جارالله ؛ حسادت عربی یا مأموریت غربی؟!

عصرایران - در پی توهین احمد جارالله ، چهره سرشناس رسانه ای کویت  و مدیر روزنامه السیاسه و عرب تایمز، بخش عربی سایت عصرایران پاسخی به زیاده گویی های وی که زمانی از  دوستان نزدیک صدام به شمار می رفت ، داده است که در زیر ترجمه آن را می خوانید .
یادآور می شود ، بخش عربی عصرایران ، از معدود رسانه های ایرانی به زبان عربی است که می کوشد در یک نبرد رسانه ای و در چارچوبی منطق محور و در خور شأن ملت ایران و البته مناسب حال اعراب ، از منافع ملی دفاع نماید و عنداللزوم پاسخ برخی اظهارات ناروا را به طرف های عربی بدهد:(لینک بخش عربی عصرایران) مطلب زیر به قلم مصطفی بدرالسادات ، عضو تحریریه عصرایران است:

احمد جارالله، سردبیر ضد ایرانی روزنامه "السیاسه" کویت است. او، هراز چندگاهی علیه ایران می نویسد و تو گویی، بدون فحاشی علیه ایران، روزگارش نمی گذرد!

جارالله اخیرا در مقاله ای با انتقاد از کمک ایران به حماس نوشته است: "هدف موشک های ایرانی که در غزه علیه اسراییلی ها به کار رفت، ایجاد تفرقه در جهان عرب و انحراف افکار عمومی از سلاح های هسته ای کشور ایران است" (نقل به مضمون)

هر چند که در سست بنیاد بودن این سخن، تردیدی نیست اما برای ثبت در تاریخ و تشرف در پیشگاه وجدان های بیدار بشری، نوشتاری مختصر در این باره عرضه می شود:

اگر ایران به حماس کمک می کند و اگر آن طور که السیاسه نوشته است، به این گروه سلاح و موشک می رساند، تاوان کم کاری خود عرب هاست. اگر جهان عرب در قبال مساله فلسطین، اندکی و فقط اندکی مسوولیت پذیر بود، هرگز کار بدینجا نمی کشید که ایران بخواهد از حماس حمایت کند.

نگاه کنید! ایران به حزب الله کمک کرد تا با سلاح هایی که در قیاس با تسلیحات اسراییل، چندان پیشرفته نبودند، ارتش اسراییل را شکست دهد. در غزه نیز حماس توانست با موشک هایش، اسراییل را مجبور به اعلام یک جانبه آتش بس نماید.

فراموش نکنیم که با هر کسی باید با زبان خودش صحبت کرد و زبان اسراییل نیز زبان زور است. نمونه اش را در آزادی سمیر قنطار و اسرای دیگر لبنانی می توان سراغ گرفت که اسراییل حاضر به رهایی آنان نبود ولی پس از جنگ 33 روزه، ناگزیر شد در مقابل جسد دو سربازش که در درگیری با حزب الله کشته شده بودند، کوتاه بیاید و علیرغم میل باطنی اش، آنها را آزاد کند.

اگر اعراب نگران کمک ایران به حماس و حزب الله به عنوان گروه های عربی- اسلامی هستند، بسم الله! خود پا پیش بگذارند و به این گروه ها آنقدر کمک کنند که آنها اساساً نیازی به کمک های ایران نداشته باشند.

 اما مثل سران عرب، مثل کسانی است که راه را برای فردی گرسنه بسته، نه خود به او نان می دهد و نه می گذارد دیگران این کار را انجام دهند و اگر کسی هم بتواند نانی به او برساند، شماتت اش می کنند و به هزار تهمت می آزارندش!

اما درباره سلاح اتمی ایران نیز بد نیست آقای جارالله، منصفانه به این پرسش ها پاسخ دهد ولو آنکه جرات انتشار آن را نداشته باشد:

1- سازمان های جاسوسی سیا، موساد، اینتلیجنت سرویس تاکنون نتوانسته اند در ایران سلاح هسته ای بیابند؛ حال آقای جارالله چگونه خبر از وجود سلاح های هسته ای در ایران می دهد، معمایی است که لابد جوابش در نبوغ مافوق تصور آقای جارالله در امر جاسوسی است!

2- وقتی آژانس بین المللی انرژی اتمی، در گزارش های مکرر خود می گوید که انحرافی در برنامه هسته ای ایران به سمت تولید سلاح هسته ای وجود نداشته است و وقتی آمریکا به عنوان مدعی اصلی پرونده هسته ای ایران، در گزارش 16 نهاد اطلاعاتی اش تصریح دارد که ایران در سال 2003 برنامه هسته ای نظامی اش را تعطیل کرده است (ایران می گوید قبل از 2003 هم برنامه هسته ای نظامی نداشته است) چرا و به چه دلیل و بر اساس چه استناداتی، آقای جارالله از سلاح هسته ای ایران سخن می گوید؟

3- در حالی که دشمن بزرگ جهان اسلام و عرب، یعنی اسراییل مسلح به سلاح های اتمی است و بر خلاف ایران، حتی عضو آژانس اتمی هم نیست و NPT را امضا نکرده و به بازرسان بین المللی هم اجازه بازرسی از تاسیسات هسته ای اش نمی دهد، چرا آقای جارالله به برنامه صلح آمیز هسته ای یک کشور مسلمان و ضد اسراییل می تازد؟ چگونه است که اتمی بودن بزرگترین غاصب سرزمین های اسلامی و عربی آقای جارالله را نگران نمی کند ولی فعالیت هسته ای یک کشور عضو آژانس اتمی که 24 ساعته زیر نظر دوربین های مدار بسته آژانس است، این چنین جارالله را برمی آشوبد؟ این، آیا حسادت است یا انجام یک ماموریت ویژه؟!