آنچه در "علوم و تحقیقات" رخ داد: جنایت یا حادثه؟

عصر ایران - آنچه در دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات رخ داد، یک حادثه نبود، یک جنایت بزرگ بود، به دو علت:
  1 - جهت اطلاع کسانی که با محیط این واحد دانشگاهی آشنا نیستند باید گفت که "علوم وتحقیقات" روی یک کوه و دامنه آن ساخته شده است و به حدی بزرگ است که برای جابجایی در داخل آن، اتوبوس های متعدد تعبیه شده است. گفته می شود مساحت این دانشگاه 9 هزار هکتار است.

محل وقوع حادثه، یک پیچ بسیار تند در یک جاده شیب دار در داخل محوطه دانشگاه بود که شباهت بسیاری به گردنه های معروفی چون حیران دارد.

هر عقل سلیمی می داند که اولین و ابتدایی ترین لازمه جاده ای چنین پیچ در پیچ و کوهستانی، تعبیه گارد ریل های محکم و قابل اتکا در حد فاصل جاده و پرتگاه است.

مسوولان این دانشگاه، آیا آنقدر نابخرد و ناآگاه بوده اند که امری بدین واضحی را نمی دانستند؟! قطعاً نمی توان مدیران، آن هم مدیران دانشگاهی را این قدر نادان تصور کرد. بنابر این، بی مبالاتی شان محرز است که اگر اندکی مسؤولیت پذیری سرشان می شد، با بخش بسیار بسیار بسیار ناچیزی از شهریه های کلانی که از دانشجویان می گیرند، حفاظ ایمنی کنار این  جاده درون دانشگاهی پیچ در پیچ و کوهستانی نصب می کردند.

واقعاً در تمام این سال ها که بچه های مردم را از این جاده ناامن و خطرناک عبور می دادند، یکی از مسوولان دانشگاه لحظه ای به خود نلرزیده که اگر اتوبوسی تنها چند متر از مسیرش جابجا شود، فاجعه به بار می آید؟ آیا درک این که چنین جاده ای ایمنی و گارد ریل می خواهد، شعور خیلی خاصی می خواهد؟ شرم بر چنین مسؤولانی!

2 - طبق اعلام ستاد معاینه فنی شهرداری تهران، اتوبوس حادثه دیده، فاقد معاینه فنی بود. پلیس نیز اعلام کرده که این اتوبوس از سال 1391 ، جزو خودروهای فرسوده بوده است.
واقعاً مگر می شود دانشگاهی به عظمت "علوم و تحقیقات" که برترین واحد دانشگاه آزاد در سراسر ایران است و یکی از مهم ترین مراکز دانشگاهی کشور، به این حد فشل و بی مبالات باشد که از اتوبوس فرسوده فاقد معاینه فنی برای جابجایی دانشجویان استفاده کند؟
البته گویا اتوبوس حادثه دیده، تنها اتوبوس فرسوده دانشگاه نبوده و طبق اظهارات دانشجویان این واحد، بقیه اتوبوس های دانشگاه نیز حال و روز مناسبی ندارند و ممکن است در آینده چنین حوادثی تکرار شود.

وضعیت اتوبوس، فقط یک نشانه است ، وقتی موضوعی که چنین آشکار و مقابل چشم است، این گونه مساله دار باشد، باید پرسید که وضیعت بقیه مسائل چگونه است؟ و باید بررسی شود که آنجا چه خبر است؟
تأسف بار است که وقتی نوبت گرفتن شهریه می شود، باید تا ریال آخر بپردازی تا اجازه امتحان و دفاع و کسب مدرک بدهند (که اشکالی هم ندارد) اما وقتی نوبت به خدمات دهی می رسد، اتوبوس قدیمی و بدون معاینه فنی به دانشجویان می دهند و آنها را این گونه به کام مرگ می فرستند.

 در کنار این دو بی مبالاتی و بی مسؤولیتی جنایت بار، مسوولان دانشگاه آزاداسلامی واحد علوم و تحقیقات پاسخ دهند که چرا طرح جابجایی دانشجویان با تله کابین را متوقف کردند و همچنان به ادامه کار اتوبوس های فرسوده بسنده کردند؟

توضیحات مدیر سابق کنترل پروژه سامانه حمل ونقل کابلی (تله کابین) علوم و تحقیقات را که در خبرگزاری ایسنا منتشر شده است را بخوانید:

از سال ۱۳۹۲، طرح جایگزینی سیستم جابجایی دانشجویان وکارمندان واحد علوم وتحقیقات از اتوبوس به حمل ونقل کابلی مطرح شد. بر اساس این طرح ، مسافت حدود هفت کیلومتری کوهستانی و خطرناک واحد علوم وتحقیقات با احداث یک سامانه حمل ونقل کابلی به کمتر از یک چهارم مسیر ، یعنی ۱۸۰۰ متر و چهار ایستگاه در مکان‌های دانشجویی، کاهش پیدا می‌کرد و یک سیستم حمل ونقل سریع، ایمن، سازگار با محیط زیست و مدرن برجابجایی دانشجویان، اساتید و کارمندان دانشگاه آزاد ایجاد می شد.

با تصویب این طرح در دانشگاه آزاد، مناقصه‌ای بین المللی در سال ۱۳۹۳ برگزار شد و مشارکت "دوپل مایر" معتبرترین سازنده تله‌کابین در جهان و شرکت تام‌ ایران‌خودرو به عنوان تامین کننده تجهیزات این سامانه انتخاب و عملیات اجرایی تله‌کابین در سال ۱۳۹۴ آغاز شد تا تله کابینی با ظرفیت ۷۲ کابین هشت نفره مدرن که امکان جابجایی چهار هزار نفر را در هرساعت به صورت رفت وبرگشت ظرف 10 دقیقه فراهم می آورد.

 در تابستان سال ۱۳۹۵ در حالیکه کلیه تجهیزات سامانه حمل ونقل کابلی واحد علوم وتحقیقات وارد کشور شده و از نظر تجهیزاتی تکمیل شده ومورد تست قرار گرفت وپیشرفت پروژه به حدود ۸۰ درصد رسیده بود و می توانست ظرف سه ماه راه اندازی شود و با تغییر مدیریتی دانشگاه آزاد این پروژه متوقف شد و همچنان پس از گذشت 30 ماه متوقف است و تجهیزات مدرن آن، در انبار واحد علوم وتحقیقات رها شده است.

مسوولان این دانشگاه توضیح دهند که چرا برغم هزینه های میلیاردی صورت گرفته و پیشرفت 80 درصدی، تجهیزات این طرح را در انبار رها کرده و اتوبوس های فرسوده را همچنان به کار گرفته اند؟
وقتی دانشگاهی که باید مظهر نوآوری و توسعه باشد، این گونه درگیر کهنگی و فرسودگی شود، از بقیه بخش های جامعه چه انتظاری می توان داشت؟

از مقامات رسیدگی کننده به این پرونده تلخ و خونین انتظار می رود بدون ملاحظات سیاسی و جناحی، عوامل بی مبالات این حادثه را تحت تعقیب قرار دهند تا آنها در نهایت مجبور شوند جبران بخش مادی ماجرا را رأساً متحمل شوند. کسانی که در مسندهای مدیریتی هستند و از مدیریت فقط جایگاه و مزایایش را می فهمند، نیازمند درس عبرتی هستند تا یا بروند یا اصلاح کنند.