مادربزرگ دیده‌ایم اگرچه مانند مادران معروف و مطرح سینمای ایران هیچ گاه یک نقش کلیدی یا اصلی بر عهده نداشت. مادرانی با نقش آفرینی بازیگرانی چون رقیۀ چهره آزاد، حمیده خیرآبادی، پروین‌دخت یزدانیان، جمیلۀ شیخی و گلاب آدینه.
اما هر جا که بوده به گواه آثاری که دیده‌ایم همواره در نقشی که داشته استاندارد قابل قبولی ارائه داشته و بازیگر توانایی بوده است. اتفاق جالب توجه این که در سال‌های اخیر در 2 تئاتر به کارگردانی «سوسن پرور» بازی داشت و اتفاقا با وجود سن بالا بسیار هم خوش درخشید. هایلایت (۱۳۹۶) و "داری داری داری داری یا نداری؟" (۱۳۹۷)
تنها نکته‌ای که باید به آن اشاره کرد این است که بازیگرانی چون صدیقه کیانفر که سنی از آنها گذشته و در دوران بازنشستگی‌اند غالبا به دلیل بیکاری و نداشتن پیشنهاد بازیگری به نوعی افسرگی و ناراحتی دچار می‌شوند و زبان به گله و شکوه می‌گشایند. از این رو جا دارد نهادی چون خانه سینما، وزارت ارشاد، صداوسیما، کانون بازنشستگان یا هر نهاد مرتبط و علاقه مند دیگر چاره‌ای برای این هنرمندان پیش کسوت بیندیشند.
مثلا اگر باشگاهی داشته باشند تا به بهانه‌های مختلف این هنرمندان را دور هم جمع کند یا به مسافرت و تورهای کوتاه مدت، شهرگردی و ... ببرد یا هر هفته یک روز گرد آیند و هربار از یکی از آنها تقدیر شود. چنین برنامه‌هایی قطعا به لحاظ روحی و روانی نقش به سزایی در زندگی آنها خواهد داشت.
مشکل این عزیزان آن نیست که بیمه داشته باشند یا حقوق بازنشستگی (چون قطعا دارند) و اگر آنها را در بهترین آسایشگاه‌های سال‌مندان و ... هم بگذاریم باز برای آنها کفایت نمی‌کند.
این هنرمندان به دلیل شکل زندگی که داشته‌اند همواره مورد توجه بوده‌اند. در کوچه، بازار، رستوران، قنادی، بقالی و ... هر جا که قدم می‌گذاشتند آنها را می‌شناختند و به شکل ویژه‌تری با آنها برخورد می شده است. به همین خاطر وقتی که کسی از آنها سراغی نگیرد و یا کاری نداشته باشند احساس پوچی یا بی اهمیتی می‌کنند و دل‌شان می‌شکند.
البته بیشتر ناراحت می‌شوند و عمق تنهایی و ناراحتی روحی شان بیشتر است. به همین دلیل اتفاقا باید برای آنها بیشتر به فکر بود و راه حل و چاره‌های در خور اندیشید.
اگرچه انگار خانه سینما بیشتر درگیر این است که چه کسی رئیس باشد یا وزارت ارشاد و صداوسیما هم دل مشغول این که... بگذریم...
خانم صدیقه کیانفر! روحت شاد و خدایت بیامرزاد که این همه سال برای مردم هنرآفرینی کردی.
بیشتر بخوانید:
یک دقیقه سکوت به احترام این هنرمند کشورمان
ای کاش این مطلب با این سوتیتر زیبا و مطالبی نظیر این قبل از مرگ این هنرمندان نوشته شود....
لااقل مرهمی بر دل های خسته ایشان می شد که بالاخره دیده شدند!!!حالا پس از مرگ شان ؟حتی در روحیه ایشان هم تاثیری نمی گذارد که لااقل پس از 60 سال دیده شده است.....
عکس بانو نادره خیرآبادی هم بود روحشون شاد
ثانیا از قراردادهای بزرگ حتما باید سهمی برای هنرمندان کمتر شناخته شده و بیکار کنار گذاشته بشه.منظورم حقوق بازنشستگی نیست، ارایه همون خدماتی که در متن اشاره شده بود مد نظرمه.
مثل همه پوپولیستهاست حرفی که میزنین. به عده پول گذاشتن تو بانک خورده شده، دولت بیاد بده. یه ورزشکار درجه چندم اوضاعش بده، نهادی تشکیل بشه بهشون کمک کنه. یه بازیگر فلان شده همین داستان. برو تا آخر.
من علاقه به هنر و ورزش و ... دارم وقتی یه عمر میبینم پول توش نیست یا اونقدری که میخام نمیدن باید دنبال کار پشتیبان باشم. نمیشه که.
دولت پول نداره. هیچ جای دنیا هم همچین سیستمی ندارن که شما میگین.
بیخودی توقع ایجاد میکنید
یادم میاد به صحبتهای چند مدت پیش این عزیز که میگفتن من هنوزم میتونم دیالوگ حفظ کنم و یه نقش جانبی داشته باشم که گوشه نشین نباشم
اما بازم قدر پیش کسوتهامونو ندونستیم
آفرین عصر ایران