عصرایران؛ مرثا والا- "ترزا می"، دومین نخست وزیر زن بریتانیا در یکی از بی‌سابقه‌ترین دوران سیاسی و پس از استعفای دیوید کامرون در این کشور به قدرت رسید.
دیوید کامرون پس از رفراندوم سال 2016، و تصمیم 52 درصد از مردم بریتانیا به خروج از اتحادیه اروپا استعفا داد تا "ترزا می" فرآیند برگزیت را به دست گیرد. اما می سه سال پس از ورود به نخست‌وزیری، استعفای احساسی خود را تقدیم کرد، گریست و رهبری "برگزیت" را به دیگران واگذار کرد.
استعفای خانم نخست وزیر
با وجود اینکه "ترزا می" را زن روزهای سخت می‌دانند، او زمان زیادی را در دفتر نخست‌وزیری نگذراند.
بسیاری از کارشناسان دلیل طول کوتاه عمر نخست‌وریزی وی را نتیجه سرسختی بیش از اندازه در رد پیشنهادات و کسب مشاوره‌های ضعیف اطرافیانش در راهبری بریتانیا می‌دانند.
با این وجود او در مدیریت برگزیت کم آورد. دست‌اندازهای برگزیت برای بریتانیا و شخص او بزرگ و جدید محسوب می‌شدند.
سرآغاز اولین شکست
اولین گام این شکست از انتخابات سراسری 2017 بریتانیا آغاز شد. انتخاباتی که حزب محافظه‌کار را تضعیف و کرسی‌های زیادی را از آنها گرفت. او برای ماندن در قدرت "زد و بند" سیاسی با حزب "اتحاد گرای دموکراتیک ایرلند شمالی" را ترجیح داد. حرکتی که اعتماد بسیاری از اعضای پارلمان به وی را سلب کرد. در این موقعیت وی حمایت لازم برای تصویب مهم‌ترین چالش پیش روی بریتانیا یا برگزیت را از دست داد.
در این مدت، ترزا می و اتحادیه اروپا مذاکرات زیادی را در خصوص برگزیت پیش بردند و در نهایت توافق‌نامه نهایی برای جدایی بریتانیا از اتحادیه اروپا شکل گرفت. اما زمان برای تصویب آن از سوی پارلمان بریتانیا مناسب نبود.
ایرلند مانع بزرگ خروج از برگزیت
تصمیمات نادرست "می" و حمایت‌های نابه‌جایش از برخی مسایل به خصوص " کنترل مرزی دو ایرلند" اولین دلیل شکست وی در خروج وی از اتحادیه اروپا به شمار می‌آید . به همین دلیل وی از پارلمان خواست تا خروج از اتحادیه را به تعویق اندازند. او تلاش کرد لایحه خود را پس از تعطیلات سال نو به پارلمان پیش برد. اما طرح تعویق برگزیت نیز به مذاق هم حزبی‌هایش خوش نیامد و تلاش برای "رای عدم اعتماد" به وی شکل گرفت.
کنترل مرزی دو ایرلند یکی از بزرگترین موانع برگزیت محسوب شد. جزیره ایرلند به دو بخش "جمهوری ایرلند" و "ایرلند شمالی" تقسیم شده است. اما مانند بسیاری از نقاط مرزی اروپا مرز یا نقطه مرزی مشخصی بین این دو کشور وجود ندارد. اگر بریتانیا از اتحادیه گمرکی خارج شود، برای کنترل کالاها نیاز به مرز خواهد بود که بسیاری از نمایندگان آن را نپذیرفتند.
شکست‌های پیاپی لایحه بری‌اگزیت
اولین لایحه برگزیت در 15 ژانویه 2019 (25 دی 97) به زمین پارلمان بریتانیا خورد. اختلاف 230 رای بین آرای مخالفان و موافقان، باعث شد تا لقب بزرگترین شکست دولت تاریخ بریتانیا به دولت "می" تعلق گیرد.
این توافق پس از 5 روز بحث و بررسی اعضای پارلمان در خصوص کلیات توافق‌نامه دولت و اتحادیه اروپا، رد شد.
در حالی که در آن زمان بسیاری خواهان تصمیم‌گیری در خصوص سرنوشت نخست‌وزیر بودند، "می" از تصمیم خود در خصوص ادامه ریاستش بر دولت خبر داد.
شکست دوم
در فضایی بسیار شلوغ و پر هرج و مرج در پارلمان، شکست دوم لایحه برگزیت به دلیل مخالفت اعضای پارلمان در "خروج سخت" رقم خورد. در خروج سخت، بسیاری از پیوندها با اتحادیه اروپا قطع می‌شود، اما در نسخه "خروج نرم"، بریتانیا در مدار اروپا باقی مانده و بسیاری قوانین بین آنها رعایت می‌شود.
شکست سوم و راهکارهای پارلمانی بریتانیا
فاجعه به اوج خود رسید. در روزی که بریتانیا مجبور به ترک اتحادیه اروپا بود، اکثریت نمایندگان پارلمان بریتانیا بار دیگر به توافق ترزا می برای خروج از اتحادیه رای مخالف دادند. با سومین ناکامیِ نخست‌وزیر بریتانیا در مورد طرح برگزیت، برخی مخالفان دولت خواستار انتخابات پارلمانی زودرس یا برگزاری همه‌پرسی مجدد در راستای خروج از اتحادیه شدند.
گزینه‌هایی برای جانشینی خانم نخست‌وزیر
با استعفای خانم می، حالا موضوع جانشینی او مطرح شده است. خانم می اعلام کرده است که با تعیین جدول زمانی برای انتخاب جانشینش پس از چهارمین رأی‌گیری در مجلس عوام در مورد توافق برگزیت موافقت خواهد کرد. مجلس عوام بریتانیا قرار است ماه ژوئن (خرداد ماه) برای چهارمین‌بار توافق برگزیت را به رأی بگذارند.
بوریس جانسون، وزیر خارجه سابق بریتانیا از اولین کسانی است که برای نشستن در جایگاه نخست وزیری اشتیاق نشان داد. "جرمی هانت" وزیر خارجه، "روی استیوارت" وزیر توسعه بین‌المللی، "استر مکوی" وزیر کار و امور بازنشستگی سابق و "مت هنکاک" وزیر بهداشت از جمله کسانی هستند که به این لیست اضافه شده‌اند. هر چند این لیست به سرعت در حال گسترش و بزرگ شدن است.