عصر ایران ؛ کاوه معین‌فر - انسان همیشه به بودن امید دارد و از پس تمام اتفاقات خرد و درشت تاریخ، عاقبت به زندگی خود ادامه داده است، بعد از یخبندان‌ها، طوفان‌ها، طاعون‌ها، وباها، بعد از جنگ اول جهانی و جنگ دوم و... همچنان زندگی ادامه داشته و دارد.
آری، آنچه می‌ماند زندگی و بیش از آن امید به زندگی است، حال در این روزهای کرونایی چالش‌هایی در دنیای مجازی شکل گرفته است، مانند "چالش لبخند" و "چالش رقص کادر درمان درگیر مستقیم با کرونا".
بسیاری در این چالش‌ها شرکت کرده‌اند و برخی هم با عبوسی و ناراحتی این اتفاقات را بیهوده می‌دانند و یا به قول خودشان دلیلی و دلی برای لبخند ندارند. بهر روی هر شخصی آزاد است هر گونه که دوست دارد برای خودش و زندگی خودش تصمیم بگیرد ولی یادمان باشد که همه ما با یک موقعیت مشابه درگیریم و حداقل سعی کنیم کمی آن چهره ناراحت و عبوس خود را تغییر داده و اگر لبخندی نمی‌زنیم اخم هم نکنیم.
دوستی به مزاح می‌گفت کاشکی هر چه زودتر برگردیم به مرحله گرانی ارز، حقوقهای نجومی و اختلاس‌های هزار میلیاردی و ... ولی از این قرنطینه بیایم بیرون، تا بتونیم با هم دست بدیم، همدیگر رو بغل کنیم، ماچ کنیم و ... همدیگر را ببینیم!
این نوشتار قصد ندارد هیچ درس واعظانه‌‌ای به کسی بدهد ولی می‌گویند تظاهر به یک کار، حس آنرا هم در درون انسان بوجود می‌آورد، در فصل اول خندوانه رامبد جوان می‌گفت بیاید با همدیگر 30 ثانیه بخندیم بدون هیچ دلیلی فقط بخندیم، این اتفاق باعث می‌شود هرمون‌ها و آنزیم‌هایی در درون انسان ترشح شود که برای بدن ما لازم است.
حدود یک سال و نیم قبل در جریان گرانی ارز و اتفاقات ناشی از آن یادداشتی نوشتم با عنوان «دعوت به یک چالش جدید: برای فرزندانمان "گوئیدو" باشیم»، داستان از این قرار است که روبرتو بنینی (کارگردان و بازیگر ایتالیایی) در سال 1997 فیلمی به اسم "زندگی زیباست"(Life is Beautiful) ساخته است که داستان آن در زمان جنگ جهانی دوم اتفاق می‌افتد، زمانی که یهودیان به اردوگاه‌های مرگ نازی‌ها منتقل می‌شوند.
"گوئیدو" پدر خانواده، برای اینکه پسر 5 ساله اش روحیه‌ی خود را نبازد و وحشت نکند، همه ی آن اتفاقات و رویدادهای ناگوار اردوگاه کشتار جمعی را برای بچه اش به شکل بازی و ساختگی جلوه می‌دهد و به او می‌گوید ما در یک بازی پیچیده هستیم که بر اساس کارهایی که انجام می دهیم امتیاز می گیریم و هر کس که به 1000 امتیاز برسد یک تانک به او جایزه می‌دهند.
"گوئیدو" با طنازی و رندی تمام تلاشش را می‌کند تا ماهیت زشت و خشونت جنگ را برای بچه‌اش با یک بازی بچگانه تبدیل کند، سعی می‌کند پسرش را خوشحال نگه دارد تا او در همان دنیای زیبای کودکانه‌اش بماند، برای انجام این کار به هر فداکاری و ترفندی دست می زند و موفق هم می‌شود.
2 خواهش دارم اول اینکه ما هم مثل گوئیدو باشیم و سعی کنیم دنیای فرزندانمان را به مشکلات و ناگواری‌های دنیای واقعی گره نزنیم و کودکی آنها را برایشان حفظ کنیم (حال با هر ترفندی که می‌توانیم). خواهش دوم اینست که لطفا فیلم "زندگی زیباست" را ببینید. و همچنین هر فیلمی که احساس می‌کنید با دیدن آن یا با دیدن دوباره آن حس بهتری نسبت به زندگی پیدا می‌کنید. در این روزها این امید برای ما حیاتی است، تا می‌توانیم سعی کنیم بخندیم و بخندانیم و شادی بیافرینیم ...
قطعا این روزهای کرونا هم می‌گذرد و سال‌ها درباره ان حرف خواهیم زد اما چه خوب است که ما خاطراتی از عقلانیت و شاد بودنمان برای تعریف داشته باشیم تا شرح زانوی غم بغل کردن!
در ادامه چند کلیپ از شادی آفرینی پزشکان و پرستاران مرتبط با این پدیده کرونا را می‌گذارم و یادمان باشد:
آنهایی که با مرگ در ستیزند می‌توانند پیام‌آور شادی باشند و چنین شاد برقصند پس: زنده باد زندگی! برقص!
بیشتر بخوانید:
10 فیلم برای دیدن، در این روزهایی که خانه هستیم
محمد رحمانیان: همه تئاترها و فیلم‌ها فدای تار موی یک هموطنم
دل شیر دارین به خدا
زنده باشین انشاالله روحیه خودتونو شاد نگه دارین زنده باد
دست همه شون درد نکنه که وسط این همه گرفتاری شادند و شادی را به بقیه منتقل میکنند.
خدا قوت به همه افراد کادر درمانی و دعای شفای عامل برای همه بیماران
گویا علاقه داری
شما نوفهمی
یه ذره معرفت خوب چیزی
زندگی زیباست