عصرایران؛ مصطفی داننده- ناامیدی؛ حس مشترک بسیاری از آنهایی است که در انتخابات ریاست جمهوری نام حسن روحانی را روی برگه رای خود نوشتند. حسی مشترکی که در مورد اعضای فراکسیون امید هم وجود دارد. نمایندگانی که به امید کارهای بزرگ راهی پارلمان شدند اما در عمل هیچ کاری نکردند و حتی نتوانستند از جایگاه مجلس در برابر دیگر نهادها دفاع کنند.
این حس ناامیدی، رقبای روحانی و جریان اصلاحات را بر این داشت تا اسب خود را برای ورود به پارلمان زین کنند. استدلال آنها برای این تصمیم هم درست است. این جریان می‌داند مشارکت پایین مردم در انتخابات، یعنی تکیه زدن آنها به کرسی‌های سبز مجلس.
جریان افراطی اصول‌گرایی، آماده فتح مجلس است. کسانی که در مسائل اجتماعی، فرهنگی و سیاسی نظرات رادیکال دارند و قائل به انعطاف در مسائل نیستند. ایران نمونه این افراد را در قامت چپ‌ها در مجلس سوم دیده است. کسانی که با مطرح کردن بحث خالد بن ولید معتقد بودند در جنگ خلیج فارس باید کنار صدام با آمریکا بجنگیم.
پیروزی این جریان در انتخابات برای دولت و حسن روحانی یک خبر بد است. همه آنهایی که در این سال‌ها از تریبون‌های مختلف روحانی را مورد شدیدترین انتقادها قرار داده بودند حالا از پشت تریبون مجلس، رییس جمهور را مورد نوازش قرار خواهند داد. با این تفاوت که آن روز فقط حرف می‌زدند و بعد از فتح مجلس می‌توانند سوال کنند، استیضاح کنند یا حتی بحث عدم کفایت را مطرح کنند.
در این میان یک مرد دچار یک اشتباه استراتژیک شده است. قالیباف بعد از سه دوره ناکامی در رسیدن به ریاست جمهوری و با توجه به عدم ثبت نام چهره شاخصی که بتواند به ریاست مجلس برسد در انتخابات ثبت نام کرد. او و مشاورانش به این نتیجه رسیده‌اند حالا که نمی‌شود رییس قوه مجریه شد به ریاست قوه مقننه فکر می‌کنیم. با توجه به شرایط سیاسی کشور در دسترس هم به نظر می‌رسد.
این نتیجه گیری، دقیقا بزرگ‌ترین اشتباه قالیباف است و می‌تواند شکست دیگری را در کارنامه او ثبت کند. اصول‌گرایان افراطی قطعا بعد از پیروزی، پرچم نهایی فتح خود را به دست فردی مثل قالیباف که در هر دوره با کسی عهد و پیمان بسته است، نخواهند داد. آنها دوست ندارند تجربه علی لاریجانی دوباره برای‌شان تکرار شود.
جبهه پایداری در صورت کسب اکثریت کرسی‌های مجلس به ویژه در تهران، به ریاست افرادی مانند مرتضی آقاتهرانی و زاکانی فکر خواهد کرد نه محمد باقر قالیباف. همانطور که در انتخابات 92 و 96، افراد دیگری را به عنوان نامزدهای اصلح خود برای ریاست جمهوری انتخاب کردند.
این جریان به قدری تمامیت خواه است که به نظر می‌رسد حتی ریاست کمیسیونی مانند کمیسیون امنیت ملی را هم از قالیباف دریغ کنند چه برسد به ریاست مجلس.
می‌شود گفت با پیروزی جبهه پایداری روزهای سختی در انتظار قالیباف است. روزهایی که او باید بنشیند و به بازی گرفته نشدن خودش در مجلس یازدهم نگاه کند. به زبان ساده تر می‌شود گفت که قالیباف روی دیوار یخی جبهه پایداری یادگاری نوشته است. دیواری که با یک آفتاب داغ فرو خواهد ریخت.
_______________________
بیشتر بخوانید:
روی این مطلب نیاز به بحث نیست