عصر ایران- در پی اعلام حضور آیت‌الله خامنه‌ای در نماز جمعۀ تهران پس از 8 سال برخی رسانه‌ها در گمانه زنی‌های خود موضوع را به اتفاقات اخیر نسبت داده‌اند حال آن که مناسبت اصلی می تواند چهلمین سالگرد انتصاب ایشان به امامت جمعۀ تهران باشد.
متن حکم امام خمینی در 40 سال قبل و در چنین روزهایی خطاب به روحانی 40 سالۀ آن روزها از این قرار است:
«خدمت جناب مستطاب سید الاَعلام و حجت الاسلام آقای حاج سید علی خامنه‌ای- دامت افاضاته/ چون حضور جناب مستطاب حجت الاسلام والمسلمین آقای منتظری – دامت افاضاته- در حوزۀ مقدسۀ قم لازم بود و ایشان انصراف خودشان را از امامت جمعۀ تهران اعلام نمودند جنابعالی که بحمدالله به حُسن سابقه موصوف و در علم و عمل شایسته هستید به امامت جمعۀ تهران منصوب می باشید. از خداوند متعال، توفیق جنابعالی را در ارشاد و هدایت مردم خواستارم.»- [صحیفۀ نور، جلد دوازدهم، صفحۀ 116]
اهمیت این حکم برای ایشان چنان بود که بعد از ترور و پس از ریاست جمهوری در سال 1360 نیز امامت جمعه تهران را ترک نکردند. چندان که در سال 1359 به خاطر حضور در جبهه ها نیز اولویت، نماز جمعۀ تهران بود.
پس از سوء قصد در 6 تیر 1360 اما به لحاظ جسمی تا مدتی این امکان نبود و آیت الله هاشمی رفسنجانی به عنوان امام جمعۀ موقت تعیین شد.
عنوان «امام جمعۀ تهران» اما همچنان برای ایشان باقی ماند و حتی پس از انتخاب به عنوان رهبری فردی را به امامت جمعه تهران منصوب نکردند و دلیل اطلاق عنوان موقت برای امامان جمعه همین است. به این اعتبار ایشان، همچنان امام جمعۀ تهران است.
در همان خطبۀ اول و 40 سال پیش هم گفته بودند: «من این حکم را با هیچ چیز عوض نمی کنم».
اولین سخنان در مقام امام جمعۀ تهران در 40 سال قبل را مرور می کنیم:
«... سپاس از امام امت. از این که سخن گوی این جمعیت عظیم را و امام جماعت این جمع را کسی قرار داده که به ضعف و عجز خود معترف است... این مسند صالحان و شایستگان است. در جمع خود ما این مسندِ عالِمِ بزرگ و راحلِ عظیمی است که ملت ایران هنوز داغ فقدان او را در دل می پروراند. این مسند مرحوم آیت الله طالقانی است. آن انسانِ زجر کشیده و کوشش کرده و پایمردی کرده ای که در آخرین لحظات زندگی و در آخرین نفس هایش هم راه دیرین را گم نکرد و از مجاهدت دست نکشید. و آن گاه این مسند فقیهی همچون حضرت آیت الله منتظری است. استاد بزرگوار ما و استاد بزرگوار حوزۀ علمیه. لیکن اکنون چنین شده است... من این حکم را با هیچ چیز عوض نمی کنم...»