آینده اندونزی/ دکتر محمود سریع القلم

دکتر محمود سریع القلم

استاد علوم سیاسی دانشگاه شهید بهشتی
پژوهشگر توسعه

مطالعه وضعیت تعدادی از کشور های در حال توسعه نشان می دهد که کشور هایی پیشرفت خواهند کرد که مدیران آن ها، به حداقل سی سال آینده فکر کرده و فعالیت های فعلی آنان برای دهه های بعدی باشد. اندونزی از جمله این کشور هاست.

مهمترین اجماع کلان هیات حاکمه اندونزی این است که: باید تا می توان از محیط اقتصادی و فرصت های سرمایه گذاری موجود جهانی بهره برداری کرد. علاوه بر این، آن ها به این نتیجه رسیده اند که بدون مزیت نسبی در اقتصاد منطقه ای و بین المللی، نمی توان عموم شاخص های اقتصادی را بهبود بخشید. این تفکر از سه دهه پیش باعث شده است که اندونزی در صنعت نساجی پتروشیمی، صنعت حمل و نقل، لوازم منزل، مواد ساختمانی، سیمان و مواد غذایی حدود 170 میلیارد دلار در سال صادرات داشته باشد. برای تحقق این امر 3757 شرکت اندونزیایی با شرکت های ژاپنی، چینی، اروپایی و آمریکایی همکاری سازمانی و فن آوری دارند و به نوعی قرار داد ها را تنظیم کرده اند که به نفع شرکت ها و کشور اندونزی باشد. اندونزی آگاهانه مهمترین شریک تجاری خود را ژاپن انتخاب کرده که هیچ امیال سیاسی ای در این کشور ندارد.

اندونزی 259 میلیون نفر جمعیت دارد و 125 میلیون نفر در آن کار می کنند. 112000 نفر متخصص خارجی در این کشور مشغول هستند. 50 میلیون بنگاه کوچک، حدود 48 درصد اقتصاد اندونزی را در دست دارند. این کشور یک تریلیون دلار تولید ناخالص داخلی دارد و شانزدهیمن اقتصاد جهانی است. علی رغم جمعیت بالا، درآمد سرانه آن 3846 دلار است و نرخ رشد اقتصادی آن 5 درصد و نرخ بیکاری در این کشور که از 13000 جزیره و 6000 جزیره ساکن تشکیل شده است، حدود 4 درصد است. نرخ تورم در اندونزی نیز حدود 3.5 درصد است. دولت از شرکت ها 25 درصد و از شهروندان 30 درصد مالیات بر درآمد اخذ می کند. 6 میلیون اندونزیایی بیرون از کشور کار می کنند و 7 میلیارد دلار در سال به کشور خود منتقل می کنند. دولت آقای Joko Widodo ، سرمایه گذاری وسیعی برای آموزش و حمل و نقل جهت سی سال آینده اندونزی انجام داده است.

این آمار، دلیل بر این نیست که اندونزی مشکلات و نارسایی ندارد بلکه کشوری است که در حال بهبود و تکامل است و وضع آن روز به روز بهتر می شود. با اتخاذ سیاست های منطقی، با یادگیری از محیط بین المللی و از همه مهمتر با دستیابی به اجماع میان دست اندرکاران حزبی، سیاسی، نظامی، امنیتی و آکادمیک جامعه، اندونزی توانسته است به کشوری آرام و در حال پیشرفت تدریجی و مورد احترام در آسیا و خارج از آسیا تبدیل شود.

اما عموم این مباحث محتاج یک چارچوب فکری خاص است. این چارچوب فکری باعث شده است تا شخصیت اندونزیایی نیز آرام، ملایم، پرکار و علاقمند به یادگیری باشد. هنگامی که افکار اصلاح شوند، شخصیت هم اصلاح می شود.

رئیس جمهور قبلی اندونزی وقتی سمت خود را ترک کرد گفت: من خوشحالم که اندونزی حتی یک دشمن ندارد بلکه همه جا میلیون ها دوست دارد. اندونزی آنقدر در قالب آسه آن (ASEAN) تلاش کرده تا تمامی مسائل خود را با همسایگان حل کند و به همین دلیل با 259 میلیون نفر جمعیت، هزینه های نظامی آن فقط 8 میلیارد دلار است. اندونزی که از بنیانگذاران نهضت عدم تعهد است، همچنان بی طرفی خود را در بسیاری از مسائل و اختلافات حفظ کرده است. چین که در قرابت جغرافیایی اندونزی قرار دارد نه خیلی به این کشور نزدیک است و نه از آن دور است. اندونزی اندیشه حفظ فاصله از قدرت های بزرگ را یک اصل مسلم سیاست خارجی خود قرار داده است.

خانم Marsudi، وزیر خارجه اندونزی با همکاری یک تیم حرفه ای، با آرامش کلامی و به دور از نمایش های روزانه رسانه ای، طی پنج سال گذشته تلاش کرده است چهره ای مثبت با روحیه تعامل و با ادبیات مستحکم حقوقی از اندونزی به جای بگذارد. اندونزی تیتر اول رسانه های جهان نیست زیرا مدیران آن افکار متمرکز بر پیشرفت داخل را دارند. با افکار متمایل به پیشرفت و شخصیت آرام و کم هیاهو، اندونزی به طرف آینده ای پیشرفته تر حرکت می کند.