عصرایران؛ احسان‌محمدی- تنها نکته مشترک مسابقات ورزشی در ایران «پرخاش به داوری» است. عکس‌ها و ویدئوهایی که تعدادی از بازیکنان را نشان می‌دهد که داور را محاصره کرده‌اند و با رگ‌های گردن بیرون‌زده سر او فریاد می‌کشند فصل مشترک بازی‌های لیگ‌برتر فوتبال شده است.
می‌شود لیستی از دلایل را برای تکثیر این پرخاشگری‌های افسارگسیخته ردیف کرد. اینکه ما ایرانی‌ها قانون گریز و قانون ستیز هستیم، حتی وقتی پلیس راهنمایی و رانندگی در جاده متوقف‌مان می‌کند و با دوربین نشان می‌دهد که از سرعت مجاز تخطی کرده‌ایم و باید جریمه شویم، بهانه می‌آوریم، اعتراض می‌کنیم، می‌گوییم دوربین خراب باشد، بعد التماس می‌کنیم و در آخر هم غرغرکنان دور می‌شویم و می‌گوییم:«به اینها یه دفترچه برگه جریمه دادن که از صبح تا شب باید تمومش کن وگرنه از حقوقشون کم میشه»! همه این کارها را حق به جانب انجام می‌دهیم اما حاضر نیستیم بپذیریم قانون را شکسته‌ایم.
می‌شود گفت خشونت و پرخاشگری در زمین‌های ورزشی؛ امتداد خشم خیابان است. آدم‌هایی که از شرایط زندگی و اقتصادی‌شان ناراضی هستند به محض جرقه‌زدن، شعله‌ور می‌شوند و خشم‌شان را نسبت به داور به عنوان یک ناظر بالادستی نشان می‌دهند.
می‌شود عنوان کرد ورزشکاران به بی‌طرفی داور تردید دارند و احساس می‌کنند او نه برای اجرای عدالت، بلکه برای حمایت از رقیب به زمین آمده و عضوی از ترکیب آنهاست. به همین خاطر بسیاری از فوتبالیست ها می‌گویند تیم حریف 12 نفره است و باید به هر قیمتی شده شکستش داد و ...
اما در کنار هر کدام از این عوامل که می‌توانند درست باشند یک نکته وجود دارد که نباید آن را از خاطر دور نگه داشت؛ فشار به داور و پرخاش به او یک تاکتیک برای برنده‌شدن در ورزش ایرانی است که البته معمولاً در مسابقات بین المللی سودی ندارد. (اعتراض، اشک‌ها و روی زمین نشستن‌های سعید عبدولی و بهداد سلیمی را در المپیک به یاد بیاورید)
وقتی «برنده شدن به هر قیمت» به ارزش اصلی تبدیل شد آن وقت حق با ماکیاولی است که می گفت: «هدف وسیله را توجیه می کند». می‌شود سر داور داد زد، برای هر تصمیمی که می‌گیرد به او یورش بُرد، تمرکزش را به هم ریخت و وادارش کرد که سوت‌های پنجاه-پنجاه را به نفع ما بزند. عدالت و بازی جوانمردانه هم مهم نیست، هدف بُردن به هر قیمتی است!
از سوی دیگر در فرهنگ هواداری فوتبال ایرانی، هر بازیکنی که بیشتر پرخاش کند، به بازیکن حریف صدمه بزند، به هواداران تیم حریف توهین کند و ... پاداش آنی‌اش را از هواداران می‌گیرد و به لقب پر وسوسه «باغیرت» مفتخر می‌شود.
اما با غیرت بازیکنی است که برای تیمش شرافتمندانه می‌جنگد و بدون صدمه زدن به بازیکنان حریف تا آخرین لحظه برای موفقیت تیم خودش تلاش می‌کند نه اینکه با ماجراجویی فردی و برای گرفتن لقب، خشونت و پرخاش به خرج می‌دهد، محروم می شود و تیمش را در لحظه‌های حساس تنها می گذارد.
در کنار لزوم تجهیز داوران به تکنولوژی VAR، افزایش حقوق و دستمزد و آموزش آنها و مسائلی از این دست خوب است که مربیان تیم‌های فوتبال هم این فضا را مدیریت کنند و بازیکنانی که با چنین رفتارهایی، هم بازی تیم خود را به هم می‌ریزند و هم سکوها را آتشین می‌کنند جریمه کنند نه اینکه به آنها یاد بدهند به داور فشار بیاورند!
در غیر اینصورت همین رفتارهای پرخاشگرانه را در سطح ملی خواهیم داد و آن وقت نه یک باشگاه به تنهایی که یک «ملت» شکست می‌خورد. کافی است یادمان بیاید که در جام ملت‌های آسیا 2019 همین پرخاشگری‌های بیهوده چه کاری دست‌مان داد....