عصر ایران؛ مصطفی داننده- این روزها بسیاری از هم می‌پرسند با گرانی‌های اخیر چه کنیم؟ خیلی‌ها راهکار را در خریدن می‌دانند. آنها زیاد خرید میکنند و انبار خود را پر از کالاهای مختلف میکنند و این را پاتکی به تک‌های گرانی می‌دانند. برخی‌ها هم می‌سوزند و می‌سازند چون راه دیگری ندارند.
مراسم محرم امسال اما شاهد یک اتفاق ویژه در برخورد با گرانی‌ها بودیم. قیمت ظروف یکبار مصرف در آستانه محرم به شدت افزایش یافت. کسانی که ایستگاه صلواتی راه انداخته بودند یا می‌خواستند نذری بدهند، زانوی غم بغل نگرفتند و به سرعت راهکاری مشخص برای این گرانی پیدا کردند.
استکان‌های شیشه‌ای، جای لیوانهای یک بار مصرف را گرفت. بشقاب‌های رویی ( همان روحی خودمان) جای ظرف‌های یک بار مصرف را گرفت. این ابتکار را به شخصه در 10 یا 15 ایستگاه صلواتی در تهران و کرج دیدم.
شرایط کشور چه بخواهیم و چه نخواهیم غیر عادی و ویژه است. مسؤولان کشور هم نشان داده‌اند فعلا نمی‌توانند به سرعت این وضعیت را کنترل کنند و باید خودمان را با این اوضاع غیر عادی هماهنگ کنیم.
خریدن، خریدن و خریدن راه حل مقابله با این وضعیت نیست. خریدن تنها باعث می‌شود قیمت‌ها هر روز بالاتر رود چون آنهایی که دستی بر این آتش دارند، به فکر من و شما نیستند و تنها به سود زندگی خود فکر میکنند. برخی از این افراد برای سود بیشتر از خانواده خود می‌گذرند چه برسد به ما.
ما به عنوان کسانی که استخوان‌هایمان در حال خرد شدن در زیر چرخ اقتصاد است باید کار کنیم. اولین گام، نخریدن است و گام دوم جایگرین کردن درست مانند کاری که ایستگاه‌های صلواتی انجام دادند.
شاید در نگاه اول پیشنهاد استفاده از کهنه به جای پوشک خنده دار به نظر می‌رسید اما اگر بخشی از پدران و مادران بچه‌های خود را کهنه می‌کردند و پوشک روی دست صاحبان پوشک باد می‌کرد آنها مجبور بودند با قیمت پایین آن را به بازار عرضه کنند.
وقتی ما دوان دوان به سمت خرید کالاهای مختلف می‌رویم و از هر کدام چندتا هم می‌خریم، آنهایی که دستی بر آتش دارند به ویژه محتکران تلاش میکنند از این عطش بیشترین سود را ببرند.
واقعا وقتی ما برای ثبت نام خودرو سر و دست میشکنیم، نمیشود انتظار داشت قیمت‌ها سیر نزولی داشته باشد. باور کنید ماشین‌های شرکت‌های خودروساز تا سالها نمی‌تواند در انبار خاک بخورد، بالاخره آنها مجبور می‌شوند آنها را به بازار عرضه کنند.
باید باور کنیم ما هم در بوجود آمدن این شرایط کم تقصیر نداریم. کسانی که کالا احتکار میکنند به خوبی ما را شناخته‌اند. آنها می‌دانند وقتی کالایی کم می‌شود، مردم به هم رحم نمیکنند و بسیاری به دنبال خریدن بیشتر کالایی هستند که کم است.
کالا کم عرضه میکنند ما هم کم بخریم تا ببینم بالاخره در این میان چه کسی کم می‌آورد. ما یا آنها.
بعلاوه مشکل اصلی واقعا احتکار نیست. یک مغازه دار، سرمایه اش اجناس مغازه است. همانطور که الان من و شما، منزل یا اتوموبیل مان را به قیمت 8 ماه پیش نمی فروشیم، چرا باید توقع داشته باشیم آنها چنین کنند؟ مسئولان ناکارامد ما اسم این را میگذارند احتکار تا بی کفایتی خودشان را تحت شعاع قرار دهند.
البته من مغازه دار نیستم و کارمند یک شرکت تولیدی ام، اما باید منصف بود.
سلام بر شما
من متوجه نمی شم چرا مردم ایران شایسته بهترین ها هستند؟
حالا اصلا منظور از شایسته بهترین ها، دقیقه چه معنی داره؟
یعنی شایسته مصرف بهترین ها
یا شایسته تولید بهترین ها؟
از کوزه هر آنچه تراود که در اوست. اگر مردم ایران لایق بهترین ها هستند باید با عمل و رفتار درست اینو نشان بدن.
اما رفتار و عمل اکثریت هموطنان، نشانی از بهترین ها رو نداره!
باید یاد بگیریم خودمان مسئول زندگی خودمان هستیم ، و هرگاه منتظر بیگانه بمانیم سهممان فقط فقر است و گرسنگی.
سیاستمداران را هم به حال خود واگذاریم تا به بازی های خود مشغول باشند
به نظرم اگر هر خانواده تنها یک بسته پوشاک بیشتر از خرید همیشگی انجام دهند، به معنای دو برابر شدن تقاضا در مجموع کشور است و با کم شدن عرضه این نسبت عرضه و تقاضا بیشتر از دو برابر تغییر می‌کند پس طبیعی است که قیمت آن تا چند برابر افزایش داشته باشد.
اما نکته ای که ناراحت کننده است این که مسئولی ۸سال قبل گفته بود دوای گرانفروش نخریدن است و همین پیشنهاد را داده بود اما متاسفانه خیلی از رسانه‌ها تنها به دلیل مواجهه سیاسی به تمسخر گرفتند. خوشحالم که الان خوانندگان این سایت این حرف را تایید میکنند.
امیدوارم در همه مسائل واقع‌بین بوده و با نگاه به آینده رفتارهای خودمان را اصلاح کنیم