عصرایران؛ مجله تصويري سلاح- کانویر B-36 نوعی بمب افکن استراتژیک بود که توسط شرکت هواگرد سازی آمریکایی کانویر ساخته شد و مورد استفاده اپراتور اصلی خود یعنی نیروی هوایی آمریکا قرار گرفت. این پرنده منحصر به فرد از ویژگی های کاملا متمایزی برخوردار بود که یکی از مهم ترین آنها تجهیز به 6 موتور پرت اند ویتنی با قدرت هرکدام 3800 اسب بخار، است.
این نیروی محرکه قدرتمند، B-36 را قادر به حمل 39 تن بمب تا مسافت 16 هزار کیلومتر ساخته بود.
این پرنده نظامی که در سال 1959 بازنشسته شد؛ یکی از عوامل برتری نیروی هوایی آمریکا در فاصله سال های 1948 تا 1958 بود. دو خودروی حمل سوخت به منظور جا به جایی 21000 گالن بنزین مورد نیاز برای پر کردن تانکر های سوخت رسانی B-36 لازم است. همانطور که اشاره شد، این بمب افکن غول پیکر با 6 موتور قدرتی بالغ بر 18 هزار اسب بخار را در اختیار خلبان قرار می داد.
باله دم بمب افکن B-36 تقریبا به اندازه یک آپارتمان 5 طبقه ارتفاع دارد! نیروی هوایی آمریکا از این بمب افکن دور برد به عنوان برگ برنده ای در مواقع اضطراری برای اجرای عملیات بمباران سنگین مواضع دشمن استفاده می کرد.
در سال 1948 نخستین بمب افکن های بین قاره ای دنیا به نیروی هوایی آمریکا تحویل داده شدند. روند طراحی و توسعه نهایی این پرنده های نظامی بیش از 8 سال به طول انجامید و طی آن میلیون ها ساعت فعالیت حرفه ای توسط محققین، مهندسین و کارکنان مجموعه صورت گرفت. حاصل این تلاش ها و همچنین صرف هزینه های بسیار محصولاتی نظیر کانویر B-36 است که نه تنها شاهکاری در عرصه طراحی های نظامی به شمار می روند، بلکه کمپانی های موفق را نیز وادار به رقابت و تولید پرنده های برتر ساخت.
B-36 اولین بمب افکنی بود که قابلیت حمل تسلیحات هسته ای از طریق 4 محفظه داخلی مخصوص حمل بمب-بدون هیچ گونه تغییراتی در پیکربندی معمول- را در اختیار داشت. علاوه بر این با برد 16000 کیلومتری و حداکثر ظرفیت بارگیری 39600 کیلوگرم، B-36 قادر به انجام پروازهای بین قاره ای بدون نیاز به سوخت گیری مجدد بود.
لازم به ذکر است که پرنده نام برده با وجود تمامی مزایای خود در مقایسه با رقبایش در دوره مربوطه، به تدریج از اوایل سال 1955 جای خود را به بوئینگ B-52 استراتوفورترس داد. تمام B-36 های موجود به جز 5 فروند از آنها به این سرنوشت دچار شدند. با این حال باز هم بمب افکن های مذکور، برتری های قابل ملاحظه ای نسبت به هواپیماهای مشابه داشتند. به عنوان نمونه کانویر B-36 تنها هواپیمای آمریکایی بود که می توانست با توجه به برد و ظرفیت بارگیری خود، بمب هایی با مشخصات نام برده را از پایگاه هایی هوایی در خاک آمریکا تا اهداف مورد نظر در اتحاد جماهیر شوروی حمل کند.
بوئينگ B-52 استراتوفورترس
اما هر محصول برتر نظامی ممکن است با یک سری نقص های کوچک و بزرگ مواجه شود. به حداقل رساندن این کاستی ها و در صورت امکان حذف کامل عیوب هدف اصلی تمامی کمپانی های فعال در این زمینه است. گفته می شود که این بمب افکن کند بوده عملا توانایی مانور خاصی در آسمان نداشته و البته توانایی سوخت گیری هوایی را هم نداشته است. البته قدرت کافی آن برای پرواز در مسافت های 5500 کیلومتری و دوام 40 ساعته در ارتفاعات بالا، تا اندازه زیادی از اهمیت ضرورت سوخت گیری هوایی کاسته بود.
از نظر طراحی ظاهری نیز B-36 تفاوت های ملموسی با پرنده های قبل تر از خود و همینطور هواپیماهای مدرن دارد. برای نمونه این محصول دو سوم طویل تر از سوپر بمب افکن قدیمی بوئینگ B-29 سوپرفورترس بوده است و در مقایسه با بمب افکن های امروزی هم ابعاد بسیار بزرگتری دارد. 4 محفظه بمب در ساخت این پرنده تعبیه شد که ظرفیتی معادل 39600 کیلوگرم را در اختیار B-36 قرار می داد. این ظرفیت حدودا 10 برابر بیشتر از وزن بمبی است که توسط پرنده معروف جنگ جهانی دوم یعنی بوئینگ B-17 فلایینگ فورترس حمل می شد.
بوئينگ B-29 سوپرفورترس
بوئينگ B-17 فلایینگ فورترس
- نوع: بمب افكن استراتژيك
- محل توليد: آمريكا
- توليد كننده: كمپاني كانوير
- نخستين پرواز: 8 اوت سال 1946
- معرفي شده به سال: 1948
- بازنشسته شده در سال: 12 فوريه سال 1959
- اپراتور اصلي: نيروي هوايي آمريكا
- توليد شده به سال: 1946 الي 1954
- تعداد ساخته شده: 384 فروند
- هزينه ساخت هر فروند: 34.6 ميليون دلار (اگر در سال 2018 تولید می شد)
- خدمه: 13 نفر
- طول: 49.42 متر
- عرض بال: 70.12 متر
- ارتفاع: 14.25 متر
- مساحت سطح بال: 443.5 متر مربع
- وزن خالي: 75530 كيلوگرم
- وزن جنگي: 119318 كيلوگرم
- بيشينه وزن برخاست: 186000 كيلوگرم
- حداكثر سرعت: 672 كيلومتر بر ساعت
- سقف پرواز: 13300 متر
مطالب مجله تصویری سلاح را در این لینک دنبال کنید.