یادداشت حاضر به قلم یکی از نویسندگان که سال هاست به تاریخ پژوهی و مشخصا بررسی زندگی رهبر فقید انقلاب می پردازد از طریق پژوهش‌گر علاقه مند دیگری در اختیار «عصر ایران» قرار گرفته است و منتشر می شود.
متن نوشتۀ آقای «محمد رجائی نژاد» در نقد یکی از برنامه‌های شبکۀ سیمای نور قم از این قرار است:
امام خمینی پس از 15 سال تبعید و دوری، در 10 اسفند 1357 به قم بازگشت. در نخستین دیدار با مردم در مدرسۀ فیضیه فرمود: من از عواطف هم‌وطنی‌های خودم، قمی‌ها تشکر می‌کنم... از قم علم منتشر می‌شود... من بیش از پانزده سال از قم دور بودم، ولی دلم اینجا بود؛ با شما بودم و... (ر.ک: صحیفه امام، ج 6، ص 276) در اصل حضرت امام قم را وطن خود می‌دانست و این تا ده روز پیش از رحلت نیز پابرجا بود، چراکه با حضور هشت ساله در تهران، قصد توطن نکرده و به امید برگشت به قم بود! اما چه سخت است که انسان در وطن خود غریب باشد!
سحرهای ماه مبارک رمضان امسال خواسته و ناخواسته، شبکه سیمای نور قم، میهمان خانه ما بود و ما هم به اجبار برنامه‌های سحرگاهی آن را پی گیر بودیم. برنامۀ «تسبیح سحر»!
این‌که به لحاظ کمی و کیفی و محتوایی چگونه بود و باید می‌بود را کاری ندارم و جای بحث بسیار دارد؛ اما «قم»ی که به فرموده رهبر کبیر انقلاب و بنیانگذار نظام جمهوری اسلامی، باید مرکز نشر علم و عقلانیت باشد، آنچه از این برنامه نشر داده شد، نشانی از علم و عقلانیت نداشت، جز قصه و خواب و حرف‌های تکراریِ غلوآمیز و...
بگذرم، آنچه مدنظر است، فراموشی نام و یاد امام خمینی در این برنامه‌هاست! حتی یک اشاره هم به نام و یاد امام خمینی نشد. چرا و به چه دلیل، نمی‌دانم! این‌هم از مظلومیت امام خمینی است که در وطن خویش غریب است!
آیا نمی‌شد از آثار گرانبهای ایشان که اتفاقاً متناسب با سحرهای رمضان هم است، استفاده کرد؟ آثاری همچون شرح دعای سحر و مناجات‌های حضرت امام که چند تن از عالمان و فرهیختگان حوزوی نیز بر آن شرح نوشته و متن و صوت و تصویرشان موجود و آماده است؟!
شمایی که در برنامۀ تسبیح سحر بیشتر امام‌زاده‌های سطح شهر را گشتید و هر شب در یکی از آنها برنامه‌ای ساختید و از بیانات و سخنان ناب بزرگان دینی و سیاسی بهره گرفتید، آیا بهتر نبود شبی هم در بیت قدیمی حضرت امام برنامه اجرا می‌کردید و از سخنان گهربار ایشان که متناسب با همین شب‌ها و روزها بود استفاده می‌کردید؟
خانۀ امام خمینی در محلۀ یخچال قاضی قم که سال 1335 به قیمت 13 هزار تومان خریداری کردند
آیا این غریبی و مظلومیت حضرت امام نیست در شهری که هرچه دارد از اوست، نامی از او برده شود؟ البته این مظلومیت و غربت حضرت امام تازگی ندارد!
از بدو انقلاب بوده و هست و خواهد بود. فقط خدا کند به گونه‌ای پیش نرویم که آیندگان بگویند انقلاب و نظام جمهوری اسلامی «پدر خور» هم بود.
البته امام خمینی هیچ‌زمان در بین مردم وفادار ایران، به ویژه قم، غریب و مظلوم نبوده و نخواهد شد، آنچه نگران و ناامیدکننده است، مظلومیت و غربت امام در بین نهادها و سازمان‌ها و افرادی‌ست که اصلاً وجود و حضورشان با امام بوده و مدیون اویند.