عصر ایران؛ عباس پازوکی - "برایان اچ هوک" ؛ نامی که این روزها در سایت ها و کانال های خبری، اخبار زیادی از او نقل می شود . او از سوی رئیس جمهور آمریکا ماموریت رسمی دارد تا سخت ترین تحریم ها را طراحی کرده و کشور به کشور دوره گردی کند تا تحریم ها به همان خوبی که آمریکایی ها می خواهند اعمال شود.
او کشور به کشور می رود تا مدیران و فعالان اقتصادی هر کشور را راضی به عدم همکاری با ایران کند و صد البته او هرگز به ایران نیامده و نمی تواند بیاید. اما انگار نیازی هم نیست پایش به ایران برسد، چرا که ما تقریبا در هر وزارتخانه ای ده ها برایان هوک ایرانی داریم که متصدی میز تحریم مردم ایران و به ستوه آوردن کارآفرینان و فعالان اقتصادی هستند.
تا این برایان هوک های ایرانی پشت میزشان نشسته اند، هوک آمریکایی نیازی به تلاش دو چندان ندارد. او می داند بسیاری از موفقیت هایش مدیون مدیران اصلی تحریم در دولت ایران است.
تقریبا موانع کسب و کار در هر وزارتخانه ای، متصدی خاص خودش را دارد و جمع این متصدیان داخلی قدرت بسیار بیشتری دارند از مدیران تحریم خارجی.
امید بسیاری بود هر کدام از جناحین اصلاح طلب یا اصولگرا به طور اصولی یک بار و برای همیشه قواعد و مقررات زائد موجود در کشور را حل و فصل کنند و مدیران تحریم داخلی را از پشت میزشان بلند کنند. اما هر چهار سال مجلس و دولت دست به دست می شود و تقریبا هیچ اتفاقی در این زمینه نمی افتد.
انگار نمایندگان مجلس تنها وظیفه شان از روز اول این است که تحلیل کنند دور بعدی ریاست جمهوری چه کسی پیروز می شود و بعد از پیروزی هم دنبال این باشند کدام وزیر برود و کدام بیاید؟ چرا نمایندگان محترم نمی خواهند این قوانین را اصلاح کنند؟ آیا اولویتی برای آنان ندارد ؟
این همه راحتی کار در همین کشورهای همسایه در حال توسعه و این همه سختی کار در کشور خودمان ، این دوستان را به فکر نینداخته یک قدمی بردارند؟
مگر می شود توقع داشت مدیری که تا حالا جایگاهش را مدیون مقررات زائد بوده و مردم را به خاطر یک امضا تحقیر کرده الان درک کند جایگاه او مهم نیست و باید کار مردم را راه انداخت.
کجای دنیا یک کارآفرین فقط چند سال باید دنبال مدیران ارشاد بدود تا مجوز یک تابلو برای شر در مغازه اش را بگیرد؟ این چه بازی است که اول شهرداری از مردم پول می گیرد تا جواز ساخت تجاری بدهد و بعد باید برای مجوز همین تجاری از پلیس راهور مجوز ترافیکی گرفت؟ این چه رفتاری است که یک کاسب باید یک سال بدود تا یک پروانه کسب بگیرد و خیلی ها هم ناامیدانه رها کنند؟ چرا دست مردم را باز نمی گذارید؟ چرا به مردم اعتماد نمی کنید؟ چرا نمی گذارید چرخ زندگی را خودشان بچرخانند؟
بسیاری از این مدیران دولتی از ایجاد اشتغال برای فرزندشان هم عاجز هستند. اگر یک نانوایی را دست آنها بدهیم دو روز نمی توانند اداره کنند، آن وقت تمام کارآفرینان کشور باید جلوی دفتر این ها صف بایستند تا یک امضا بگیرند!
شک نکنید، شک نکنید، شک نکنید اگر کسی این برایان هوک های نشسته پشت میزهای دولتی را مهار نکند، حتما برایان هوک آمریکایی در ایجاد موج گسترده ناامیدی موفق خواهد شد.
آقای روحانی و معاونان و مدیران دولتش باید به جای سخنرانی های زیبا که شامل بایدها و نبایدهاست، یک سری به ادارات زیر مجموعه خودشان بزنند و از نزدیک پای حرف مردم بنشینند و ببینند در هر اداره چند برایان هوک داریم؟
همین ها هستند که باعث می شوند پیرمرد کشاور خطاب به وزیر کشاورزی بگوید : خود دانید و مملکت تان! چون این ها از برایان هوک آمریکایی ضربه نخورده اند، از برایان هوک های وطنی ، مدیران بی عمل، سخنرانی های بی نتیجه و وعده های سرخرمن خسته شده اند.
و در آخر یک خواسته از رئیس جمهور محترم: به مجموعه مدیران دولتی دستور دهید شکایت نکنند تا ما با خیال راحت مدیران تحریم را معرفی کنیم. اگر آقای روحانی همین کار را هم انجام دهد و اجازه دهد فعالان اقتصادی موانع را بی واهمه مطرح کنند مطمئن باشید فعالان اقتصادی در یک کمپین می توانند همه #مدیران_تحریم را معرفی کنند.
اجازه دهید هشتگ#مدیران_تحریم موانع را معرفی کند و این مساله برای همیشه حل شود.
من آقای پازوکی را تا کنون ندیده‌ام، اما بدین وسیله هزاران درود می‌فرستم برای مطلبی که نوشته‌اید.
حرف دل مردم را زدید
در این مقطع که مردم در تنگنای اقتصادی هستند ، دولت هیچ نظارتی بر شرکتها و دستگاهها ندارد و هر طور که خواستند تازاندند
فقط آقایان شرکتهای لبنی را جریمه میکنند
جریمه که دست مرا نمیگیرد ، من شیر را با بالاترین قیمت خریدم و رفت
چرا هر کسی هرچه دارد سه برابر میکند ، کسی هم به آنها نمیگوید خرت به چند؟؟؟
من از این دولت گله دارم
چند سوله که کارشان احتکار بود گرفتند ولی چرا مت هنوز پوشک گران میخرم؟؟
پس آن اجناس مگر وارد بازار نشدند؟
تو رو به خدا یکی جواب ما را بدهد، مردم در سختی زندگی میکنند
ما ایستاده ایم؟؟ با کدام توان؟ دیگر نایی بر ما نمانده
تو رو خدا بس کنید