مهسا ریحانی
آن روز هم بعد از اینکه از خواب بلند شدم،
طبق عادت هرروز فیلترشکن گوشیم را روشن کردم تا وارد کانال های خبر تلگرام بشوم.
همه جا پر بود از #کردستان_تسلیت !
دلم ریخت به گمان زلزله، ولی سعی کردم مثبت بمانم و با خودم گفتم؛ حتما سالگرد خبری تلخ است و نه خبر زلزله ای دیگر! آنهم باز برای کردستان؟! نه محال است!
تا اینکه متنی تکان دهنده از گزارش فاجعه شعله ور شدن اتوبوس در سنندج را خواندم
به خودم پیچیدم،
سوختم از آه و ای کاش..
گویی رهایی از این اخبار نیست!
و بدتر از آن کاری از من ساخته نیست!
تکرار پشت تکرار، خبری بد، چاشنی خبری بدتر،
بس نیست؛ اشباع شدن از این همه خواندن و دانستن؟
کوهها، رودها و حتی هوای سرزمینم در خونست
و من کاری نمیتوانم انجام دهم
گویی دستمان از «دنیا»ی خودمان هم کوتاه است
کاش راه به «دنیا»ی مسئولین می بردیم
دنیای شیرین بی خبری
خوش‌خوابی...
دنیای زیبایی که در آن هوا پاکست
و آب رودها روان،
چشمه ها جوشان،
ویلاها ضد زلزله،
و حتی دلار ارزان و نفت گران...
بهشت زیبایی که همه می جنگند و خون می دهند
تا همیشه جاودان و بدون لرزه بماند...
چنین دنیا و بی خبریم آرزوست