نتابج مطالعه محققان ژاپنی نشان داد، کاهش توانایی نوعی آنزیم عامل بیماری مزمن کلیه است و با تمرکز بر آن آنزیم می توان درمان جدید و موثری برای این عارضه گسترش داد.
به گزارش ایرنا از پایگاه خبری مدیکال ساینس، این آنزیم AMPK نام دارد. یکی از عوامل اصلی غیرفعال شدن آنزیم AMPK در بیماری مزمن کلیه، ناتوانی در حس کردن نوکلئوتیدی موسوم به «آدنوزین مونو فسفات» است.
محققان با استفاده از موش های مبتلا به بیماری مزمن کلیه به بررسی وضعیت متابولیت آن ها پرداختند و متوجه شدند با وجود میزان زیادی از آدنوزین مونو فسفات (AMP)، میزان فعال شدن آنزیم AMPK کاهش چشمگیری دارد.این آنزیم نوعی حسگر انرژی سلولی است که وظیفه تشخیص AMP را بر عهده دارد.
محققان با بررسی های بیشتر دریافتند آنزیم AMPK قابلیت حس کردن AMP را از دست داده است. محققان برای حل این مشکل تلاش کردند تا راهکار دیگری را برای فعال کردن قابلیت تشخیص AMP بیابند.
در نتیجه این بررسی ها مشخص شد درمان موش ها با داروی A-768662 که نوعی داروی فعال کننده آنزیمAMPK است و به بخش دیگری از AMP متصل می شود، می تواند قابلیت تشخیص این ماده را در آنزیم ها مجددا فعال کنند.
بر اساس این تحقیقات تجمع ضایعات در خون در اثر کاهش عملکرد کلیه ها دلیل اصلی کاهش توانایی آنزیم AMPK در تشخیص آدنوزین مونو فسفات است. این تحقیقات نشان داد که کاهش انرژی، پیشرفت بیماری مزمن کلیه (CKD) و انباشت متابولیت های سمی چرخه معیوبی را در بدن بیماران مبتلا به CKD ایجاد می کند. با وجود این فعال سازی آنزیم AMPK با استفاده از یک راهکار مستقل از آدنوزین مونو فسفات موجب شکست این چرخه شده و رویکرد نوینی برای درمان CKD است.
با افزایش دیابت و فشار خون بالا در جهان، بیماری مزمن کلیه، یک چالش مهم در بهداشت عمومی قلمداد می شود. این عارضه معمولا به کم خونی، ضعف استخوانی، آسیب های عصبی و در نهایت به نارسایی کلیه، بیماری های قلبی و مرگ زودرس منجر می شود.
کلیه اندامی لوبیا شکل و تقریبا به اندازه مشت بسته انسان است و درست زیر قفسه سینه قرار دارد. عملکرد کلیه به زبان ساده، دفع زباله های بدن است. این عضو روزانه حدود 200 لیتر خون تصفیه می کند و از آن حدود 2 لیتر آب اضافی و مواد زاید غربال می کند که از طریق مجاری ادارای دفع می شود.
تنظیم فشار خون، تعادل الکترولیتی و تولید سلول های قرمز خون به عهده کلیه هاست. چنانچه کلیه ها یک روز وظایف خود را به درستی انجام ندهند، عملکرد اکثر ارگان های بدن، به ویژه قلب مختل می شود. از آنجا که نارسایی کلیه در ابتدا هیچ علامتی ندارد، لازم است که تمام افراد با رموز آن آشنا شوند.
شایع ترین علایم نارسایی کلیه تهوع و استفراغ، کاهش میزان ادرار، تورم، به خصوص در ناحیه مچ پا و دور چشم، طعم نامطبوع در دهان و احساس بویی شبیه به ادرار در بازدم، خستگی مزمن، کاهش حافظه، ایجاد ضایعات پوستی، مشاهده کف در ادرار، مشاهده خون در ادرار، تنگی نفس و کاهش اشتها است.