چرا در قفس هیچ‏ کسی «کرکس» نیست‏

عصرایران؛ مصطفی داننده- رئیس کمیسیون اصل نود مجلس می‌گوید:«تا چند دهه پیش ایران ٨٠ درصد بازار فرش دستباف دنیا را در اختیار خود داشته که این رقم در حال حاضر به 15 درصد کاهش پیدا کرده است. اگر تنها ١٠ درصد حمایت‌هایی که از صنعت خودرو صورت گرفت از فرش دستباف ایرانی می‌شد چندین برابر ارز آوری و اشتغال زایی داشت.»

ورزشکاران رشته‌های مختلف می‌گویند اگر حمایتی که از فوتبال می‌شود از ما انجام می‌گرفت، رتبه‌های نخست المپیک، مسابقات جهانی و آسیایی برای ایران بود.

دانش آموزان و دانشجویانی که در المپیادهای علمی شرکت می‌کنند می‌گویند اگر حمایتی که از ورزشکاران صورت می‌گیرد از ما می‌شد الان از نظر علمی رتبه نخست جهان را داشتیم.

اهالی شهرهای کوچک و بزرگ می‌گویند اگر آن امکاناتی که در تهران وجود دارد در شهرهای ما وجود داشت دیگر به پایتخت مهاجرت نمی‌کردیم.

جوانان می‌گویند اگر آن حمایتی که از آقازاده‌ها می‌شود از ما می‌شد ما هم دارای شغل و کاری بود و زندگی‌مان این همه مشکل نداشت.

اهالی رسانه می‌گویند آن حمایتی که از برخی رسانه‌های خاص می‌شود اگر برای ما هم وجود داشت، راحت می‌توانستیم به مسائل مختلف کشور بپردازیم.

امروز تقریبا درد مشترک بسیاری از مردم تبعیض است. خودسوزی دختر طرفدار استقلال که به خاطر رفتن به ورزشگاه به 6 ماه حبس محکوم شده بود به خاطر همین تبعیض است. تبعیضی که به مردان اجازه می‌دهد راحت به ورزشگاه بروند ولی جلوی دختران می‌ایستد.

البته در تاریخ بشر درد تبعیض همیشه وجود داشته است. تبعیض بین سیاه و سفید (تبعیض نژادی)، تبعیض بین زن و مرد(تبعیض جنسیتی)، تبعیض بین کوچک و بزرگ (تبعیض سنی)، تبعیض بین ثروتمند و فقیر (تبعیض طبقاتی) و هزاران تبعیض دیگر.

ممکن است مردم با فقر کنار بیایند اما تبعیض را قبول نمی‌کنند. متاسفانه در جامعه امروز ایران می‌بینیم که تبعیض در حال رشد است و مردم از آن نگران هستند.

عدالت یعنی نگذاشتن تبعیض میان موجودات. چه خوب گفت سهراب سپهری که :

«من نمی‏دانم که چرا می‏گویند

اسب حیوان نجیبی است، کبوتر زیباست‏

و چرا در قفس هیچ‏کسی کرکس نیست‏

گل شبدر چه کم از لالۀ قرمز دارد

چشم‏ها را باید شست‏

جور دیگر باید دید»

حس سرخوردگی که بخشی از جوانان امروز ما را درگیر خود کرده است همین حس تبعیض است. تبعیض اجازه نمی‌دهد که آدمی استعدادهای خود را بشناسد و ارتباط درستی با دیگران داشته باشد.

انسان دچار تبعیض همیشه حس شکست و شکایت دارد. شکایت از ظلمی که به او شده است و اگر این ظلم نبود او هم مانند دیگران زندگی خوبی داشت.

انسانی که از تبعیض رنج می ‏برد نمی‏تواند استعدادهای بالقوۀ خود را به فعل برساند و ارتباط سالمی با دیگران داشته و نهایتاً در سرنوشت جامعۀ خویش نقشی سازنده به‏عهده گیرد.

از جامعه درگیر تبعیض نمی‌شود انتظار داشت در مسیر پیشرفت و توسعه قرار بگیرد. همان فرصت‌هایی که یک جوان تهرانی دارد باید یک جوان سیستان و بلوچستانی هم داشته باشد.

درد تبعیض امروز مهم‌ترین مشکل جامعه ایران است و تا این درد درمان نشود، نمی‌شود امید داشت که مشکلات کشور حل یا حدقل کم شود.