عصرایران؛ احسان محمدی- «صدای من رو از ورزشگاه قدیمی باغ‌شمال می‌شنوید. دیدار تراکتورسازان شهر تبریز و استقلال از تهران. دمای هوا ده درجه بالای صفر، رطوبت 40 درصد، جهت وزش غالب باد از شرق به غرب، در آسمان هم ابرهای استراتوس و گاهی کُومولوس دیده میشه. فرشباف، پاس میده به احد شیخ لاری، اون می‌فرسته برای علی باغمیشه...باغمیشه... باغمشه!»
برای نسلی از ما فوتبال تبریز با این جملات سیدرضا سیدمعصومیان معنی پیدا می‌کرد. گزارشگر خوبی که اسم بازیکنان تبریزی را با چنان غلظتی به زبان می‌آورد که آشکارا معلوم بود تراکتورسازی تیم محبوبش است اما مثل برخی گزارشگران جوان امروزی به رخ نمی‌کشید. مثل گزارشگر شب گذشته که توانست «نفرت» صادر کند و موجب اتحادی عجیب بین هواداران استقلال و پرسپولیس شد. او به تنهایی نشان داد که چطور می‌شود با دفاع بد، یک چیز خوب را در هم کوبید!
«شُست، بُرد». این جمله کوتاه را اما محمدحسین میثاقی مجری برنامه فوتبال برتر بعد از پایان سوت بازی تراکتور_استقلال بر زبان آورد. بعد از یک بازی پرهیجان در هفته ای که لیگ چنان دچار خشک‌سالی شده بود که هیچ گُلی نمی رویید.
هواداران استقلال تهران یک شب رویایی را گذراندند. پیروزی 4-2 مقابل رقیبی که هم خوب بازی می‌کند، هم هوادار پرشور دارد، هم سرمربی‌اش نامدار است، هم انبوهی از ستاره‌های فوتبال ایران را به خدمت گرفته و نیمکتش یک نیم‌جین بازیکن سرشناس دارد و هم این فصل بدون نگرانی از هزینه‌ها، صرفاً برای قهرمانی بسته شده است البته که لذت دارد.
در شبی که شیخ دیاباته بالاخره همان بازیکنی شد که استقلالی‌ها با او رویا می‌بافتند و سه گل به ثمر رساند می‌شود به تحسین استراماچونی هم پرداخت. مردی که از او تنها یک چهره جدی، معترض و ناآرام کنار زمین دیده بودیم. او توانست مهمترین بازی هفته را با یک نمایش چشم‌نواز و کاملاً امیدوارکننده به سود خود به پایان برسند تا همه از بیدار‌شدن غول در تبریز بگویند. استقلال حالا مدعی واقعی قهرمانی است.
۲۰ اردیبهشت ۹۴ تراکتور در ورزشگاه آزادی موفق شد با نتیجه ۴ بر یک استقلال را شکست دهد. از آن شکست‌هایی که مدت ها اسباب کُری‌خوانی هواداران تبریزی را فراهم آورده بود و حالا استراماچونی با بی‌رحمی و پیش چشم هزاران هوادار تراکتور نه تنها از آنها انتقام گرفت بلکه به گزارشگر بازی هم درس داد که بعد از گل اول تراکتور گفت:«پنجمین تیم پرطرفدار جهان 1- دومین تیم پرطرفدار ایران 0».
این مسابقه فراتر از فوتبال کسالت‌بار ایرانی بود. افکار هجومی دو سرمربی و تاکتیک‌پذیری بازیکنان باعث شد یک مسابقه تمام عیار رقم بخورد. گل های زیبا، هیجان و خلاقیت و البته پرهیز بازیکنان از ورود به تنش‌های بیهوده که مثل سم فوتبال را می‌کُشد.
تراکتور گرچه شب تلخی را پشت سر گذاشت اما نمایش این تیم شبیه نتیجه نبود. سیدحسین حسینی دروازه‌بان استقلال علیرغم دریافت دو گل، مثل یک فوق ستاره درخشید تا به قول خودش خیلی چیزها را به خیلی کس‌ها ثابت کند. درست مثل علی کریمی هافبک این تیم که بعد از هدر دادن پنالتی کلیدی در شهرآورد، به جای قهر کردن، بهانه آوردن، نوشتن پست در فضای مجازی و ... روی وظیفه اصلی اش یعنی فوتبال بازی کردن تمرکز کرد و مزد آن را دیشب با یک گل بی نظیر گرفت. شلیکی که خیلی ها را یاد آندارنیک تیموریان انداخت.
حالا قطار استقلال به ریل برگشته، تراکتور هم نیازمند تعمیرات جزئی است و احتمالاً انتقام این شکست را از تیم‌های دیگر خواهد گرفت. بیژن حیدری داور بازی در دقیقه چهار می‌توانست به دلیل خطای آشکار دیاباته روی رشید مظاهری دروازه‌بان تراکتور او را از زمین اخراج کند (اتفاقی که روند بازی را قطعاً تغییر می‌داد و دنیزلی حق دارد گله‌مند باشد)، اینکه ندید یا دید و نخواست در دقایق ابتدایی بازی یک تصمیم کلیدی بگیرد ماجرای دیگری است اما در مجموع قضاوت خوبی داشت و بازیکنان هم حرفه‌ای رفتار کردند و چیزی از آن اعتراض‌های پی‌در‌پی و حمله‌های مضحک به داور دیده نشد.
این فوتبالی است که همه دوست دارند. فوتبالی که «لذت» می‌دهد. البته اگر ناسزاهای هدفمند برخی هواداران تراکتور که آشکار مشخص است اهداف دیگری را در سر دارند و گزارش آزاردهنده گزارشگر بازی را به یاد نیاوریم!