عصرایران؛ احسان محمدی- برزیل میزبان جام‌جهانی 1950 بود. آنها در فینال به مصاف اروگوئه رفتند. در ورزشگاه 200 هزارنفری ماراکانا. در میان اطمینان مردمی که در قهرمانی ستاره‌هایشان تردیدی نداشتند. حتی یک روزنامه در همان روز بازی، عکس تیم‌ملی برزیل را روی جلدش چاپ کرده و تیتر زده بود: اینها قهرمانان جهان هستند!
فقط یک نفر به این موضوع شک داشت. فلاویو کاستا سرمربی تیم!
پرسپولیس روز شنبه در ورزشگاه آزادی مقابل ماشین‌سازی تبریز قرار می‌گیرد. مسابقه‌ای حساس و سرنوشت‌ساز در لیگ برتر. آیا آنها باز هم با از دست‌دادن امتیاز، جام‌قهرمانی را به حریفان کم‌اشتها تعارف می‌کنند یا با یک پیروزی سرنوشت قهرمانی را در دست می‌گیرند؟
برخی از هواداران این تیم مدتهاست کارناوال قهرمانی را راه انداخته‌اند و گمان می‌کنند کار تمام شده. تیم آنقدر در صدر جدول بوده که انگار همان حوالی ریشه‌زده و هیچ توفانی جابجایش نمی‌کند. حتی اتحاد بقیه تیم‌ها که برای به زیر افکندن این درخت تبر به دست گرفته‌اند و یکی‌یکی این تبر را به هم تعارف می‌کنند هم تاثیری ندارد. شاید همین نگاه از پیش برنده بودن باعث شده قرمزها پنج بازی است رنگ پیروزی را نبیند. در لیگ چند بازی حساس امتیاز از دست دادند و حالا به ماشین‌سازی رسیده‌اند، تیمی که انگار بختی برای فتح امتیاز ندارد اما ...
پله در کتاب «چرا فوتبال مهم است» که وحید نمازی آن را به فارسی برگردانده است، در مورد جام‌جهانی 1950 می‌نویسد که اعضای خانواده فقیر او هم مثل بیشتر مردم برزیل شیرینی و نوشیدنی گرفته بودند تا بعد از قهرمانی برزیل که حتمی به نظر می‌رسید جشن بگیرند اما در میان این تمجیدها، تنها یک صدای هشدار به گوش می‌رسید که البته از منبعی بسیار نگران‌کننده بود.
فلاویو کاستا، سرمربی برزیل روز قبل از بازی به خبرنگاران گفته بود:«من نگرانم که بازبکنان تیمم با این تفکر وارد زمین بشن که پیش از بازی فینال، نشان قهرمانی روی پیراهناشون دوخته شده».
اروگوئه بازی را 2-1 بُرد تا یکی از تراژدی‌های بزرگ مردم برزیل رخ دهد و نلسون رودریگز، روزنامه‌نگار برزیلی با اغراقِ خاصِ مردم آمریکای لاتین بنویسد:«هر کشوری یک فاجعه ملی جبران‌ناپذیر مثل فاجعه هیروشیما دارد. فاجعه ما، هیروشیمای ما، شکست مقابل اروگوئه در سال 1950 بود».
پرسپولیس یک بار در مصافی چنین نزدیک لیگ را با تفاضل گل و میلیمتری باخت و بسیاری می‌گویند بعید است برانکو اجازه دهد این تیم دوباره خطایی چنین مهلک را جبران کند اما وقتی باده پیروزی قبل از سوت پایان، بارسلونا با لیونل مسی و آژاکس با یکی دوجین پسر جوان و جاه‌طلب را هم مست می‌کند، هواداران پرسپولیس حق دارند نگران باشند که این اتفاق برای آنها هم رخ دهد.
لیگ قهرمانان اروپا یک شوک و هشدار برای کسانی بود که هنوز از دریا برنگشته، برای خودشان در ساحل میز مجلل مهمانی چیده‌اند. هیچ شکارچی باهوشی پرنده‌ای که هنوز روی شاخه است را جزو شکارهایش به حساب نمی‌آورد!
در فوتبال هم مثل زندگی هیچ تضمینی وجود ندارد. حتی اگر مسی کنارتان باشد یا اندازه کافی بین رقیبان و خودتان فاصله انداخته باشید. باز هم هنوز پیروز نشده‌اید. این درسی است که همه می‌گوییم آن را خوب بلدیم اما باز هم غافلگیر می شویم!
امیدوارم که بازیکنان این دلهرها را درک کنند . دشمنان ما با تبر به جان ما افتاده اند تا بلکه قهرمانی را از پرسپولیس بگیرند. حرکات خزنده ای انجام میدهند که اگر خدای نکرده ان انفاق بیوفتد هواداران هیچگاه بازیکنان و مربیان پرسپولیس را نهواهند بخشید.
تفرقه انداختن در این شرایط جامعه یک کار کاملا منافق گونه است
اما به نظر من البته ، این قدر تشبیه بکار بردن داخل یک متن هشت یا نه پاراگرافی زیاد قشنگ نیست
به نظرم یک متن ساده با یکی دو تشبیه قوی ، بهتر از یک متن پر از تشبیهات متوسطه
امید اینکه این یکی نظرمو دیگه سانسور نکنی
چون مثل باقی نظراتی که از ممیزیت میگذره ازت تعریف کردم(: